Fillunë, filloi m’i gjetë m’u identifiku kush ishin ata vrasës. Vrasësi me gjithë vlla t’vet u burgos… këto janë t’dhimshme këto… shkoi në Nish. Njoni, njoni vrasës vdiq në Nish, njeni, njenin e lirunë. Baba me dashamirtë e tij filloi m’u hakmarrë, kur na s’ishim t’lemë e t’lindur asnjo, dhe e nxorr gjakun e nanës. Prej atij momenti në shpirtin tim ka hy se gjakderdhja, vlla-vrasja…. Shikoni, ata që e sulmun familjen tonë, e likfidun familjen tonë, ja lamë historisë. Ata ishin shumë t’domshëm për shiptar. Por, flitet se pushkë hakmarrëse për nanën e vet, e për babën e vet kush nuk ka qit’ si plaku im, pushkë pozitive. Po, pastaj fillunë, unë, lindi në shpirtin tim edhe isha student i profesor Anton Çettës dhe shumë të tjerë, e njifsha jashtëzakonisht mirë, se kur erdh baba prej burgu profesori e vizitoi babën në Drenicë….Mori tregime, anekdota të ndryshme historike, politike, gjithë atë urtinë e tuboi, vazhdimisht vinte në Drenicë.

Familjet m’njifshin edhe natyrisht ka qenë e vështirë për mu kur ndëgjojsha që kish raste me falë djalin i cili nuk e dinte kush ia ka vra […] Ia kanë falë dorasit të panjoftun edhe përdorej kjo, ‘Kur Marjani ka falë tri gjaqe, unë nuk kom gojë me ju kthy’.

Domethanë, kjo ka qenë diçka që njikohësisht m’ka ba mu ndi mirë, mirëpo m’ka ba njikohësisht edhe mu ndi keq se ai ka falë pra. Për ata ka qenë rasti ma i rani, se çdo problem për personin o problemi ma i madhi. Mirëpo, megjithatë n’raport me peshën e randë që e ka pasë falja e gjaqeve të tre vllazërve n’raport me nji falje, ajo e ka pasë atë efektin e vet. […]

Mirëpo, megjithatë njerëzit kanë qenë ata heroj, unë i quj heroj që e kanë nxjerrë atë fjalë, e kanë kry atë vepër. Fatbardhësia osht’ që prej atyne pajtimeve nuk ka pasë hakmarrje. Domethanë, pajtimet kanë qenë, kanë qenë pajtime t’pastra, nuk kanë qenë pajtime që t’paguhet gjaku ose t’blehet, apo t’paguhet dikush.

Dola me tezen [në bjeshkë] edhe nejtëm dy ditë, në të tretën ditë u nisa une me tezën me ardhë në rrafsh, ramë në Rozhajë, prej Rozhaje me ardhë në Pejë, në fshat. Tezja në mëngjes ke tu ata [te motra e saj tjetra], kur u kthy, u kthy diçka t’u kajtë. […] Tezja po më thotë, ‘Kthehu ti në bjeshkë’. I thashë, ‘Pse, qysh me të lanë une ty? Na jemi nisë për fshat, për rafsh, për Pejë’. ‘Ja!’ Tha, ‘Kthehu ti se mu më ka deklaru’, vrasësi [djali i motrës tjetër] se, ‘dilli s’praron pa e vra njanin ose te dytë’. Unë u befasova i thashë, ‘Teze pse s’më kallxove në bjeshkë?’ Edhe u tërheka. […] Kur shkova në bjeshkë, kur mrrim naltë e gjeta të vramë, në prezencën e nanës e kish vra. Edhe djali vëllait të tij prapa shpinë ia kish bo fytin krejt zi t’u ia ngjit, edhe nana e kishte pengu shumë vëllaun [e atij]. Ia kishte lidhë durtë, edhe ai e kishte nxerrë revolen dhe i bjen me një plum në zemër. Kish pasë ra mi nanën edhe nana me menxi ish konë terhek prej trupit të tij. Kur mrrina unë e gjeta nanën te krytë e tij, e gjeta nanën te kryt e tij. Edhe policia erdhën, nuk më lejojshin me bartë kufomën.

Edhe, pastaj u takuam me Nimonin tha, ‘Duhet me kqyr mu taku me disa aty’. Ka qenë ajo Have Shala, Flamur Gashi, ka qenë Myrvete Dreshaj, Zoge Shala, ka qenë ky Adem Grabovci dhe ka qenë Rexhep Kelmendi, Lulzim Dreshaj, Ibrahim Kastrati dhe më duket edhe dy, tre, vëllau i ktij Ademit edhe s’di kush tjetër ka qenë prej këtyre si studenta. E me Nimonin u takuam disa, edhe unë u thashë, ‘E keni në dispozicion lokalin krejt’. Aty u hap. Zakonisht kush ka me paraqit e bijke nji letër që thotë nji gjakësi. Kryesisht i binin në lokal tek une, por edhe njerzve tjerë ndonjë njeri apo ndonjë veprimtari ua jepke dikush letrën. Nevojtarët që ishin në gjak apo të ngujuar me njerëz qoftë ma te afërt apo ma të largët, normalisht që kishin nevojë për t’u liru dhe për t’u pajtu sepse ekziston edhe thotë tradita që u dashke vetëm me besë me lëvizë.

Një rast tjetër është thirrë policia në Greenwich Connecticut, është thirrë policia dhe është kërkuar arrestimi i Anton Çettës, çka në realitet policia ka vepruar në atë formë sepse nuk e ka ditur se çfarë është problemi edhe personat. Që unë kam qenë aty, personi që ka qenë aty u tregon policisë arsyen se pse kanë shkuar, dhe ata thonë, ‘Si?’ Thotë, ‘Po, për shkak të këtij njeri që jeton në Greenwich është një familje në Kosovë e cila është e mbyllur dhe nuk guxon të dali jashtë, nuk guxon t’i çon fëmijët në shkollë, nuk guxon të bëj asgjë’. Dhe ata thonë, ‘Çka është kjo?’ Dhe i kërkojnë atij i cili kishte kërkuar që të arrestonin Anton Çettën. Thonë, ‘Pse na ke thirrur këta qenkan të paqes, jo asaj qe ti ke thënë që këta kanë ardhur me të kërcënuar.’ Personi që i ka shoqëruar thotë, ‘Jo, more, ky nuk ka ardhur me kërcënuar, se ky është një profesor i Univerzitetit, kurse tjetri është avokat shumë i njohur në Kosovë.’ Ka qenë Bajram Kelmendi me të. Thotë, ‘Nuk kanë ardhur me kërcënuar, por kanë ardhur për këtë arsye’. Edhe largohen prej aty dhe me atë njeri nuk kemi pasur ndonjë marrëveshje. Ai është nga familja Lekaj, të komunës së Deqanit aty edhe ka filluar pajtimi i gjaqeve, aty ka qenë hasmëria, si Have Shala me grupin e saj e kanë filluar.