[…] Kështu, babi ka qenë ni kohë t’gjatë atje [Tiranë]  edhe dikur vendosëm që na duhet me qenë bashkë, nuk mundemi me jetu të ndamë. Plus mendonim që ndoshta perspektiva për mandej për studime, për kto, për ne osht’ shumë ma mirë me qenë atje se sa në Kosovë. Edhe nana mujke m’u inkuadru me punu n’profesion t’vetin atje, n’Kosovë nuk, nuk kishim mundësi. Kështuqë vendosëm t’gjithë me shku atje. […] Këtë herë vendosëm t’gjithë me shku edhe m’u inkuadru n’shkollë, secila, unë, motra, vllau n’kopësht e tjerë.

Unë kom shku me ni, s’po di si me thanë, me… ndoshta edhe ‘Postpesimistat’ m’kanë ndihmu, mos me shku me paragjykim, me qenë i hapun edhe me pranu me qenë pjesë e tyne. Domethanë, se shumica që shkonin atje e kishin nifar, ‘Ata kshtu, ata ndryshe, ata s’dijnë, ata flasin…’ Jo, edhe kom shku me ni shumë entuziazëm n’fakt. Sepse atje ish nji jetë pak ma ndryshe, atje shkojshe n’teatër (buzëqeshë) shumë ma shpesh, ose kish koncerte gati ton’ kohën. Edhe e di që mas shkollës gjithmonë me shokët e klasës, me shokët e klasës n’fakt meniherë  fillova me ndejtë.

P’e, p’e kallxoj ni rast. Ka qenë… kom qenë me do shoqe tu zhdryp teposhtë, ku osht’ tash kisha katolike te Tre, Tri-kapelat, në drejtim të nënkalimit, edhe po ecim na. Kurgjo, po ecim edhe po folim. Edhe tash tinejxhera t’animum, la-la-la, edhe kemi qenë tu e kalu ni kafiq. I ka pas disa karrika jashtë, edhe qysh kom qenë tu fol me shoqet e mia, po a din, t’animum, veç kur e kom ni, ni za tu ma ba ‘Hej mala tishe mallo’ me shumë agresivitet, që n’serbisht i bjen ‘hej ti çikë, fol ma me t’ult’. Edhe e kom kthy kryt e kom pa ni qasi, i thojshin dizellasha. Jon’ konë do ashtu djem t’ri, që u veshshin njejtë. Ka qenë nifar profili i “barabës” atëherë. Edhe, edhe jom kthy e kom kqyr edhe veç kom bo ‘Izvini’ [më fal]. Ashtu instikti jem i parë ka qenë mi kërku falje.

Edhe kom vazhdu. Edhe ai ashtu kishe, ‘Hajt po ta fali po mos m’lodh ma shumë’. Edhe na kena vazhdu me ecë, edhe po menoj që e përmeni mas 20 vjetve, edhe e maj n’men edhe qat’herë, se si me thonë tre-katër hapa ma poshtë i kom bo edhe jom konë ashtu ‘Çka m’shtin mu m’i kërku falje dikujt, që osht’ banor i njejtë si une, n’qët’ qytet, qëkjo rrugë m’takon mu qaq sa i takon atij!’ Edhe m’vike inati prej vetes, pse instikti jem ish m’u zvogëlu edhe me kërku falje. A din, thjeshtë m’u ni si i, i privilegjum që po t’len me marrë frymë n’qytetin ton’. Ka qenë rond, ka qenë rond, qaq sa nalesh edhe mendon, po natyra e njerit osht’, a din, e tillë, që ja bon vetit sa ma shumë lula, se përndryshe, osht’ vshtirë me mbijetu, osht’ vshtirë me dal prej shpisë.

Mbas këtij raportimi për Armendin, ka qenë edhe nji raportim tjetër për nji granadë dore që e kemi gjetë prapa zyrave të “Postpesimistave”. Ato zyret tona kanë qenë sot ku ka, ku është “Strip Depo”, aty kanë qenë zyrat, zyrja e “Postpesimistave”. Edhe mbrapa asaj zyre m’duket nëse nuk e gaboj, me Jehonën, po m’duket me Jehonën, kemi qenë tu shiku mbrapa edhe e kemi pa nji granadë dore. Tani ajo granadë dore, ajo fotografi realisht është bo edhe ballinë e “Kohës Javore”, t’njejtë, me t’njejtin paralajmërim. Se ne n’atë kohë bashkpunonim me “Kohën Javore”. Fillum me dalë si shtesë. Na natyrisht prapë t’njejtën mënyrë i mbledhnim paret sepse ajo duhet t’shtypej nga, nga t’dilte si supliment, si pjesë, si shtojcë e “Kohës”.

[…]

Mu personalisht “Postpesimistat” m’kanë ndihmu me kuptu perspektivën e tjetrit, se nuk o, jo gjithmonë kom qenë e hapun ndaj asaj perspektive, pjesërisht për shkak të rrethanvave n’t’cilat jom rritë edhe t’ngarkesave politike t’cilat m’kanë formësu ma herët se me mujtë me m’formsu shkolla ose rruga. M’kanë ndihmu me e kuptu perspektivën e tjetrit dhe m’kanë ndihmu me qenë politikisht e emancipume, e arsimume politikisht. I kom, nuk kom pasë në asni sekond dilema për çka është tu ndodhë në Kosovë edhe sa ma shumë që jom rritë, qaq ma shumë e kom kuptu sa e paqëndrushme është gjendja n’t’cilën jemi gjetë.