Kur ishim ne këtu, ne u larguam më 1959, por ia dhamë komunës shtëpinë në ‘58, nuk ia dhamë askujt tjetër, dhe shtëpia u shndërrua në muze. Kur u bë muze, në një vit pothuaj të gjithë punëtorët ishin serbë, dhe unë fillova të flas me ta në serbisht. Më merrnin me veti, unë isha vetëm shtatë vjet, gjashtë-shtatë vjet, më merrnin me vete. Më merrnin të bëja xhiro. Më thërrisnin, unë isha në pajton me ta dhe gjuaja plehun me ta, ‘Eja Avni, eja Avni!’ Pra, ishin të dashur me mua. Ishin të dashur edhe pse ishin serbë. Pas kësaj, ne u shpërngulëm me familje në Turqi. Ne migruam. 

Ashtu ishte kur erdhën në fillim, serbët sollën kafshë, qejë, arinjë. Pas kësaj, më kujtohet që të tregova që hyra pesë minuta në shtëpi dhe ujku kishe ikur nga strofulla e tij dhe filloi të sulmojë përreth. Për fat, bahçja e shtëpisë tonë kishte dyer dhe ato ishin të mbyllura. Kjo ndodhi diku mes viteve ‘58 dhe ‘59. 

Ju kishit një ujk në bahçën tuaj?

 

Po, një ujk në bahçe kishte sulmuar të gjithë. U dhamë batanije dhe kujdestari i shpëtoi ata dhe vetëveten. Sepse ujku ishte i dhunshëm, nuk ishte i zbutur. E kishin marrë nga mali dhe e kishin sjellur këtu. Më vonë i shnëdrruan dhomat e shtëpisë në pyje. U shnëdrrua në pyll. Kishte arinjë të balsamuar, gjarpërinjë etj. Ishin gjashtë dhoma, tre ne katin e sipërm dhe tre ne katin e poshtëm, të cilat u hapën për turistët. Njeriu gjithnjë ndjen dhembje për këtë, ndjehesh i pikëlluar, pashmangshëm.

Te udhëkryqi që domethanë prej Sheshit Zahir Pajaziti edhe prej kësaj ane të rrugës “Garibaldi”… se në arkitekturë te udhëkryqet qoshet cungohen. Asyeja është për mos me u ndërpre vizura e syrit të njeriut edhe mu m’lindi ideja qato me propozu edhe ai e pranoi po si kundërthanje e asaj vizure me tërhjekë synin edhe ma tepër. Unë propozova trekëndësh, kshtu s’ka kurfar funksioni po është veç si shminkë te ftyra e femrës. E pranoi atë edhe qe qishtu ka qenë që lindi ideja. E banka masandej si bankë janë standarde që s’guxon njeriu me dalë jashtë atyne standardeve. Jo sportelet, jo pjesa administrative, jo trezorat naltë e poshtë e qishtu me radhë. […] banka atëherë e ka pasë këshilltarin e vet bankier, ku na kemi shpjegu, se literatura ekziston, na kemi shpjegu se në botë qysh janë bankat. Ani që ata, tash dorën në zemër, ani që ata bankier janë po kanë shëtitë, po për me projektu normal s’kanë ditë edhe s’kanë mujtë. 

Kur isha shumë e re, ishte një këngë e Emel Sayın, Sevda sevmessen [Kur nuk dashuron, dashuro]… quhej Rüzgar [Era], isha shumë e re dhe e imitoja shpesh. Kur kusherinjtë e mi vinin, thoja, ‘Dëshironi t’a imitoj Emel Sayın?’ Ulesha, vëja jastëkët në tokë, flokët në një anë {tregon me duar}, thoja, “Merreni tharësen e flokëve që flokët e mija të dukeshin sikur po i fryen era si asaj në video.’ Ata më duartrokisnin. Kur vinte ndonjë musafir, babai im thoshte, ‘Hajde, këndo disa këngë.’ Tani, kur e mendoj, mund të them që ka pasur shenja që do të jem e lidhur me muzikën.

Ne edhe jemi shoqëruar, po, ne jemi shoqëruar me ta, pikërisht me turqit, ashtu, të cilët kanë jetuar në ato shtëpia, të cilët kanë pasur disa nanalle speciale, të cilat unë i kam adhuruar, të drurit (qesh). Dhe me ato nanalle është hyrë në hamamet e tyre, banjot, të tilla nuk ka më. Unë mendoj që nuk ka. Dhe, ata, për shembull nuk kanë pasur parket, por kanë pasur njejtë ashtu nga druri {përshkruan me dorë} por atë dyshemen e drurit brodski pod, po them, të cilin e kanë fërkuar, me furçë. E verdhë, e verdhë si dukati ka qenë. Shumë njerëz të pastër dhe mua ajo Mazllumja ime, e cila edhe sot është aty, njejtë sikur të isha tek ata. Ajo ka mbetur të jetoj në atë banesë, dhe kështu. […] Pas kaq vitesh të takoheni, dhe kaq shumë dashuri dhe përjetime të kujtimeve nga fëmijëria, sepse ajo më njeh si bebe, çka kemi si kemi, çfarë kemi bërë. Mendoj, aventurat tona dhe kështu, e ajo më ka mësuar mua të gatuaj edhe llokuma, dhe katmer piten dhe kollpiten, të gjitha këto m’i ka mësuar ajo mua. Nëna ime i mësonte diçka tjetër kështu që jemi shkëmbyer. Po them, si një familje.

“Ndërtesa e re, kurse në të kanë jetuar serbët e vjetër të Prishtinës, qytetarët e vjetër turk dhe qytetarët e vjetër shqiptarë. Ata kanë pasur shtëpi ku tani është kinemaja, më herët ka qenë Kino Rinija, a e dini ajo lagja tani ato ndërtesat. Dhe kur janë ndërtuar ato ndërtesat ata kanë, pasi që ato ishin shtëpi të vjetra, ata kanë dhënë banesa qytetarëve, pronarëve të shtëpive dhe të gjithë kanë jetuar në atë ndërtesë. Të gjithë janë vendosur në atë ndërtesë. Vetëm unë dhe një gazetar kemi qenë kështu anësor. Të gjithë të tjerët… ata thjesht të gjithë lagjen e kanë vendosur në atë ndërtesë: shqiptarët e vjetër, serbët e vjetër, turqit e vjetër. Kjo ka qenë shumë interesante. Kur unë kam ardhur atje, pasi që ata janë mësuar të qëndrojnë para dyerve, para shtëpive dhe aty të flasin… atë mentalitetin dhe zakonin e kanë bartur edhe në ndërtesë. Ata aty vendosnin banka, pinin kafe, gjithçka… ajo ndërtesa ka qenë ndryshe nga të gjitha. Dhe kështu njerëzit kanë qenë të afërm.

Pasi që unë kam qenë në pozitë të lartë, unë dhe një Stihoviq, unë them… dikush nga Novobërda, një shqiptar ka qenë drejtor i kësaj fidanishtes ‘Vitija’, po. Më kujtohet, ‘Vitija’. Unë atëherë kam qenë funksioner, unë jam marrë me politikë, nuk e di sa e dini këtë… unë kam qenë Sekretar Ekzekutiv në Komitet […] Dhe vjen tek unë, ‘Çka mund të bëj për ty shoku Trajkoviq?’ Kështu ka qenë. Unë them, ‘Dëgjo, shko shiko dhe inçizo te ndërtesa ime dhe shikoj ata njerëz si jetojnë, e di ata njerëz janë shumë të mirë. Shko mbjelli drunjtë’. Dhe ata drunj tani, nuk e di sa e dini, kur shkoni para tunelit poshtë tek ato ndërtesat. Të gjithë ata drunjt unë… ky ka qenë plani im, unë e kam kërkuar, për shkak meje i kanë mbjellur. Këtë nuk e di askush, e dinë ata që kanë jetuar aty. Përndryshe, të tjerët nuk e dinë. Kështu kjo është bërë, ai… mali thjesht para asaj ndërtese”.