Kur plasi me 11 mars [1981], që unë nuk jom ai që kom organizu, a jom konë këtu. Nuk jom ai që nuk di kush, po tash e kom zbulu. Se të organizatës tonë, të aktakuzës, se aktakuza jonë prej 21 studentëve në krye me Ali Lajç, Bajram Kosum, Musli Kosum, Merxhan Avdyl, une, Gani Vlana, mos të përmendi emra, Gani Koci e tanë. Na jemi në ni akuzë të 21 studentëve, ne nuk jemi 21 që kemi qenë të ni organizate. Po strategjia e tyre politiko-juridike na afron si nji organizatë me na gjujtë si organizatë terroriste e na hapë në 21 studentë. E bon qitu janë tre, katër, qitu pesë, gjashtë kanë punu në dyshe, treshe, katërshe edhe na bon bashkë e na qet’ si organizatorë të ‘81-tës. Unë nuk e di qysh janë organizu, e kanë organizu katër persona. Unë edhe emrat i kom thanë në tjera vende, s’po hi tash me humb kohën. Jom dënu me 13 vjet.

Ti nuk munësh me marrë me mend aq ka qenë e ngjeshun, aq ka qenë entuziazëm, nuk ke pasë… ke pasë pleq, ke pasë të ri, ke pasë gra […] Kur është ngritë Hydajet Hyseni, në atë që është në fund gati të asaj shëtitorës që sot e ka Prishtina, qaty te heroi Zahir Pajaziti […] Kur janë ngritë aty, ne kemi qenë shumë afër dhe ni shoqe jona hypi në dru edhe shoqja jonë e grupit hypi, Remzije Limani edhe ajo hypi në dru. […] Derisa u thirrën kërkesat që i boni Hydajeti, a din, i veshun, i maskum e krejt. Po ka qenë problemi ka qenë shumë serioz, se qaq kanë qenë të ngjeshuna masat sa ka qenë qishtu {bashkon dy duartë} njëni pas tjetrit. Kur kanë fillu me qitë lotësjellës. Tash masa qysh ka, për shkak që ka kap atë pjesë ma së pari, të parët ata kanë fillu me pasë probleme serioze. Nuk ke pasë ti mundësi, nuk ke pasë ti m’u kthy, po u shty masa. Ka, mu më nxuni, mu më rrxoi. U rrxova unë, se masa më shtyu. Ti nuk kishe kah mahësh, se ai iki pas teje. Unë kom ra për toke në asfallt, domethënë, vëllai im përmi mu. Teuta për toke se kemi qenë aty bashkë edhe mu m’u nxu fryma. Teuta tha, ‘Mu më ra një njeri shumë i madh përmi’, tha, ‘unë s’mujsha as me marrë frymë përfundi’. Edhe vëllai im përmbi aty kur jemi çu na tash që u shpërnda masa, kur jemi ngritë aty, aty ma ishte brohorimë, kërkesat ishin dolën në pah. […] Na vrapim, e do andej, do këndej. Kah jemi kthyer me dalë naltë, domethënë rrugëve aty kryesore që është prej menzës, rrugës kryesore që është tashti, rruga, a këpuca, a patika, a sende të qituna qysh kanë ikë njerëzit.

Në demostratat e ‘81-tës kam marrë pjesë edhe unë. Ishim në shtëpi, dëgjuam që ka një demostratë. Isha e re, domethonë sa i kisha mbushë ndoshta 15 vjet e diçka kështu. Nëna më tha, ‘Mos dil’, më tha, ‘se nuk bon aty me dalë, je e re ti’. ‘Po, po’. Edhe unë edhe vëllai ikëm dhe dolëm në demostrata. […] te hekurudha ka qenë grumbulli i njerëzve të cilët u mblodhën edhe ne filluam aty u futëm, filluam brohorimat e ndryshme, ‘Kosova Republikë’. […] Filluam të brohoritshim, ‘Trepça është e jona’. […] Kishte brohorima të ndryshme edhe unë isha pjesë me gjithë vëllain. Pastaj, u hodhën gazlotsjellësat, filluan policia të intervenonte, të ju mshonte, t’i shtynte demostruesit dhe atëherë u shpërndam. Me të thanë të drejtën gazlotsjellësit ishin aq të tmerrshëm sa të ngulfatke. Kishte persona që kishin qenë ma të pregatitur, ma të pjekur që thoshin, ‘Mere qepën afroje afër hundës që të largohet ajo’. Domethonë, helmi që na kishin qit’. Ikëm nga aty dhe u kthyem në shtëpi.

…erdh momenti kur ne u zumë, ramë në burg, nuk kundërshtum. E kishin zanë nji nga shokët tanë në aksion, edhe ai s’ka mujtë m’u përmbajtë, dhe mu më erdhën policia më murën në mëngjes herët. Ku e kanë ditë, interesant ka qenë ai moment, se direkt e në dhomë time kanë ardhë. Edhe në shtratin tim, jo të vllaut, po shtratin tim. Thotë, ‘Hajde, zgjohu Nuhi’. U zgjova. Nana ishte pak e dobtë ka shëndeti, gjyshja, nji hallë, baba, u trazunë të gjithë. […] Më dërgun në burg atje, pastaj aty fillunë maltretimet. Unë të drejtën me të thanë, e kam pasë nji kojshi, gjykatës hetues, Skender Berisha. E kemi pasë vërtetë fqinjin e parë në Prizren. Po kërkon ai nga une që une të tërhiqem edhe të dalë nga aty, të pendohem. Ma dha nji cigare, tha, ‘Edhe mos e thuj fjalën e fundit’, tha, ‘të parën’. ‘A fillojmë?’ […] Daktilografistja aty {bën me dorë sikur shkruan} edhe po thotë, ‘Fillojmë, Nuhi’. Thashë, ‘Unë nuk e ndiej veten fajtor, plotësisht jam i vetëdijshëm për veprën që e kom bo’. ‘Ndale, ndale’, po thotë, ‘ndale këtu!’ […] Edhe po i thotë asaj, që ndalu edhe ti, mos shkruj. Tha, ‘Nuhi u morëm vesh që mos e thuj fjalën e fundit të parën. A vazhdojmë?’  Thashë, ‘Vazhdojmë’. Unë po i them përsëri të njejtat tash.

Ka qenë ni drejtor, ni burrë shumë i keq, burrë shumë i keq, drejtor i konviktit të shkollave të mesme. Në qoftëse nuk gabohem e ka pasë emrin Qamil, s’po ia përmendi mbiemrin. Më vjen keq, megjithëse atij s’i ka ardhë keq me u marrë edhe me fmi, se unë kam qenë fmi. E kanë marrë vesh që, përmes shkrimit të fletorës e tjera e tjera, e kanë marrë vesh që unë e kom shkru [parullën]. Më ka thirrë në zyrën e vet, dy UDB-ashë aty, gjë që nuk e dija as që janë UDB-ashë edhe më ka thanë, ‘A po ma shkrun ni konkurs? Se kam… e m’u ka prishë maqina e shkrimit’. E unë u bona naiv, ai diktonte une shkruja. Atë letër gjatë hetimeve, vite ma vonë në burg të Prishtinës, ma kanë qit’ UDB-ja përpara që kisha shkru me dorë temën. Kom shkru letër, kjo letra osht’ … e kemi qit’ në menzë, na lanë pa mëngjes për shkak të disa problemeve aty. […] Kur jom ra në burg në vitin ‘75 m’i kanë qit’ përpara. Domethonë, pasojë e dekonspirimit nga drejtori i konviktit të shkollave të mesme.