Kültürel yaşam, o zamanlar sözünü ettiğimiz gibi, tüm milletlerin ve milletlerin kentlerinde bulunan sanat ve kültür topluluklarıyla tamamlanıyordu. Tiyatronun yanı sıra, ben de Agimi Cemiyeti üyesiydim ve onların konserleri çoğu zaman gayet iyiydi, çok sık yapılmazdı ama oldukça iyi ve başarılıydılar. Ayrıca, o toplumda edindiğim deneyim harikaydı. […] 15, 16 yaşında, örneğin Agimi Derneği ile Almanya’ya gittiğim için şanslıydım. Bu harika bir deneyimdi, çünkü Prizren ve Bingen şehri ikizdi ve bu gelenek de halen devam ediyor.

Onların Bingen Fest’i var, bu festival için de Prizren merkezli bir şirket olan Progress ve Rahovec’in şarap üreticileri Krusha e Madhe ile işbirliği yaptılar. Bu sayede, 16 yaşında bir çocuk olarak ilk defa uçakla uçtum, bu o zamanlar nadir ve sıra dışı bir durumdu.  Agimi Cemiyeti ile iki yıl sonra Türkiye’de, İtalya’da ve Yugoslavya’nın birçok yerinde söz konusu festivalde yaptığımız aynı geziyi tekrarlama fırsatımız oldu. Aynı zamanda Saraybosna’daki Olimpiyatlara da katıldık, Cemiyetin bu konserine ben liderlik ettim. 1984’te de Olimpiyatlara davet edildik. […]

Bu hepimiz için çok eşsiz bir deneyimdi, çünkü gençler ve onların ebeveynleri bu etkinlikleri karşılayamazdı, yani tüm ebeveynler çocuklarının başka ülkelere seyahat etmesini karşılayamazdı. Elbette aldığınız memnuniyet ve ödül buydu, fakat bunun yanında ayrıca bir sertifika, oynadığınız rol için bir onay da alıyorduk ve bu bizim için çok tatmin ediciydi.

Çünlü bizim, Romların, çok bilgimiz var. Bir Türk, bir Sırp, bir Arnavut aynı müziği yapamaz. Bu da demek olyor ki bizim çok bilgimiz var, Romların, bu yüzden de bizi alıyorlar, örneğin bir Türk ne alıcak, Türkü alabilir ama o benim gibi çalamaz, ya da klarineti çalamaz, Türk aynı şekilde bunu yapamaz. Biraz çalabilir, ama olması gerektiği gibi değil. İşte, böyle…

Hiç çocuğum olmadı. Eşim de ‘82 de öldü, Aralığın sonunda, adı Reshat Isa’ydı. O zamandan beri, ben de sadece okuyorum, bazen elişi yapıyorum, yaparım, goblenler yaptım bazen tekrar yapıyorum. […] Çok, çok özlüyorum. Şimdi yaşlarım da geldikçe, eski iş arkadaşlarımı özlüyorum, harika bir kadroyduk… Yine özlüyorum, gelip kitaplar alıyorum, kitapları okuyorum, bazen onları ziyarete geliyorum, onlar ‘nasılsınız, iyi misiniz’, beni davet de ederler, müdüre hanım, ne zaman kütüphane kutlaması varsa.

Meclisteyken 10 Haziran 1978’de kutlanmış olan Prizren Birliğinin 100’ncü yıldönümünü hatırladım. İnanılmaz bir organizasyon olmuştu, mükemmeldi. O zamanlar organizasyon konseyi’nin başında sanırsam profesör doktor Pajazit Nushi vardı, Eğitim ve Kültür Bakanı rolündeydi o dönem. Böylelikle o zamanlar çok işbirlikleri vardı, çünkü yeni (Prizren) Birliği binasında inşaat devam ediyordu ve beraber çalışmamız gerekiyordu. Binada bazı evsiz yaşıyordu, onlara daire verildi, yanındaki binanın (şimdiki müzenin) tadilatı tamamlandı. Tüm bunlar 100. Yıl için yapıldı ve Agim Çavdarbasha Ymer Prizreni (ve Abdyl Frasheri) heykellerini hazırlamıştı. Hatırlarım, o gece Kosova’da ilk defa profesör ve besteci Rauf Dhomi’nin arnavutça operası ‘Goca e Kaçanikut’ gerçekleştirilmişti. Saat 20:00’de de spor salonundaki tören başladı, Ljublana’dan Priştina’ya tüm Yugoslavya’da canlı yayınlanmıştı, gerçekten çok iyi bir organizasyondu, ama 1981’ sonrası solmaya başladı…

Kosova’da film gösterimler ile başladı, bir süre sonra da, İtalyanların olduğu Arnavutluğa da gitti, Tiran’da sinemalar vardı o zaman. […] Gençler çok film izliyorlardı, çok. Sadece gençler değil, yaşlılar da. Babam bir arkadaşını anlatırdı, 4’te girerdi, ardından çıkıp 6’da geri girerdi, ardından yine çıkıp, 8’de girerdi. Günde üç film seyrederdi.  […] Sonra büyüdüğümde, broşürler vardı, filmlerin içeriğinin olduğu, babam verirdi, bakardım onlara, okurdum ve hangilerini seçeceklerini önerirdim. Filmler hakkında çok şey bilirdin, oyuncular hakkında da, yönetmenler hakkında da, konular hakkında da.