Po ishin përvjetori i demostratave t’vitit ‘81. Unë asokohe jetoja n’konvikt, në Qendër të Studentëve, n’konvikt edhe sigurisht nuk m’kalojke asnigja pa e marrë vesh, pa e ditë. Edhe isha përgatitun që do t’ndodhë diçka, isha përgatitun se ishte edhe vllau në Lëvizje edhe isha e përgatitun që nëse ndodhë diçka, une e di çka t’flas, e di ku jom edhe e kom ditë shumë mirë qëllimin. 

[…] Unë dola me shoqe para oborrit t’konvikteve studentore. Takohna edhe me vllaun, takohna me shumë shoqe, me shumë kolegë. Nuk e kom ditë që ne po fotografohemi, secilën pozitë sepse ishin masat shumë të rrepta policore. Ishin jashtëzakonisht të rrepta. Kështu që, ranë n’gjurmë edhe pas ni kohe na burgosen mu, vllaun edhe ni shoqe. Tri vetë përniherë na kanë arrestu. Edhe pastaj aty kanë fillu torturat nën hetime ni kohë derisa janë caktu ditët e burgut. 

Ka qenë ni periudhë shumë shumë e tmerrshme, për shkakun që u dashtë me ditë çka po flet. Problemi im ish me i mbrojtë tjertë, nuk ish atëherë problemi jem. […] Mirëpo, m’kujtohet që vllavi tri vjet para meje ishte ma i guximshëm, ishte ma edhe thotë, ‘Mos fol!’ Veç këtë pjesë e mbaj mend.

Fillimi i Fushatë së Pajtimit të Gjaqeve.

Në lajme doli zëdhënësi i qeverisë së Millosheviqit n’atë kohë […] Dhe tha, ‘Nuk u vranë nga ushtria dhe policia jonë’, e tyre, ‘por u vranë shqiptarët primitivë për shkak të gjakmarrjes.’ […] Ishte shumë irrituse, ishte shumë e papranushme për mua, ishte shumë diskriminuse, ishte shumë e pavërtetë, ishte shumë jo-njerëzore.

Dhe, të nesërmen kam dalë në Pejë. Personi i parë që kam dashtë me taku e që jam nisë për ta takuar, ka qenë Myrvetja […] E kam takuar në Pejë edhe, edhe kemi fillue me bisedu, mu nuk m’kujtohet nëse ajo i ka dëgjuar lajmet apo jo. Me Myrveten jemi kuptu gjithmonë shumë mirë, kemi qenë shoqe ma përpara, para burgut, gjatë burgut, pas burgut. Dhe jemi kuptu, nuk osht’ dashtë shumë me shpjegu, nuk osht’ dashtë me ia mbushë mendjen… ajo e ka konsideruar [pajtimin e gjaqeve] shumë të rëndësishme dhe ka thanë që, ‘Do t’shofim se çka mund të bëjmë’. […]

Edhe Brahimi, Luli, Myrvetja dhe unë kemi shkuar tek Ademi atë ditë në shtëpinë e tij, dhe kemi biseduar dhe padyshim jemi dakorduar. Domethanë, nuk është dashtë shumë me diskutu, nuk është dashtë shumë me filozofu. […]

Dhe, më pastaj kemi menduar që një person, një ftyrë e nderuar e çmuar, e vlerësuar që ka edhe kompetencën e hyrjes në oda, bisedës në odë, ishte profesor Zekeria Cana dhe profesor Anton Çetta, respektivisht s’pari Zekeria Cana. Ishte i nderuar, të paktën dhe tek ne, por jo veç tek ne po ne e njifshim angazhimet e tij, literaturën e tij”.

Po i ndëgjoj plot, e i kom ni njerzt tu thanë, ‘Une jom kanë kryetar i pajtimeve n’këtë komunë e n’atë komunë’. Bile edhe për te na flitet që u kanë kryetar Avdi Kelmendi. Na nuk kena zgjedh kryetar. As Anton Çetta vet nuk… mendimi jem osht’ kta mos e merrni ju për, për realitet. Nuk ka pasë kurfarë grupi i zgjedhun që kta janë udhëheqsat. Ka qenë Mark Krasniqi ta zajmë, Kajtaz Recaj, Muhamet Pirraku, kanë qenë Ramiz Kelmendi, kta me, rreth Antonit, me Antonin, por ata s’kanë qenë t’zgjedhun. As Antoni vet, me gojë t’vet që e ka thanë disa here, ‘Une nuk jom kryetar i Pajtimit, une jom ni pajtimtar, ni veprimtar që eci’. Po e marrshin ma shumë se i ka pasë ato t’tinaj, t’natyrshme. Ka nejt n’oda, 15 vjet ka punu në Drenicë,  në folklor, me mledh kangë popullore, i ka msu krejt mentalitetin e odës. Po, por megjithatë kur e bojshim kanihere muhabet pak ma t’lirë thojke, ‘S’e kisha pa ditë çka osht populli. Une qitash e msova popullin, sa s’e kom msu 70 vjet përpara. Se sa e sa t’zeza i paska pasë, t’u hjek n’asi shëmti, që e kanë munu mrena përmrena si osht’ konflikti i hakmarrjes’.

Kur n’ata [moment] po vjen ni bashkëpunëtor që u kanë i Këshillit, aty që ka punu n’Këshill goxha n’moshë i vjetër, Ismeti, po mbiemni i tij nuk m’kujtohet edhe po thotë, ‘Pasha Zotin, ti vajzë, Zahrije, Këshilli u rrethue krejt me inspektorë’, tha, ‘edhe p’e kërkojnë një vajzë me flokë kaçurrele’. Edhe i kisha flokët e gjata domethanë deri këtu {tregon gjatësinë e flokëve me duar}, i kisha kaçurrela flokët, krejt… edhe njeri i ri atëhere, ndryshe. Tash s’kish tjetër vajzë me flokë kaçurrela përveç meje (qeshë). Aty, po m’thotë Ibra, Ibrahim Makolli, ‘Po çka kanë punë ata me Zahrinë? Zahria osht’ me post t’vogël’. A po m’kupton? Ata s’pe dijnë se kush përcjellet, çfarë punë kom kry edhe qysh m’kanë përcjellë ata edhe qysh i kanë ditë punët sikur policët për shembull.

Edhe thanë, ‘Në qoftë se o për me na marrë, une jom sekretar i Këshillit, Behgjet Shala, ti je anëtar i kryesisë, baci Adem, kryetar’, tha, ‘[të] na marrin neve t’mëdhajëve, s’kanë punë me Zahrijen’. ‘Ani Zahri, a ki hongër bukë’? Thashë, ‘Jo, s’kom hangër’. Hajde, qitu afër Këshillit o ni burektore, e hamë kah nji burek”. […] Kur taman jena dalë, t’mu kanë vërsulë mu, drejtë te unë inspektorët edhe papritmas m’kanë kapë edhe m’kanë kontrollu se kanë menu që kam armë edhe jom e armatost. Edhe une e nxorra veç letërnjoftimin n’dorë edhe ma panë aty edhe tash Behgjetin ata s’kanë dashtë me marrë, me siguri… po edhe mu, edhe Ibrahim Makollin. Po, për Ibrahim Makollin kanë menu që osht’ Agron Ramadani. Se këta përmes telefonit, kur ka folë Agroni me zonën e Llaushës atje n’telefon, krejt përgjimet përmes telefonit i kanë bo.

Edhe n’atë moment, kur na kanë marrë Ibrahimin e mu, na kanë futë n’makinë edhe i kanë mbyllë dyert edhe ai e ka lajmru stacionin aty kryesor 92-shin, tha, po ia ban n’serbisht e unë e kuptova menihere, tha, ‘E morrëm Zahrijen edhe Agron Ramadanin’.

Mirëpo, t’u shku te kojshia, kojshia e kishte nji djalë ma t’madh se une për njo katër-pesë vjet, ‘Hajde’, thotë, ‘t’shkojmë na t’mshifemi’. Ku mu fshehë? Ata kishin kuaj. E si të tillë kishin plehme me bari t’thatë si i thonë sanë, aty thotë, ‘Hajde t’shkojmë t’hypim n’plehme e t’hijmë n’sanë’. ‘Mirë!’, unë ma i ri se ai. As nona s’e dinte as kërkush s’e dinte. U çumë, hypëm n’plehme. Ai hyni në nji qosh në nji kand e asaj dhomës, nxurrë bari edhe hyni, n’kambë ashtu, u mshef, do bari e qiti përmi {tregon me dorë sipër kokës}. Unë ato s’mujsha me e bo se isha ma i ri se ai. Mledha pak sane, e qita aty, u shtrina, e mlova kokën me sanë, komtë m’kanë metë përjashta. Kur kanë hy këta për me lypë dikenin s’kanë gjetë atje n’plehme ashtu. M’gjetën mu, po m’ngrehin për komësh. M’murrën mu, m’nxurrën prej atyhit edhe m’qitën n’oborr… n’oborr jo, po n’rrugë. N’stomp të atij përronit kanë pushkatu shumë njerëz, edhe aty ishin nja shtatë a tetë pleqë t’lagjes t’lidhun. I njifsha unë ata se ishin t’lagjes. Edhe mu m’lidhën me ata pleqë për pushaktim. Tre vetë na rujshin me automata t’rusit asi… mitroloz që lëshohet n’tokë me tri kamë. Edhe, ishin të armatosur deri n’dhamë. […] Kanë vra çka kanë vra, edhe neve na erdh reni me na vra. Mirëpo, si t’lidhun ashtu mas shpinës tonë, te ura te asaj përrockës, po vijnë partizanët e Shaban Haxhisë. Edhe ata me armë, ‘Mo luj, mo luj, mo luj!’ Po piskasin. Këta i çunë durtë te nalte, ‘Mo luj, mo luj’!. I çunë durtë te nalte. Na kthymë me kqyrë edhe ata petokrakat i kishin, tash qysh m’i besu. Po, nejse deri sa folën shqip, kishim shpresa. Kur erdhën aty, ‘Çka jonë këta?’, ‘Armiqë’, neprijatelj i thojshin ata, armiqë, armiqë. […] Ai ma mshoi n’krah {i mëshon shpatullës} edhe m’çoi, se unë kom qenë pak i dobët pak prej shnetit. M’çoi pak te nalte, tha, ‘Edhe ky fëmi, armik a?’ Kishte një pistole n’dorë, te tretë i vrajti pa bo zo, ata që na pritshin neve.