Marshi për Prishtinë, Marshi i Minatorëve me 17 nëntor 1988, marshi ka fillu prej miniere, prej Stantërgu. Atë ditë nuk kom shku në punë në mëngjes për arsye se kom pasë me çu një fëmijë te mjeku. M’ka thirrë në telefon një bashkëpunëtor i imi tha, ‘Eja se punëtorët po dojnë me shku për Prishtinë’. Kom shku jemi bashkangjitë. […]
Ashtu të dathun e të deshun me ato rrobe t’punës aty kur i kom pa s’ma ka marrë mendja që dojnë me shku në Prishtinë n’kamë. ‘Moni bre djem se s’mundeni në Prishtinë n’kamë’. Pasha Zotin, thashë, ‘Hajde t’bojmë diçka, t’bojmë, se në Prishtinë…’ U afru një punëtor, m’tha, tha, ‘Ti po na thu?’ Drejt me të thonë te disa kisha njëfarë ndikimi. Tha, ‘Po Burhani [Kavaja] po thotë shkoni’. ‘A po thotë?’ ‘Po’. ‘Ecni, ecni!’ Thashë.
[…] Tash erdh puna m’u ballafaqu punëtorët me polici. Unë do kolegëve i kom thonë, ‘Hajde ju dalim përpara punëtorëve se mos po i… tash kur të shtyhet po i dalim përpara po i thojmë që ndaluni kadale’. Mirëpo na tu u shty mrapa e tu e thy atë kordonin e policisë edhe kemi shkue. Mirëpo shpejt mandej kenë edhe disa shqiptarë, ka pasë policë e u thy kordoni. Nuk kanë reagu, nuk kanë bo dhunë. E kanë lshu kordonin për me ardh drejtë, drejtë në holl të sporteve [Pallati i Rinisë dhe Sportit] në Prishtinë.