Në ‘78-ën janë prishë definitivisht marrëdhëniet Shqipëri-Kinë. Kështu që, në këtë kohë t’u dëgju nga Radio Tirana edhe nga Radio Kuksi që dërgonin letra të ndryshme [në] mbështetje Partisë së Punës edhe Enver Hoxhës, edhe këtu kemi shkru letra të tilla. Shumë letra i kemi dërgu, me disa shokë i dërgonim në Bullgari në Sofie i dërgonim drejt në ambasadë. Por kishte që i dërgonim edhe nga posta. Natyrisht u përpiqnim me ata tonën me i zhdukë gjurmët e me do letra për me i lshu në kutia të postës drejtpërdrejtë. […] vit i veçantë, se ka qenë viti, përvjetori, njëqind vjetori i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, kur nga Shqipëria pastaj vijnë edhe me ekspozita të ndryshme, me simpozium që osht’ organizu këtu. Ai ka qenë vit shumë shumë i gjallë. Kështu që, shumë lehtë binin në kontakt me të rinjtë, me njani-tjetrin me ide të njejta.

Pas burgut më janë kufizu të gjitha të drejtat e mija. S’kam pasë të drejtë as të punoj, as në institucione shtetërore, as të merrem me aktivitetin sportiv siç jam marrë, as me aktivitetin letrar. Domethonë, ose kom ndryshu emrin ose gjeja lidhje miqësore për të botuar kështu ndonjë poezi aty ktu. Kështu që, domethonë kom qenë nga ai burgu i vogël kom dalë në këtë burgun e madh që është thirrë Kosovë edhe derisa jam martuar me bashkëshortin. Para se të martohem unë kom bërë kurorëzim me burrim tim për të ndryshuar mbiemrin. E kam ndryshuar mbiemrin edhe kom pasë mundësi të punoj pastaj nja katër-pesë vite në komunën e Klinës. Mas pesë vite më bijnë në gjurmë edhe aty dhe më largojnë edhe aty. Prej atyhit shkoj në komunën e Lipjanit, në Gadime. E shoh në gazetë që kërkohej ni punëtore e edukatës fizike atje, kërkohej ni arsimtar. E çoj kërkesën time atje, më pranojnë edhe punoj aty disa muj. Po kërkonin këtë karakteristikën e përshtatshmërisë politike që kërkohej në atë kohë. Unë s’kisha ku ta merrja.

Cokata une në derë, s’e çelë. Cokata, s’e çelë. ‘Sabri, o Selatini’, e çeli. E kish pasë mshelë derën me nifarë mekanizmi. Kur çka me pa, krejt dhoma pëlhurë të mëndafshtë të mirë, të kuqe, të verdhë edhe të zezë. Ai kish marrë porosi me kep flamuj. ‘A po më ndihmon?’ Thashë, ‘Po’. Kom qenë vizatues i mirë, kom qenë nxanës i profesorit të njohur Engjëll Berishës. Tha, “Me ma vizitu shqiponjën se m’ka ardhë ni letër vllau jem”, ai s’ish konë ardhë hiç […] ma tha, ‘Qe’, tha, ‘e kom marrë qit’ letër’. E po thotë, ‘Dil Selatin…’ [ai] ka qenë rrobaqepës, punonte edhe në lokal, por ka pasë ni maqinë të vogël punonte edhe në shpi mas kohës. 

[Në letër shkruante] ‘Dil filan dite, filan kohe, filan vendi, minuti. Merre qit’ material qepi njiqind flamuj të Shqipnisë. Pshtjelli apet lej në qat’ vend. Mos i kallxo kërkuj, mos e din kërkush. Dhe nëse s’e kryn këtë punë, na kena me të likuidu ty me familje’. Unë u trishtova. Ajo s’ish konë e vërtetë hiç, por me arsyetue domethonë. E qashtu ni flamur na u prish i qepëm 99. Ata 99 flamuj pastaj janë shpërnda në krejt Kosovën, kuptohet t’u përfshi edhe Prishtinë e Prizren. Dhe ajo kish qenë veprimtari e organizatës Lëvizja Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve, të cilën Adem Demaçi e kishte themelu…

Axha jem ma ka bo ni, ni kasetë, më ka thonë, ‘Merre qeta’, ma ka rregullu krejtë me kangë patriotike, ‘merre qeta edhe nsho në konvikt’. Domethonë qajo ka qenë jo me ta dhonë detyrë drejtëpërdrejtë, unë e kom marë, edhe domethonë me dhetë mars në mbramje gati që askush ska flejtë, gjithë natën kemi nejtë jashtë koha ka qenë shumë e mirë, e nxehtë, edhe tanë kohën e kom nshu kasetofonin në dritare, konvikti numër një, krejtë ato kangë patriotike. […] Po ni ndjenjë atë natë që, kurkush nuk ka flejtë deri vonë, pra krejtë, ka qenë ni lloj, ni lloj lirie para se me ndodhë ajo fortuna që, që ndodhi të nesërmen. Pra krejtë kem, e dishim që dishka po ndodhë, jo drejtëpërdrejtë me ardhë me thonë… 

[…]Jemi bashkangjitë drejtëpërdrejtë te menza i kemi marë do qepë me veti, i kemi marë edhe do, do gozhda i kemi shti në shishe, as vetë nuk e di pse i merrshim, shka munem me bo, po megjithatë ato kanë qenë që i kemi marë me veti, qeptë nëse na gjujnë lotsjellës. Kush e ka bo atë ide na as nuk e dishim, se hera e parë ishim që marim pjesë në ni demonstratë të drejtëpërdrejtë me gaz lotsjellës, edhe domethonë ajo natë ka qenë nata që jonë bashkangjitë njerztë, moment të caktume.  

[…] Ka pasë brohoritje, ‘Kosova Republikë’, ‘Trepça prodhon, Beogradi ndërton’, ‘Republikë, ja me hatër…’ Ato niherë s’kanë qenë, fillimisht kemi thonë se, ‘Po dojmë kushte’, ‘Duam bukë, duam…’, a din, kanë qenë pak ma të lehta, sidomos në fillim të protestës në menzë. Tani ma vonë gradualisht, si zakonisht kur vijnë domethonë, niherë fillojnë më të vogla atëherë kanë fillu domethonë ato parullat secili me qitë njo, njo të vetën, në mënyrën tjetër, edhe deri sa ka ardhë deri te ekstremi.

Hallin ma të madh e kishin se ish shtafeta e Titos. Na qëllimi jonë ish me rrxu shtafetën, mos me lonë me hi në Kosovë. Kjo u konë ajo kriza ma e madhe që ata e dishin edhe na e dishim. Dhe ata nuk na i realizun kërkesat, se me na i pasë realizu ndoshta ish shukatë. Ndoshta, besoj, megjithëse ish elektrizu masa. Edhe nuk i realizun kërkesat, shpërthej revolta aty e madhe, dhe ajo revoltë ia msyni me shku kah Ulpiana me dalë kah vinte shtafeta. Po ata na kishin pasë… na s’e kemi ditë që jemi rretheku. […] Kur kemi thy na atë kordonin dhe kanë qenë do si parmak që e ndanin si hekura të rrumbullakët e ndanin rrugën. Kemi kapërcy aty dikush u rrxu, me shpërthy te shtafeta. Aty kanë fillu gjujtjet masive nga policë, me armë, me… kanë krisë. […] Ka qenë ni revoltë ballë për ballë për herë të parë me forcat policore. 

[…] Ni student ka pasë flamurin kuq e zi i printe asaj, dhe kur kanë rrxu studentin ka vrapu Trëndelina Labënishti edhe ajo osht’ e dënume politike, e burgosun tri vite nga Maqedonia. Ia ka kapë studentit, se n’atë moment s’shkonte, a din, dikujt i shkon menja dikujt me kap flamurin. E ka kapë Trëndelina flamurin edhe Trëndelina, ‘Mos të bjen vllazën flamuri në dorë të policisë’, edhe u ngritë. Mirëpo, policia iu ka gjujtë Trëndelinës, ajo u pshtjellë me flamur për mos me dorëzu flamurin. […] N’qatë moment e kom marrë edhe unë flamurin edhe s’mujsha edhe me çu se ka qenë bajagi i randë, nja pesë, gjashtë, dhetë metra. Ka pasë edhe atë shtyllen e drunit u dufke forcë me valu.