Ish koha e verës e zakonisht shkojshin në deti. Neve s’e kishim hallin e detit, e kishim problemin e vllaznive. Cili o në burg, cilit duhet me i bo paketë, ku osht’… Kisha marrë dy çanta të mdhaja. Më doket në atë kohë ish edhe Selatini edhe Sabriu, te dytë në burg. Me dy çanta të mdhaja edhe unë drejt. E takohum në qytet, në shesh [me nji shoqe], thotë, ‘Ku po shkon?’ Burgu ka qenë ku osht’ edhe sot. Na prej Dodonës e zakonisht shkojshum… Kena pasë të drejtë dy herë në javë, fillimisht dy herë në javë, pastaj jena bo ni herë në javë, të hanën edhe të ejten, me i çu veç teshat. Kurse çdo dy javë kur e kishim vizitën, jau çojshim edhe ushqimin.
Unë me dy çanta në dorë, po shkoj, thotë, ‘O Igballe, çka bone?’ Thashë, ‘Qe valla, ti?’ ‘Po shkon në pushim a?’ Thashë, ‘Po’. ‘Paske m’u kënaqë’. Thashë, ‘Po, po, u knaqsh edhe ti si unë’, a po din. Ajo s’e kuptoi mirë. Unë shkojsha në burg me çu paketa. […] Përndryshe, e kishin problemin te familjarët, fëmija e vegjël, nuset pa burra. Domethonë, nuk ish problemi jonë atëhere me shku në deti a diçka.