1968 yılında Priştine’de Hukuk fakültesine yazıldım, birkaç ay sonra 1969 Nisan ayında Priştine’de Tan gazdetesi çıkmaya başladı ve beni bu gazeteye davet ettiler. Aslında bir duyuru, konkur yayınlandı, ben o konkura katıldım ve kabul edildim. Öyleki Tan’nın birinci sayısını hazırlamaya başladık. Priştine’den Safet Breka vardı, Enver Baki vardı… Prizren’den ben vardım, benim arkadaşım yine öğretmen okulunu bitiren, o da şairdir şiir yazar şimdi Priştine’de yaşıyor Bayram İbrahim vardı. Mitrovica’dan Müberra Tuna vardı. Ve biz dört beş kişi işte Tan’nın çıkması ile ilgili yetkili devlet organları karar almış, biz şimdi ilk sayıyı hazırlamaya başladık. 

Hatırlıyorum bir yer Tan’a vermişler, bomboş bir yer. Oraya bir kamyonla iki masa geldi ve onları biyerlere koyduk. Daktilo yok, çünkü Türkçe’nin biliyorsunuz harfleri şey var, ö ü, farklı harflerdir. Daktilo yok, Tan’nın müdürü Süleyman Brina’nın bir daktilosu vardı o getirdi, bir de Süreyya Yusuf’un o Tan’nın açılmasında bir daktilosu vardı. […] 1 Nisan’dan 1 Mayıs’a kadar hazırlıkları yaptıktan sonra Tan’nın birinci sayısı çıktı. Birinci sayısının yine baş sayfasına benim yazım var.

Kültürel yaşam, o zamanlar sözünü ettiğimiz gibi, tüm milletlerin ve milletlerin kentlerinde bulunan sanat ve kültür topluluklarıyla tamamlanıyordu. Tiyatronun yanı sıra, ben de Agimi Cemiyeti üyesiydim ve onların konserleri çoğu zaman gayet iyiydi, çok sık yapılmazdı ama oldukça iyi ve başarılıydılar. Ayrıca, o toplumda edindiğim deneyim harikaydı. […] 15, 16 yaşında, örneğin Agimi Derneği ile Almanya’ya gittiğim için şanslıydım. Bu harika bir deneyimdi, çünkü Prizren ve Bingen şehri ikizdi ve bu gelenek de halen devam ediyor.

Onların Bingen Fest’i var, bu festival için de Prizren merkezli bir şirket olan Progress ve Rahovec’in şarap üreticileri Krusha e Madhe ile işbirliği yaptılar. Bu sayede, 16 yaşında bir çocuk olarak ilk defa uçakla uçtum, bu o zamanlar nadir ve sıra dışı bir durumdu.  Agimi Cemiyeti ile iki yıl sonra Türkiye’de, İtalya’da ve Yugoslavya’nın birçok yerinde söz konusu festivalde yaptığımız aynı geziyi tekrarlama fırsatımız oldu. Aynı zamanda Saraybosna’daki Olimpiyatlara da katıldık, Cemiyetin bu konserine ben liderlik ettim. 1984’te de Olimpiyatlara davet edildik. […]

Bu hepimiz için çok eşsiz bir deneyimdi, çünkü gençler ve onların ebeveynleri bu etkinlikleri karşılayamazdı, yani tüm ebeveynler çocuklarının başka ülkelere seyahat etmesini karşılayamazdı. Elbette aldığınız memnuniyet ve ödül buydu, fakat bunun yanında ayrıca bir sertifika, oynadığınız rol için bir onay da alıyorduk ve bu bizim için çok tatmin ediciydi.

Çünlü bizim, Romların, çok bilgimiz var. Bir Türk, bir Sırp, bir Arnavut aynı müziği yapamaz. Bu da demek olyor ki bizim çok bilgimiz var, Romların, bu yüzden de bizi alıyorlar, örneğin bir Türk ne alıcak, Türkü alabilir ama o benim gibi çalamaz, ya da klarineti çalamaz, Türk aynı şekilde bunu yapamaz. Biraz çalabilir, ama olması gerektiği gibi değil. İşte, böyle…

Hiç çocuğum olmadı. Eşim de ‘82 de öldü, Aralığın sonunda, adı Reshat Isa’ydı. O zamandan beri, ben de sadece okuyorum, bazen elişi yapıyorum, yaparım, goblenler yaptım bazen tekrar yapıyorum. […] Çok, çok özlüyorum. Şimdi yaşlarım da geldikçe, eski iş arkadaşlarımı özlüyorum, harika bir kadroyduk… Yine özlüyorum, gelip kitaplar alıyorum, kitapları okuyorum, bazen onları ziyarete geliyorum, onlar ‘nasılsınız, iyi misiniz’, beni davet de ederler, müdüre hanım, ne zaman kütüphane kutlaması varsa.

Sıkça bu ifadeyi kullanırız, bir Roma çocuğu doğunca, onlar anında dört dil konuşurlar, çünkü buradaki sosyal çevre bunu gerektiriyor ve bununla bir sorunumuz yok. […] Aklımda hep kalacak görüntü, beni çocuklarımı da motive etmeye teşvik etmiş bir andı. Annem beni hep okula götürüp getirirdi ve ilginç olanı ebeveynlerin sürekli çocuklarını takip edip ödevlerini yapmalarında yardımcı olması gerektiği kuralını biliyordu ve okuldan eve gelince ödevlerimi yapmamı isterdi, yazmamı, matematik ödevimi ya da okuma-yazma seanslarını etüd etmemi isterdi. Ve ancak ikinci yada üçüncü sınıfa kadar, annemin okuma yazmasının olmadığını anladım, çünkü hep başımın üstünde duruyordu, ne yaptığımı bildiğin sandım, ne okuyup yazdığımı. Hep anladığını zannediyordum.