Familja ime vjen nga familje e përzirer. Babi im ka vdekë si musliman. Edhe për shkak të ramazanit e kanë largu nga partia. Ndërsa nëna është shqiptaro-hebreje. Ne në familje jemi rritë me të gjitha religjionet tradicionale. Ne fëmijët shumica jemi të pagëzuar. Kështu që jemi një përzierje do të thoja interesante e kulturave të ndryshme. Sepse në fund të fundit religjioni është diçka që është veç për vete jo edhe për të tjerët. […] Të rritesh në një ambient ku kusherinjët e tu janë të një përkatësie tjetër fetare, dhe ti ke mundësi të bësh një zgjedhje tjetër është… Nuk ka qenë mirë e pranuar atë kohë. […] Mua m’kujtohet kur ishin festat e ndryshme, ishte sidomos festa e bajramit, gjithë lagjja bënin bakllava, edhe nëna ime bënte bakllava. Vinin festat tjera, nëna ime bënte një ushqim më të veçantë, por nuk e bënte të madhe, kështu që ishte interesant. Ajo çka mbaj në mend unë është festat e shtatorit, ajo festa kur bëhej buka e re edhe zihej gruri, dhe rrushi e krejt këto. Qatëhere neve na dukej intereant, ‘Ah gjyshërit do vijnë…’ edhe ishte interesant. Tek më vonë e kemi kuptuar që është traditë tjetër ajo.

Se Fadili [Hoxha] thojke, ‘Duhet me iu dhanë edhe na diçka. Kur t’shtrohet sofra, duhet me qitë diçka n’tavolinë. E kujna o qikjo? Ka me iu dhanë haki. Na Kosova, pak n’botë, po ni vo, qajo vo ka me iu dhanë hakin’. […] Na po luftojmë bashkë, shkije, shqiptarë me e hjekë fashizmin edhe okupatorin. Kur t’kryhet lufta kem me kanë gjithësecili kem me pasë hakin e vetë. Na kem mu konë me Tiranë, Tirana punon me konë t’donë. Për qata kemi liftue, na kemi ditë, komunistat e Kosovës e kanë ditë që kem me punu me Tiranë, se jo me Beograd. […] ‘Kur t’kryhet lufta, gjithëcili ka me çue dikush ni bakshish. Na Kosova ni vo, qasaj kom me iu dhanë haki. Dikush e çon ni cjap, e dikush ni dash, dikush ni ka’. ‘Po na pak bre jem’. ‘Ani qajo, ka me iu dhanë haki, qasaj’. Po neve nuk na u dha tani, në ’48-tën e knej.

Po, ish’ çu me pi ujë ai gllabarsi aty. E atëhere ai oficeri, ai strazhari i bjen dimgjik pushke, ai ia nxjerrë pushkën, ja nxjerrë pushkën edhe i bjen strazharit, dekun e len. Atëhere shokët e vet e kanë kap atë gllabarsin e ia kanë hjekë pushkën […] Oficeri i fshike njerstë, atëhere ka tha, ‘Deset za njega, ‘Dhjetë për ta, ka m’u bo batare për k’ta qe e ka vra, ky u kanë partizan i ’41-shit.’ I ka qitë dhetë aty n’ren, kur ka thane, ‘Još deset [dhjetë më shumë]’, ‘Edhe dhetë,’ thotë, ‘tjerë’. E ka kapë e janë nisë, janë nisë, dhetë u banë, 19 u banë, m’kapi edhe mu, edhe mu m’kapi, po mu ma çoj zoti menjen, ni shoq i jemi e ka pasë ranacin nja dy metra pej neve larg, e mu mu dok qe m’tha edhe mue, e unë jam çue, e kom kap ranacin e jam kthy, jam hi te k’ta, jam ungjë. 19 janë shkue. E atëhere ata i çunë, 19.

Që t’kthehet te unë, t’bëhet kthesa 180 gradësh, që konfrontohem me Jugosllavinë ka qenë rrëfimi i qeti Jovo Bajatit se si kanë mbytur shqiptarë. Se deri më 9 Maj, kur kapitulloi Gjermania kanë vra e kanë masakruar pa gjyq. […] Nji natë po m’tregon, tha, ‘E shtrinim viktimën n’shpinë {i hap krahët dhe imiton shtrirjen}, e mbërthenim me gozhda si Krishtin edhe me hu i mëshonim krahrorit, spirra e gjakut stërpikte tavanin, ne ekzaltoheshim, hinim n’trans nga kënaqësia duke vra shqiptarë.’ […] E mbuloja kokën me batanije, qaja si fëmijë. E aty u pata betuar me zot e me djall se do t’punoj kundër Jugosllavisë. […] U ktheva n’Ferizaj. Prej Ferizajt bëra ç’bëra, dola prej OZNA-ës si i sëmurë. E luajsha rolin se jam i sëmurë nga turbekulozi. Ani se s’kam pasë kurgja. M’transferuan. […] Edhe u ktheva n’Kaçanik. Aty u bana shef i përgjithshëm i Seksionit t’Punëve t’Brendshme, n’Kaçanik. Edhe do shokë pa e ditur ishin kenë t’lidhun me Komitetin Qendror t’Shkupit, NDSH, t’Lëvizjes. Edhe ni ditë erdhi Hajrush Orllani. Rexhep…’ tha, ‘Sot do t’mbledhemi ta formojmë Komitetin e NDSH-së n’Kaçanik.’ Unë mezi që pritja. Edhe u mblodhëm, shtatë vetë. Diskutumë, e banëm programin, e formumë Komitetin e Rrethit t‘Kaçanikut NDSH.

Në Prishtinë e kemi pasë furrën, e kemi lshue, hini gjermani e u prishëm me zotninë [e furrës]. Shkumë n’Ferizaj me babën, qatje t’u punue. Janë kanë gjermanët aty, edhe gjermanë ka pasë, edhe pse ishin italianët. Erdhën te furra qaty, isha me babën, baba t’u shitë bukë e une t’u punu qaty. Edhe erdh një oficer me shtatë thasë miell i kish pasë, shqipen e gjermanit e ka pasë secili thes. Më tha mu, edhe unë gabova e di, ia bona vetit, tha, ‘Sa kile bukë mi jep për ni killë miell me i gatu për nesër?’, i thash, ’80 kille bukë për 100 kille miell’. Ai e dinte se sa qet millë, i qitke 140 kille miell edhe e ka pasë marrë dorën te alltia {e qet dorën në brez} si sot pe shoh,  e i ka ardhë keq se isha i ri, i ri isha atëhere, e ‘Kapi thasët!’ Nji qind kille jonë konë thasët. Jonë kanë nja dy shkallë për me hy përmi, me hy n’furrë prej sokakut. Kur i morra, shpirti jem e din qysh i kam shti mrena. U çu baba kur m’pa qashtu, u çu baba me m’nihmue, po nuk e la. Menxi zhag, menzi që i shtina mrena atë miellin edhe ato bukë s’mujti me i hangër hiç se iki gjermani, iki atë natë ikën, met mielli qaty. Buka e mielli i bardhë metën qaty, gjermani iki, shkoi, u largue. E qështu u kanë puna e gjermanit.