Hakem heyetinde İsmet Emra vardı, başkandı. Panelin bir üyesi kıdemli yargıç Yusuf Mejzini’ydi. O zamanlar çok hasta olan eski bir madenci ve harika bir adam olan Shaban Binaku, Shaban Amca ile sık sık görüşür ve ona yalvarırdık, şimdi kendisi rahmetli oldu, ona yalvarırdık, ‘Lütfen duruşmaya kadar sağlıklı kalın.’ Karadağ’dan bir başka yargıç olan Milutin Zubov vardı ve dengeli bir tavrı vardı. Bu nedenle, nihai kararın dengeleneceğini ve onların [madencilerin] tüm suçlamalardan arınacağını gerçekten umduk ve buna inandık. […] Hırvatistan’da madencileri desteklemek için büyük protestolar oldu. […] Duruşmaya katılan Slovenya, Hırvatistan, Makedonya’dan avukatlar vardı. Bu avukatlar bizimle birlikte madencileri savunuyorlardı. Onlar Doktor Miha’ydı, hayır, Doktor Peter Ceferin, Viyana’da tanıştıkları Miha Kozic’ti. […] Ayrıca, bu adamların serbest bırakılması için hükümetin herhangi bir önerisi olduğuna şahsen inanmıyorum diğer yandan bu adamların cezalandırılması gerektiğine dair bir öneri de kesinlikle yoktu. Neyse ki sonunda madenciler 14 ay gözaltında tutulduktan sonra serbest bırakıldı.

Öğrencilerimle konuşurken hep birlikte okulumuzu [Xhevdet Doda] açmayı uygun gördük ve  karar verdik ama bunu yapmamız başlı başına karakteristik bir hareketti, okulun iki yanında, iki kanadında da {parmaklarıyla gösteriyor} iki tank vardı. Bnları  konuşurken, okulun kapısını, ana girişini açarsak, bizi göreceklerine, durduracaklarına ve bununla bir şey elde edemeyeceğimize karar verdik ve ardından şiddet, bize yönelik baskı [olacaktı]

Ben de, ‘Biliyor musunuz? Okulu başka bir taraftan da açabiliriz’ dedim, zaten burada uzun süre çalıştığım için okulu çok iyi biliyordum. ‘Burası eski bir bina olduğu için, bazı pencere parmaklıkları var, ama belki de bu parmaklıklar, belki birlikte bu parmaklıkları çıkarıp içeri girebiliriz…’ dedim,  bahsettiğim bodrumdaki pencereydi, bodrum katının banyolarından biri {eli ile göstererek anlatıyor}. Biz de o 17 öğrenciyle oraya gittik ve açmaya karar verdik.

[…] Onlar bizi durdurmadılar, başkaları da [okulu] açmamızı engellemeye gelmedi. Ve o okulda kaldık. Tabii sonradan okula girip, ‘Nasıl açtınız?” filan diye sordular, ama bizi oradan çıkarmaya çalışmadılar. Belki de nasıl desem, dünyanın önünde “Onlara izin veriyoruz ama istemiyorlar’ diyebilmeleri için bir siyasi manevraydı. ‘İşte açık bir okul var, çünkü onlara izin veriyoruz, onları durdurmuyoruz.’

Adem ve Sellma’yı öğleden sonra dört-beş sıralarında Nadira’nın Belgrad’a 140 kilometre uzaklıktaki Bosna Bijeljina’daki ailesine götürmek için arabamla Priştine’ye götürdüm. Güvende olmaları ve olacak olan dehşetten korunmaları gerektiğini düşünüyordum. Bilmiyorum, ne oluyorsa oluyor. Ben… Bütün gün radyoda Belgrad’daki toplantıyı dinliyordum. Şans eseri, filmlerdeki gibi, Nadira’nın ailesiyle Bosna ve Bijeljina’ya devam etmek için Belgrad’dan geçerken, toplantıda konuştuklarını [Slobodan Milosević’in] ve hapis, şu ve bu vaatlerini duydum.

Çocuklarımı oraya götürdüm. Ertesi gün Priştine’ye dönmek istedim. Her ne olduysa, durumla başa çıkmak için geri dönmek zorunda kaldım, kendinizden ve ülkenizden kaçamazsınız. Kaçmak için bir nedenim yoktu, hiçbir yasayı çiğnememiştim. Ertesi gün Nadira ile telefonda görüştüm, ‘Beni bekle’ dedi, ‘Yarın geleceğim, çünkü burada Zagreb’den bir meslektaşım Jelena Lavorić var, arabayla geliyor ve Bijeljina’dan geçecek. Ben orada kalırım, sonra da birlikte döneriz.’ ‘Tamam’ dedim, ‘bir gün daha kalacağım’. Gece geç saatlerde hapsetme mekanizmasını harekete geçirdiler. Beni takip ettiler, nereye gittiğimi biliyorlardı ve bu mekanizma öyleydi ki, Priştine olmasaydım Bosna polisinden beni Bosna’da bulması ve Priştine’ye getirmesi istenirdi.

Gece geç saatlerde Bosna polisi gelir ve Nadira’nın ailesinin kapısını çalar. ‘Üzgünüm. Ne var?’, ‘Bize seni Priştine’ye geri getirmemizi söylediler.’ ‘Yarın arabamla Priştine’ye gidiyorum’ dedim. ‘Hayır, bizimle gelmen gerektiğini söylediler’. ‘Gidelim!’ Nadira çoktan yola koyulmuştu ve ona haber veremezdim. Ben polis arabasıyla Bosna’dan Priştine’ye gidiyordum, Nadira meslektaşı Jelena Lavorić’in arabasıyla Priştine’den {elleriyle anlatıyor} Bosna’ya gidiyordu. Daha sonra bunun hakkında konuştuk, ‘Bir noktada birbirimizin yanından geçtik, nerede bilmiyoruz’ dedik.

İkinci bir grev düzenledik, ‘Ya onları serbest bırakın ya da buradan canlı çıkmayacağız. Buradan canlı çıkmayacağız!’ 27 Ekim 89’unda, evet 89’unda, 27 Ekim 89’unda ikinci grev başladı. […] Ve gidip dolapları kırdık, ‘Aşağıya inelim dolapları kıralım orda merdivenler vardı belki bir şeyler buluruz’ dedim. Oraya gittiğimde bir kilogram, bir kavanoz, bir cam kavanoz tuz ve bir kavanoz şeker buldum ve onları bulduğumuza da sevindik. Yukarı çıktık, ‘Şunları bulduk falan’ dedik. Vallahi sık sık hatırlıyorum, tüylerim diken diken oluyor, çocuk gibi tüylerim diken diken oluyor, ‘Bana biraz daha tuz ver’ {avucunu açar}. Ama bizi ayakta tutan şey buydu, tuz, çünkü orada insanlar yemeden, içmeden, karanlıkta, susuz zayıfladılar, biz makineden, yerden su içtik. Ve o tuzla üç gün üç gece devam ettik ta ki…

Biz orada kaldığımız sürece ikinci gün telefonlarımızı bloke ettiler, engellediler, bizimle konuşmak istediklerinde Qazim Shala gelip bizimle konuşurdu, telefona cevap verdi ve ‘Aşağıda kaç insan olduğunu biliyorum, kaç işçi var, isimleriniz ve soyadlarınız, belgelerinizi buldum, kovuldunuz’ dedi. İslam Xhafa, ‘Müdür…’ dedi. Dayıları Vidishiq’tendi, o da Vidishiq’tendi, ‘Dayı’ dedi, ‘Bize burada bir çuval ekmek getirin, başka bir şey istemiyoruz’ dedi, o ise ‘Teröristlere ekmek yok’ dedi.

[…] Bir rögar var, yani başka bir asansör, geçmişte Almanlar inşa etmişti, yukarıda Mažić’te {sağ tarafı gösteriyor}. Oradan birinin geleceğini düşündük ama aralarımızdan bazıları ‘Çürümüş, çok eski, kırılmış’ dediler. Polis de bizi o rögardan çıkardı. Çok eski olduğunu düşünmüştük, o zaman, eskiden Almanlar yapmıştı.

Konuşuyorduk ve hayatımız pahasına da olsa onlar istifa edene kadar buna devam etmeye karar verdik. Ve orada sekiz gün sekiz gece kaldık. Kimi hastalanıyordu, hastalananları zorla dışarı çıkıp yardım aramalarını istiyorlardı, kimisi de yaşlıydı, bu yüzden yorgundu ve dışarı çıkmıyordu. Çıkanlar bir ilaç alıp madene geri dönerlerdi. […] hastalananlar için orada bir tıp merkezimizin olduğunu biliyorsunuz. Çok güçsüzleşmişlerdi ama yine de geri gelirlerdi, bazıları tıp merkezinde kalırdı. Şunu netleştirelim, Kan Davalarını Uzlaştırma Kampanyası orada madenin içinde başladı. Bir adam geldi ve ‘Trepça madencilerinin kanını bağışlıyorum’ dedi. İnsanlar kan davası içindeydi, bilirsiniz, birisi birinin aile ferdini öldürdü ve bunun üzerine onu da affettiler. Kadınlar vardı pardon bir kadın geldi mücevherlerini bağışladı. Bir adam madenin girişine geldi ve madencilere hediye olarak ineğini bağladı. Öyleydi, insanlar ellerinden geleni yaptılar, destek aldık, yani Kosova’nın her yerinden, Arnavutlardan destek aldık. Öğrencilerden de destek aldık, üniversite bölümlerine barikat kurdular, madencilere destek için açlık grevi yapan öğrenciler de oldu, onlar da yemek yemedi.