Një rast kur ndodhën ngjarjet e ‘81-shit tash u dha urdhni që edhe në ‘Karvan të Fshatit’ me dhonë një kangë serbe në gjuhën serbe. ‘Po, ani’, thashë, ‘por unë përgjegjësinë për kangën serbisht nuk e marr, s’e njoh atë fushë edhe çka të m’japin e qes, vet nuk e zgjedhi’. Edhe ‘Ta jep redaktori i muzikës, ta jep listën edhe prej asaj liste ti’. ‘Ani’.

[…] Në Gllogjan m’kujtohet mirë. E mbyllën shkollën e mesme aty, paralelet. Edhe shkova e bona një reportazh i mllefosur. Reportazhi ka qenë dikun pesë minuta. […] Dhe e shkrova një reportazh që, ‘Ma s’mrami, është tash që u mbyll shkolla, tash fëmijët shkojnë bari, baresha edhe do Zoti me t’ndihmu a. E kishin qitë kangën ‘Ćobani, ćobanice’ [Srb.: barinjë, baresha] aty e kishin pasë shkru. E gjeta. E na ma s’mrami, mas qasaj fjalie e lëshova kangën ‘Ćobani, ćobanice’ në serbisht.

Nesër kur kom shku në punë i kam gjetë redaktorin, dy redaktorë t’u më prit te dera e Radios. […] Te drejtori, te drejtori, t’u na pritë drejtori te redaktori. Shaban Hyseni edhe ai ka qenë njëfarë Dimić, Slobodan Dimić. Shabani tha, ‘Martin, çka ke bo?’ ‘Çka kom bo?’ Thashë, ‘A kom thonë naj të pavërtetë?’ ‘Jo’, tha, ‘por dikund një fjalë të mirë s’e kishe thonë’. ‘S’dita çka me thonë një fjalë të mirë’. Tha, ‘Ku e gjete atë kangë?’ ‘Ah’, thashë, deshti Zoti, ‘ja për kangë përgjegjësinë, kam thanë që nuk marr vesh’. ‘Kurrë’, tha, ‘mo mos me lëshu kangë serbisht’. Hera e parë e e mramë që u lëshu një kangë në ‘Karvan të Fshatit’.

Motra ime ishte qaq e vogël kur kemi vizitu babën në Pejë. Burgu i Pejës ishte plotë me t’burgosun shqiptarë. Pse e di këtë? Si fëmijë, pra isha e vogël nuk shkojsha në shkollë. E di sepse para burgut mblidheshim krejt familjet që kishin me hy me i vizitu të burgosurit edhe me ndonjë torbë kështu n’dorë {bënë se mbanë torbë në dorë}.

[…] Po këto trishtime që i bartë fëmijëria do të na përcjellin tanë jetën, sepse fëmijëria len gjurmë. Për fat mua nuk më ka shëndrru në një njeri të urrejtjës, por m’pëlqen që nuk m’ka mundë harresa. I mbaj n’mend, për shkak se kurrë nuk i marr si personale, por kujtoj që i ndaj me gjithë ata njerëz që pritshin me i pa të vetët në burg. I ndaj me gjithë ata njerëz që kane qenë të, të leqitur, familje të dënuara politike të leqitura nga shoqëria dhe kur as kojshiu nuk ka ardhë më t’vizitu sepse ka pasë frikë.

Po i ndëgjoj plot, e i kom ni njerzt tu thanë, ‘Une jom kanë kryetar i pajtimeve n’këtë komunë e n’atë komunë’. Bile edhe për te na flitet që u kanë kryetar Avdi Kelmendi. Na nuk kena zgjedh kryetar. As Anton Çetta vet nuk… mendimi jem osht’ kta mos e merrni ju për, për realitet. Nuk ka pasë kurfarë grupi i zgjedhun që kta janë udhëheqsat. Ka qenë Mark Krasniqi ta zajmë, Kajtaz Recaj, Muhamet Pirraku, kanë qenë Ramiz Kelmendi, kta me, rreth Antonit, me Antonin, por ata s’kanë qenë t’zgjedhun. As Antoni vet, me gojë t’vet që e ka thanë disa here, ‘Une nuk jom kryetar i Pajtimit, une jom ni pajtimtar, ni veprimtar që eci’. Po e marrshin ma shumë se i ka pasë ato t’tinaj, t’natyrshme. Ka nejt n’oda, 15 vjet ka punu në Drenicë,  në folklor, me mledh kangë popullore, i ka msu krejt mentalitetin e odës. Po, por megjithatë kur e bojshim kanihere muhabet pak ma t’lirë thojke, ‘S’e kisha pa ditë çka osht populli. Une qitash e msova popullin, sa s’e kom msu 70 vjet përpara. Se sa e sa t’zeza i paska pasë, t’u hjek n’asi shëmti, që e kanë munu mrena përmrena si osht’ konflikti i hakmarrjes’.

Kur n’ata [moment] po vjen ni bashkëpunëtor që u kanë i Këshillit, aty që ka punu n’Këshill goxha n’moshë i vjetër, Ismeti, po mbiemni i tij nuk m’kujtohet edhe po thotë, ‘Pasha Zotin, ti vajzë, Zahrije, Këshilli u rrethue krejt me inspektorë’, tha, ‘edhe p’e kërkojnë një vajzë me flokë kaçurrele’. Edhe i kisha flokët e gjata domethanë deri këtu {tregon gjatësinë e flokëve me duar}, i kisha kaçurrela flokët, krejt… edhe njeri i ri atëhere, ndryshe. Tash s’kish tjetër vajzë me flokë kaçurrela përveç meje (qeshë). Aty, po m’thotë Ibra, Ibrahim Makolli, ‘Po çka kanë punë ata me Zahrinë? Zahria osht’ me post t’vogël’. A po m’kupton? Ata s’pe dijnë se kush përcjellet, çfarë punë kom kry edhe qysh m’kanë përcjellë ata edhe qysh i kanë ditë punët sikur policët për shembull.

Edhe thanë, ‘Në qoftë se o për me na marrë, une jom sekretar i Këshillit, Behgjet Shala, ti je anëtar i kryesisë, baci Adem, kryetar’, tha, ‘[të] na marrin neve t’mëdhajëve, s’kanë punë me Zahrijen’. ‘Ani Zahri, a ki hongër bukë’? Thashë, ‘Jo, s’kom hangër’. Hajde, qitu afër Këshillit o ni burektore, e hamë kah nji burek”. […] Kur taman jena dalë, t’mu kanë vërsulë mu, drejtë te unë inspektorët edhe papritmas m’kanë kapë edhe m’kanë kontrollu se kanë menu që kam armë edhe jom e armatost. Edhe une e nxorra veç letërnjoftimin n’dorë edhe ma panë aty edhe tash Behgjetin ata s’kanë dashtë me marrë, me siguri… po edhe mu, edhe Ibrahim Makollin. Po, për Ibrahim Makollin kanë menu që osht’ Agron Ramadani. Se këta përmes telefonit, kur ka folë Agroni me zonën e Llaushës atje n’telefon, krejt përgjimet përmes telefonit i kanë bo.

Edhe n’atë moment, kur na kanë marrë Ibrahimin e mu, na kanë futë n’makinë edhe i kanë mbyllë dyert edhe ai e ka lajmru stacionin aty kryesor 92-shin, tha, po ia ban n’serbisht e unë e kuptova menihere, tha, ‘E morrëm Zahrijen edhe Agron Ramadanin’.

Mirëpo, t’u shku te kojshia, kojshia e kishte nji djalë ma t’madh se une për njo katër-pesë vjet, ‘Hajde’, thotë, ‘t’shkojmë na t’mshifemi’. Ku mu fshehë? Ata kishin kuaj. E si të tillë kishin plehme me bari t’thatë si i thonë sanë, aty thotë, ‘Hajde t’shkojmë t’hypim n’plehme e t’hijmë n’sanë’. ‘Mirë!’, unë ma i ri se ai. As nona s’e dinte as kërkush s’e dinte. U çumë, hypëm n’plehme. Ai hyni në nji qosh në nji kand e asaj dhomës, nxurrë bari edhe hyni, n’kambë ashtu, u mshef, do bari e qiti përmi {tregon me dorë sipër kokës}. Unë ato s’mujsha me e bo se isha ma i ri se ai. Mledha pak sane, e qita aty, u shtrina, e mlova kokën me sanë, komtë m’kanë metë përjashta. Kur kanë hy këta për me lypë dikenin s’kanë gjetë atje n’plehme ashtu. M’gjetën mu, po m’ngrehin për komësh. M’murrën mu, m’nxurrën prej atyhit edhe m’qitën n’oborr… n’oborr jo, po n’rrugë. N’stomp të atij përronit kanë pushkatu shumë njerëz, edhe aty ishin nja shtatë a tetë pleqë t’lagjes t’lidhun. I njifsha unë ata se ishin t’lagjes. Edhe mu m’lidhën me ata pleqë për pushaktim. Tre vetë na rujshin me automata t’rusit asi… mitroloz që lëshohet n’tokë me tri kamë. Edhe, ishin të armatosur deri n’dhamë. […] Kanë vra çka kanë vra, edhe neve na erdh reni me na vra. Mirëpo, si t’lidhun ashtu mas shpinës tonë, te ura te asaj përrockës, po vijnë partizanët e Shaban Haxhisë. Edhe ata me armë, ‘Mo luj, mo luj, mo luj!’ Po piskasin. Këta i çunë durtë te nalte, ‘Mo luj, mo luj’!. I çunë durtë te nalte. Na kthymë me kqyrë edhe ata petokrakat i kishin, tash qysh m’i besu. Po, nejse deri sa folën shqip, kishim shpresa. Kur erdhën aty, ‘Çka jonë këta?’, ‘Armiqë’, neprijatelj i thojshin ata, armiqë, armiqë. […] Ai ma mshoi n’krah {i mëshon shpatullës} edhe m’çoi, se unë kom qenë pak i dobët pak prej shnetit. M’çoi pak te nalte, tha, ‘Edhe ky fëmi, armik a?’ Kishte një pistole n’dorë, te tretë i vrajti pa bo zo, ata që na pritshin neve.