… për secilin dokument të asaj kohe e që dallon prej sot është dashtë me pasë nji fotografi edhe për letërnjoftim, edhe për pasaportë, edhe për leje të vozitjes edhe për libreza të ndryshme. Autoritetet e atëhershme kanë kërkuar fotografi edhe fotografitë të vetmit që kanë mujt me bo kanë qenë fotografët. Për atë pjesë të them kështu, kryesore e punës të nji fotografi të asaj kohe kanë qenë fotografitë e dokumenteve nji, edhe fotografitë për kujtesë. E tash kujtimi ka mujt me qenë fotografi familjare, fotografi të themi për dy, për një çift, për martesë, para martesës, {numëron në gishta} mas martesës, fotografi gjatë martesës, fotografi me, me rroba të martesës ta qujmë, kësi lloj fotografi. Shumicën e rasteve fotografi për memorje, për kujtim, për për ta imortalizu ta quaj momentin. Domethanë, njerëzit kanë pasë qef edhe dëshirë me u fotografu për, për me majtë në kujtesë nji moment edhe shumë pak kanë ekzistu, gati kanë qenë inekzistente video-kamerat, edhe i vetmi mjet për me majtë në mend, me bo kujtesë kanë qenë fotografitë.

Jetën kulturore e kanë përmbush edhe këto shoqëritë kulturo-artisitke që kanë qenë në qytet të gjitha kombeve, kombësive si u qujshin atëherë, dhe unë paralel me teatrin kam qenë edhe anëtare e shoqërisë “Agimi”, dhe koncertet e tyre kanë qenë herë pas here, jo shumë shpesh po kanë qenë mjaft të mira, të suksesshme dhe edhe përvoja në atë shoqëri për mu ka qenë një eksperiencë e madhe. […] E unë kam pasë fatin që si 15, 16 vjeçe të shkoj në Gjermani me shoqërinë “Agimi” për shembull. Ajo ka qenë një gja shumë e bukur, se qyteti i Prizrenit me qytetin e Bingenit kanë qenë të vëllezëruar sikur që vazhdon tradita dhe sot.

Domethënë, ata e kanë atë “Bingen Fest” se e kanë pasë bashkëpunimin me, me “Progresin” e Prizrenit, domethanë prodhusit e venës që është në Krushë, Krushën e Madhe edhe me Rahovecin. Kështu që, unë kam qenë dhe për herë të parë me aeroplan kam fluturu si 16 vjeçe, në atë kohë ka qenë diçka e rrallë dhe jo e zakonshme. Të njejtin udhëtim e kemi përsëritë edhe njëherë mas dy viteve dhe me shoqërinë “Agimi” kam qenë edhe në festivalin në Turqi, në Itali edhe në shumë vende të tjera të Jugosllavisë. Kemi qenë edhe pjesëmarrës të olimpiadës në Sarajevë, unë kom udhëheqë koncertin e shoqnisë. Kemi qenë të ftuar për olimpiadë, në vitin 1984. […]

Ajo ka qenë kënaqësi e posaçme për të gjithë, sepse ajo rini edhe prindërit e tyre nuk kishin mundësi, jo gjithë prindërit që ata fëmijë të shkojnë diku, të shohin një vend tjetër. Dhe ajo ka qenë ai satisfaksioni ose shpërblimi që e merrshin edhe natyrisht u shpërblejshin me diplomë, me diçka, me ndonjë mirënjohje për rolin që e kishin aty dhe ajo ishte kënaqësia e tyne.

Sepse ne romët tanë, kemi shumë dituri. Një muzikë të njejtë nuk mund ta luajë një turk, nuk mund ta luajë një serb, nuk mund ta luajë një shqiptar. Do të thotë ne kemi shumë njohuri, ne romët, për atë edhe na marrin ne, shembull çka do e merr një turk, ai mund ta marrë turkun por turku nuk mund të luajë ashtu si unë, apo të luajë në klarinet, turku nuk mund të luajë njëjtë. Ai mund të luajë pak, por nuk është ajo çfarë duhet. Ja kjo është…

Fëmijë nuk kam pasë. Edhe burri më vdiq, më ka dekë në 82-shin, në fund të dhjetorit, Reshat Isa. Edhe, prej asaj kohe, unë vetëm lexoj, noj herë e marr naj punëdore, punoj, goblena kemi punu edhe punoj prapë kaniherë. […] Shumë, shumë më merr malli. Ani që kam hy në moshë, më merr malli për kolektivin e përparshëm, kemi qenë një kolektiv shumë i mirë… Prapë më merr malli, vij e marr libra, lexoj libra, vij i shoh niherë këta ‘si jeni, a jeni, ku jeni’, edhe më thërrasin, drejtoresha, kur bëhen festa të bibliotekës, gjithmonë.

Shpesh e përdorim edhe këtë fjalë që fëmija i komunitetit rom kur të lindë, ai meniherë i dinë katër gjuhë, sepse e kërkon rrethi këtu edhe na nuk e kemi këtë problem. […] Ajo që m’ka metë çdo herë e regjistrune n’tru si një segment dhe ka qenë edhe një shtytës edhe për mu për me vazhdu m’i motivu fëmitë e mi, ka qenë momenti kur, nëna ime çdo herë m’ka përciellë edhe në shkollë edhe në kthim prej shkollës. Edhe, shka ka qenë interesant, ajo e ka ditë njifarë rendi që prindërit duhet m’i përcjell fëmijën, m’i ba detyrat, edhe kërkojke, domethanë mas kthimit tim nga shkolla t’i bëj detyrat, të shkruj, të bëj detyrat e matematikës apo të shkrimit-leximit. Edhe, unë deri në klasën e dytë apo edhe të tretë, vërtetë nuk e kam ditë që nanën e kam analfabete, sepse ajo çdo here rrike përmi kry tem, unë t’u kujtu që ajo po e din çka jam t’u ba, çka jam t’u shkru e çka jam t’u lexu. Unë t’u kujtu se ajo p’e kupton.