Pjesa e Dytë
Anita Susuri: Deshtët me vazhdu me folë për rastin e minatorëve nëse mundeni tash me na spjegu krejt qysh ka ndodhë, qysh… fillimisht kur keni dëgju që po ndodhë kjo grevë, qysh jeni ndi e krejt?
Avdi Dinaj: Po e di, atëherë, atëherë patën fillu grevat e minatorëve…
Anita Susuri: Fillimisht marshi ka qenë…
Avdi Dinaj: Po…
Anita Susuri: Pastaj ata janë marrë në pytje.
Avdi Dinaj: Po ka qenë marshi, shkumja në kamë në Prishtinë për çashtje politike. Edhe… ju kujtohet, kërkojshin dorëheqjën e…
Anita Susuri: Rrahman Morinës…
Avdi Dinaj: Hysamedin Azemit, e atyne personave tjerë. Mirëpo, ato çashtje unë i kom përcjellë prej televizionit n’atë kohë. Mirëpo, kur ka ardhë, kur ka fillu procedura e di si sot… ka qenë dikun, nëse nuk gaboj, 13 marsi i ‘89. Pas përfundimit të orarit të punës kom shku në banesë. Diku në orë të mbramjës ish kryetari i Gjykatës të Qarkut n’atë kohë Kapllan Baruti e kishte dërgu vozitësin e tij me m’marrë me kerr. Edhe po i thom vozitësit, thashë, “Çka ka t’re bre?” Tha, “Vallahin, po të kërkon krytari”.
Kapllani ka qenë një njeri i jashtëzakonshëm, një njeri jashtëzakonisht i mirë. Më ftoi në zyre. Tha, “T’kom thirrë me marrë rastin e Vllasit…” më tregoi që qeshtu, qeshtu, po e sjellin prej Bijeline, po dojnë më fillu procedurën. Prokurori e ka ngritë veç kërkesën për zbatimin e hetimeve. kontrarevolucion, kontrarevolucioni atëherë, dënimi maksimal i kontrarevolucionit ka qenë 20 vjet, ose dënimi me vdekje. E di, kem bisedu me Kapllanin, po m’thotë, “Tu kisha lutë me i marrë hetimet me i kry”. Thashë, “Kapllan, për çmimin me u shkarku, nuk e marr. Dej sot s’kom pasë raste politike, as sot s’po du me i marrë”.
Në bisedë e sipër me të, “Nëse nuk i merr ti, duhet me ja dhonë dikujt që s’munën me pasë qasje mo n’landë”. Bile une e di se i kom thanë, thashë, “Jepja kujt dush e bo çka t’dush me të. Unë, jo”. Për me ma ndryshu menjën e ka thirrë Tadej Rodiqin. Në bisedë me Tadej Rodiqin po më thotë, tha, “Nuk osht’ e rastit pse kem bisedu me t’marrë ty si gjyqtar hetues”. Edhe ai po ma tregon historinë e vet. Ndër tjera po m’thotë, “O Avdi, në rastin e Marie Shllakut, vllau jem ka qenë i burgosun me Marie Shllakun, kur u lëshu prej burgu krejt tre mujë ka jetu se e kanë shkatërru”. Thotë, “Nëse na nuk e koçisim çashtjën qesaj rradhe kur don me, me, me…”
Me lutjet e tyne, me kërkesën e tyre, lutjën e tyre, kom pranu me i zbatu hetimet. Aty për paraburgim s’ke pasë çka me dhanë se n’atë kohë me ligj të procedurës penale, për vepër penale për t’cilën parashihet dënimi me vdekje, paraburgimi ka qenë i detyrueshëm. Kom fillu hetimet, jonë marrë n’pytje herën e parë Azem Vllasi, Aziz Abrashi edhe Burhan Kavaja. Pastaj ka fillur zgjerimi i hetimeve. Kanë qenë diku 15 të pandehur.
Anita Susuri: Çfarë pytje, për shembull ju keni bo atyne se akuza ka qenë për kontrarevolucion, po ku ka qenë baza?
Avdi Dinaj: Baza ka qenë qato demonstrata. Baza kanë qenë demonstratat, po ajo osht’ ditë që osht’ nji landë politike, eufori e momentit, se ata u lirunë, a?
[Këtu nderprehët intervista]
Avdi Dinaj: Në fillim hetimet kanë fillu kundër Azem Vllasit, Aziz Abrashit edhe Burhan Kavajës. Jonë marrë n’pytje në cilësinë e të pandehurit. N’atë çashtje hetimore, penale kanë qenë të angazhumë avokatët më eminent të ish Jugoslavvisë. Ndër ta ka qenë i ndjeri Bajram Kelmendi, nji, nji avokat që n’trojet shqipëtare vështirë që do vjen ndonjëherë shoqi i tina. Ka qenë Rajko Danilloviqi i Beogradit, i Zagrebit, Drago Demshari i Sllovenisë, Rajko Danilloviqi i Beogradit, Vesta Peshiqi. A din qysh? Ka qenë elitë e avokatëve t’asaj kohe.
Anita Susuri: E pse kështu, a ka qenë ngjarje shumë me rëndësi kjo që…
Avdi Dinaj: Po ka qenë… faktikisht i dridhi temelet e Jugosllavisë a, qysh thojshin n’atë kohë. Edhe kom marrë n’pytje Vllasin, e di si sot… se për ekipin e prokurorisë kanë punu një grup i juristëve të angazhumë prej Beogradit, e di si sot. Ndërsa unë përkrahje përpos kolegëve, kom pasë kryetarin e gjykatës Kapllan Barutin edhe Tadej Rodiqin, edhe me t’cilët jom konsultu. Bile e di me një rast gjatë marrjës n’pytje e bam një pauzë me pi kafe. Isha tu e marrë n’pytje Vllasin, po thotë, “E kisha pi një kafe…”
Anita Susuri: Vllasi?
Avdi Dinaj: Po. Edhe unë pa nji, pa dy, ia porositi kafën. Isha i ri, nuk m’ka shku menja n’ato gjana. Rastësisht e kom taku Kapllanin në koridor, tha, “Hë, a po bon pauzë?” Thashë, “Po, po pijmë ka nji kafe”. Tha, “Mos i porosite edhe Vllasit?” Thashë, “Po, pse jo?” Tha, “Prit”. E ka njoftu Tadeji, veç sa me… Tha, “Edhe këto kafe…” Atëherë ka qenë si sot 20 cent kafja ne gjykatë. Tha, “Këto kafe paguhën me llogari”. Thashë, “Pse bre me llogari?” “Le…” Kemi pi kafe, kur kem vazhdu e ka pa Spasoja që Vllasi ka pi kafe, ka kërku vazhdimin e pauzës, u bo kafja bauk, e morrën vesh krejt organet që ka porositë kafe n’zyre (buzëqeshë). Kjo, a, qaq u konsideru… edhe pse me ligj, edhe pse osht’ i pandehur ka të drejtë n’pushim, ka të drejtat e veta t’cilat, a… Mirëpo, meqë ishte në grup politik gjoja se…
Anita Susuri: E çka ka qenë ajo që kanë folë ata, çfarë përgjigjje ju kanë jep juve?
Avdi Dinaj: Po për rrjedhën e ngjarjeve të demonstratave të asaj kohe. Mos kanë qenë, se Vllasi i vizitoi minatorët në zgafellë, pastaj shkun n’ata se Vllasi, Aziz Abrashi si drejtor gjeneral i “Trepçës”, Burhan Kavaja si drejtor i minierës në flotacionin Stari Tërg i kanë organizu punëtorët me hi në grevë edhe m’u mbyllë në horizonte. Mirëpo, me prova nuk është argumentu se ka pasë ndonji organizim por kanë qenë paknaqësitë e zhvillume n’rrethanat politike të asaj kohe.
Anita Susuri: E ju a e keni kuptu këtë, apo keni pasë edhe ju dyshime që ndoshta kta kanë mujtë me i organizu?
Avdi Dinaj: Roli i gjyqtarit hetues osht’ me e qitë në procesverbal ato çka thojnë, a po kupton?
Anita Susuri: Po.
Avdi Dinaj: Me qenë sa ma i saktë n’dhanjën e deklaratës t’tyne.
Anita Susuri: Ju ma përmendët që n’qat kohë keni qenë nonstop i përcjellun.
Avdi Dinaj: Po, prej marrjës t’hetimeve, faktikisht në momentin që jom dalë nga banesa me shoqën e me fëminë i kom vrejtë, atëhere Sigurimi Shtetëror, persona t’cilët m’përcjellin n’çdo hap. Ka qenë e pamundur, për gjashtë mujë sa i kom pasë hetimet, mos me qenë i përcjellur. Jo vetëm unë, po edhe kolegët tjerë që kanë qenë, e sidomos kryetari i gjykatës. Pastaj në zyrën teme faktikisht s’kom guxu kurgjo me folë se dyshojshim mos jonë t’vnumë përgjuesit n’zyre.
Anita Susuri: M’thatë edhe që keni pasë kontakte edhe takimet që i keni bo në Zhlep atje?
Avdi Dinaj: Po. Po njerëzit që kanë qenë të interesum kurrëniherë kontaktet nuk i kom bo në Mitrovicë. Kom marrë shoqën, fëmijët… ata që dëshirojshin, njerëzit e politikës, njerëz t’asaj kohe që dëshirojshin me bisedu me mu direkt për çashtjën… une shkojsha, se i kom pasë, gjatë verës delshim n’bjeshkë, familja. E kontaktet i zhvillojsha atje. Ka pasë persona t’cilët u interesojshin për çashtjën edhe aty u njoftojshin për çdo detaj.
Anita Susuri: Çfarë detaje për shembull, lidhur me qysh po shkon procedura?
Avdi Dinaj: Po.
Anita Susuri: E qysh kanë qenë seancat që jonë mbajtë për këta 15 persona?
Avdi Dinaj: Seanca aty s’ka pasë, jonë marrë n’pytje secili veç e veç në zyre, në prezencën e avokatëve. N’fillim kanë dhanë deklarata, pastaj jonë, me propozim të prokurorit atëherë jonë kërku me u sqaru rreth provave, t’gjithë t’pandehurit kanë heshtë, nuk kanë dhanë deklarata. Unë i kom marrë n’pytje vetëm t’pandehurit, ndërsa dëshmitarët jonë marrë nga Sigurimi Shtetëror. Ka qenë i caktum një prokuror, Rexhep Kaçaniku, i cili i ka marrë. Por, nga gjyqtari hetues nuk ka pasë asnjë vendim mbi besimin e dëgjimit të atyne dëshmitarëve. Ata i kanë marrë pa dijeninë… dijeninë, kemi pasë dijeninë po ata i kanë marrë pa vendim të gjyqtarit hetues.
Bile e di kur filloi gjykimi, tani i ndjeri Ismet Emra u kthy si kryetar i gjykatës, ka qenë kryetar i trupit gjykues. Avokatë gjatë shqyrtimit gjyqësor po kërkojnë veçimin e ktyne deklaratave të dëshmitarëve, edhe pse s’kishte diçka me randësi n’ato deklarata, veçimin e tyre se nuk jonë besu nga ana e gjyqtarit hetues. Po m’thrret, tha, “Ke qenë gjyqtari hetues, a ka ndonjë vendim që ju ka besu dëgjimi i dëshmitarëve nga ana e Sigurimit?” Thashë, “S’ka”. “Pse?” Thashë, “Se s’kanë kërku as s’ka”. Mirëpo, ka qenë fat i madh. Bile e di kur është publiku aktgjykimi ka qenë Nekibja, Nekibe Kelmendi në zyren time kur janë liru prej akuze. Ka qenë nji, nji, nji kënaqësi e veçantë kur…
Anita Susuri: A ju nuk keni qenë i pranishëm në sallë?
Avdi Dinaj: Jo, unë vetëm hetimet i kom kry. Unë s’kom pasë të drejtë me qenë as anëtar i trupit gjykues e as me gjyku çashtjen.
Anita Susuri: Neve na kanë tregu shumica, sidomos Burhan Kavaja që nuk e kanë pritë që kanë m’u liru. Domethonë, ju ka ardhë si çudi.
Avdi Dinaj: Ata…
Anita Susuri: A e keni mendu edhe ju kështu? Qysh ka qenë opinioni i juj lidhun me qito, a kanë me i dënu apo jo?
Avdi Dinaj: Unë, opinioni i jem, unë e kom çdo detaj të qartë që s’e kom ditë. Opinioni jem ka qenë se prova nuk ka. Prova nuk ka se jonë ndëgju dikund 119 dëshmitarë. Ato deklaratat tana herët, s’pari herë kanë ardhë te unë. Prova s’ka pasë. Pa prova është diçka tjetër.
Anita Susuri: Kur i keni zhvillu këto hetimet, a po ju kujtohet këta njerëz në çfarë gjendje jonë konë? A kanë qenë të friksum apo…?
Avdi Dinaj: Uff {onomatope} kanë qenë të shqetësum, kanë qenë të shqetësum. Kanë qenë… ka qenë një periudhë e zymtë edhe për ta se…
Anita Susuri: A ju kujtohet najnjoni për shembull veçanërisht diçka që e kishit veçu?
Avdi Dinaj: M’kujtohet, m’kujtohet si sot diku ka përfundimi i hetimeve, në përfundim të hetimeve Aziz Abrashi nuk ishte në gjendje të mirë shëndetësore edhe m’kanë kërku me shku me vizitu te burgu. Bile e di si sot kemi shku unë edhe Spasoja, se dytë kërkunë me shku më i vizitu edhe po i bijmë prej gjykate trup për me ra në burg. Ish drejtori i burgut ka qenë njifarë Sherafedin Ajeti. Ndër to po thonë Spasoja, tha, “A don”, tha, “Avdiu nëse hyn në burg”, gjoja se i dështunë hetimet. E dike edhe ai që i dështunë hetimet, “me ja caktu ndonjë dhomë të veçantë?” Unë i thashë, “Nuk e di a për mu, a për ty?” Sherafedin Ajeti, po thotë, ”Nëse e fitojnë të ktijna dihet Spasojë që mu e tye, e nëse fitojmë na ja sigurojmë këtij nji dhomë”. Ajo ka qenë një shaka jo e mirë.
Pastaj, kemi hy kemi bisedu me Aziz Abrashin. Kom arritë me bindë që kjo është një çashtje e hetimeve, osht’ një çashtje e mbledhjes së provave. “Provat janë mbledhë, do të dalësh në shqyrtim. Në bazë të provave ekzistuese do të mirret vendimi meritor. Mirëpo, nuk ke nevojë me bo tragjike”. Edhe kështu që kur filloi gjykimi, pastaj ka qenë një gjykim i stërzgjatun, gjykim e plot batuta gjatë shqyrtmit gjyqësor.
Anita Susuri: Çfarë batuta për shembull?
Avdi Dinaj: Çfarë batuta? Po avokatët e asaj kohe kanë qenë elita e avokatëve. Meqë s’kom qenë dëshmitar i drejtëpërdrejtë, s’kom qenë aty, tregojnë të tjerët që kanë qenë prezent, sidomos Adem Vokshi, Faruk Korenica të cilët janë gjallë. Ka edhe të tjerë, Xhafer Maliqi.
Anita Susuri: A jeni taku pastaj masi që është marrë vendimi në këta njerëz, apo si ka vazhdu?
Avdi Dinaj: Jom taku me Lazër Krasniqin pasi që u marrë aktigjykimi. Bile, e di se Lazër Krasniqi tani jeton diku në Opati po më duket. Ka qenë drejtor i KEK-ut. Kur kom fillu me i marrë në pyetje pa ardh prokurori, pa ardh avokatët, tha, “Gjyqtar, a muj me të pytë diçka?” Thashë, “Urno?” Tha, “A e din Kapllan Baruti që unë jom në burg?” Thashë, “Po”. Tha, “Kurgjo tjetër s’po m’duhet”.
Pasi që ka dalë prej burgu, ma vonë kur jam taku me të, ka pasë një respekt. Po më thotë, tha, “Gjyqtar po m’vjen mirë që të pashë”. Thashë, “Edhe mu po më vjen mirë që…” Tha, “Gjyqtar”, tha, “në momentin që ki fillu me më marrë në pytje e kom ditë ka i ki komtë”. Edhe unë si në shaka po i thom, thashë, “Eh, atëherë nuk kom qenë gjyqtar hetues i mirë, se gjyqëtarit të mirë hetues pala nuk guxon me ditë ka anon, se gjyqtari duhet me qenë i paanshëm”.
Anita Susuri: A ju kujtohet qajo ditë qysh ka qenë kur jonë liru se qysh na kanë tregu ka qenë si nji lloj feste?
Avdi Dinaj: Po, ka qenë festë si me qenë festë kombëtare. Kur jonë dalë prej burgut e di si sot, pastaj erdh edhe Bajrami, Bajram Kelmendi erdh në zyrën teme, se Nekibja ishte te unë, se Nekibën e kom pasë mësuese në shkollën fillore. Për dritare e kemi pa, t’u mledhën njerëzit, a din qysh me… as festa kombëtare nuk u festu ma, ma shumë.
Anita Susuri: A i keni pa ata t’u dalë?
Avdi Dinaj: Po, se burgu është nën gjykatë e u dashtë me dalë në komë knej kah dritaret e gjyqit {përshkruan me duar} edhe me dalë në rrugën kryesore.
Anita Susuri: E qysh ju kanë dokë ata? A kanë qenë të lumtur?
Avdi Dinaj: Po kqyre ata pas diku tetë mujve, gati nji vit me dalë në liri nuk osht’…
Anita Susuri: Qysh kanë vazhdu pastaj vitet e ‘90-ta? Përkeqësohet pak situata politike edhe fillojnë edhe këto demostratat tjera. Qysh kanë vazhdu këto vite për juve? Deri në cilën kohë keni punu ju si gjyqtar?
Avdi Dinaj: Kom punu deri në vitin, në fillim të vitit ‘92 kur janë shkarku të gjithë gjyqtarët në Kosovë nga ana e Kuvendit të Serbisë. Deri në atë kohë kom punu si gjyqtar, pastaj kom dalë avokat.
Anita Susuri: Si ka ndodh ai shkarkim? A e keni pritë?
Avdi Dinaj: Ajo osht’ pritë mos sot, nesër. E kemi pritë prej të ‘90-tave veç kur po ndodh. Bile e di se atëherë kanë pasë një rol sindikatat. Sidomos Bajram Kelmendi e di se ka pasë ardh, “Duheni me nejt deri në momentin që ju shkarkojnë”. Pastaj na shkarkunë, na shkarkunë të gjithë shqiptarëve, e mushën me serbë.
Anita Susuri: A kanë pru njerëz të tjerë serbë apo kanë qenë qata që keni punu?
Avdi Dinaj: Kanë qenë kuadrat e serbëve, malazezëve këtu në Mitrovicë. Dy-tre, njo ka ardh prej Çaçakut, njo dy-tre krejt të ardhun nga jashtë Mitrovica, tjerët kanë qenë mitrovicas.
Anita Susuri: Qysh ka vazhdu pastaj vitet e ‘90-ta si avokat?
Avdi Dinaj: Po si avokat në atë kohë faktikisht krejt gjyqsori ka qenë me serbë. Kemi ekzistu. (buzëqeshë) Një pjesë, unë e kom pasë në datën e bombardimit diku nja dymbëdhjetë të pandehur, krejt pa pare, të cilët jonë lëshu pas futjes të trupave të NATO-s në Kosovë. U dashtë m’u kujdesë. I kemi pasë nda ne që punojshim në laminë penale diku disa, diku disa.
Anita Susuri: Qysh kanë qenë qato, domethonë fillimi i përkeqsimit të situatës dhe fillimi i luftës? Qysh ka qenë qajo kohë?
Avdi Dinaj: Po ka qenë një periudhë e zymtë. Ka qenë një periudhë jashtëzakonisht e zymtë. Për shembull, si e ki kry orarin e punës u dashtë me shku me hi m’u mbyllë në banesë. Nejse ju jeni të ri por u konë shfaq dora e zezë, persona të caktum veç i merrshin i likfidojshin e i lejshin nëpër rrugë. Si osht’ errësu mo mbyllu në banesë e deri të nesrit…
Anita Susuri: A e keni ndje veten të rrezikum?
Avdi Dinaj: Po, mesiguri. Jo vetëm unë, por te tonë kolegët e kanë ndi veten të rrezikun. E di si sot e kemi pasë nji gjykim me Shyqri Sylën, një landë politike edhe i patëm shti m’u mbrojt në heshtje, mos me dhonë deklarata edhe si e kemi përfundu seancën po i thom Shyqës, “Mos shko në zyre se nuk o situatë e mirë”. Unë meniherë prej Gjykatës në banesë, se kom qenë banesën në pjesën veriore. E di si sot, atij si ka shku me hi në zyre me e lonë çantën i kanë kcy policia e te kanë bo… {përshkruan me duar} bile ka qenë rast i lajmrum atëherë për dhunën e ushtrume ndaj ti.
Anita Susuri: Gjatë luftës a keni qenë këtu?
Avdi Dinaj: Gjatë luftës nuk kam qenë këtu. E ka pasë baxhanaku im një vikendicë afër Ribariqit, kemi shku me nejt dy-tri ditë para bombardimeve në vikend. Kur fillunë bombardimet mo s’ki mujt as me hi as me dalë prej atyne vikendicave. Pastaj, qashtu qysh kom qenë e kom marrë fëminë kom dalë dikun ka 8 prilli [1999]. Menxi kemi dalë në Mal të Zi. Kom qenë i vendosun në Ulqin deri me futjen e trupave të NATO-s në Kosovë.
Anita Susuri: Qysh ka qenë qaj udhëtimi me shku deri në Mal të Zi?
Avdi Dinaj: Po, ka qenë shumë i vështirë për faktin se ne ku kemi qenë të vendosun afër Ribariqit, nja dy kilometra janë ato vikendicat, mo s’kemi mujt as me hy as me dalë. Deri me 8 prill kemi nejt se s’kishim mundësi as hyrje as dalje. Tojshi e kemi pasë një kojshi, jemi nisë me kerr për Novi Pazar. Ekziston një rrugë aksesore. Jemi shku në Tutin, prej Tutinit osht’ një rrugë aksesore që del në Rozhajë, jo të magjistrales, por një rrugë e kundërt ku atje s’ka pasë forca policore edhe kemi dalë në Rozhajë. Prej Rozhajës, kur kemi hy në Rozhajë ka qenë diçka tjetër e pastaj kom vazhdu për Ulqin, e aty kom qenë i vendosur deri në kthim.
Anita Susuri: Qysh e keni pranu lajmin që u çliru Kosova, që u kry lufta?
Avdi Dinaj: Ka qenë, po vjen liria. A ka gja ma të shtrejtë?
Anita Susuri: Qysh keni marrë tani vendim m’u kthy? Qysh e keni gjetë banesën?
Avdi Dinaj: Jom kthy në kolonën e parë që është prej Ulqinit, ka qenë me 23 qershor të ‘99-tës. Meqë situata politike edhe Mal të Zi ke e shqetësume. Organet policore të Malit të Zi, u bo kolona njo, mos me thonë njo tre kilometra të shqiptarëve të Kosovës që kemi qenë në Ulqin. Nuk na ka lonë me shku kërkush vetmas. Kanë dalë policia mrapa, kolona e kerreve tek deri që kemi hy te Kulla në Zhlep na kanë përcjellë policia e Malit të Zi.
Anita Susuri: Pastaj kur keni ardhë këtu?
Avdi Dinaj: Pastaj kur kemi ardhë këtu…
Anita Susuri: Ma s’pari qysh ju ka dokë Kosova t’u ardhë deri në Mitrovicë?
Avdi Dinaj: Po, ka qenë çdo gja e shkatërrume, çdo objekt i shkatrrum. Unë e kom pasë banesën në pjesën veriore. Kur kom, kishin qenë forcat franqeze. Banesë tjetër s’kom pasë. Pastaj u dashtë m’u vendosë te miqtë një periudhë deri e bona nji zgjidhje për banesë, kështu.
Anita Susuri: Domethonë, s’keni mujt me u kthy kurrë në banesë?
Avdi Dinaj: Ma vonë kemi mujt veç në komë me pa banesën, por çka ki pasë me pa banesën. Banesa dera e thyme, gjanat e vjedhuna, librat. E kom pasë një literaturë profesionale të jashtëzakonshme. Krejt të marrura, me mobilje, e demolume. Pastaj janë vendosë serbët në pjesën veriore me banesë dhe mo s’kom mujt me shfrytëzu.
Anita Susuri: Tash e keni zgjidhë apo?
Avdi Dinaj: Po e kom zgjidhë problemin.
Anita Susuri: Thatë që prej vitit 2000 keni fillu me punu prapë si gjykatës. Qysh ka ndodhë kjo? Qysh keni marrë vendim apo ju kanë thirrë?
Avdi Dinaj: Atëherë, në fillim, në shtator u formun ato gjykatat emergjente te cilat punojshin vetëm në laminë penale edhe pastaj unë e kom paraqitë kërkesën në fillim të vitit 2000 jom zgjedhë si gjyqëtar i Gjykatës së Qarkut. Kom punu deri në vitin 2002. Pastaj kom apliku për me u zgjedh si gjyqtar i Gjykatës Supreme. Në nëntor të vitit 2002 jom zgjedh si gjyqtar i Gjykatës Supreme. Ja kom nisë punën me 11 janar 2003, deri në pensionim në 2017 kom punu si gjyqtar i Gjykatës Supreme të Kosovës.
Anita Susuri: Qysh po vazhdon tash jeta? Jeni me pension apo tash?
Avdi Dinaj: Po, tash jom në pension. Kom hapë një zyre të avokaturës me djalin edhe me renë, të tretë jemi avokatë. Po ekzistojmë. (buzëqeshë)
Anita Susuri: Nëse kishit dashtë edhe diçka me shtu ose me tregu ose na s’kemi pytë nëse ju doni me sqaru?
Avdi Dinaj: Po s’kisha çka me shtu ma shumë.
[këtu ndërprehet intervista]
Korab Krasniqi: Zotri Avdi po të kthej veç pak mbrapa tek ‘89-ta prapë. Domethonë, në ‘88-tën është bo marshi i minatorëve prej Stantërgut në Prishtinë.
Avdi Dinaj: Po.
Korab Krasniqi: Mandej me 20 shkurt ka fillu greva e minatorëve.
Avdi Dinaj: Po
Korab Krasniqi: Pastaj diku ka tetori-nëntori i ‘89-tës, tetori-nëntori, tetori, 7 tetor m’doket ka qenë, është bo m’doket edhe një grevë e dytë mrena në zgafellë. Kanë qenë një grup ma i vogël i minatorëve që u patën nguju për një periudhë ma të shkurtë, katër ditë m’doket kanë pasë qëndru. Mirëpo, kjo ka qenë ma e shtrëngume, pak ma e dhunshme edhe pjesëmarrësit në këtë grevë kur jonë sjellë pastaj, kur jonë marrë në pytje, për shembull rasti i zotri Gjeloshit. Ai tregon që ka qenë mjaft e dhunshme, mjaft e vështirë. A të kujtohet ty diçka prej rastit?
Avdi Dinaj: Jo, une nuk e kom pasë atë rast.
Korab Krasniqi: A e keni ndëgju prej kolegëve për rastin?
Avdi Dinaj: Kqyre, kom ndëgju prej kolegëve, mirëpo nuk kisha pasë qef me interpretu fjalë të kolegeve.
Anita Susuri: Po.
Avdi Dinaj: Nuk osht’ adekuate, nuk osht’ origjinale.
Anita Susuri: Në rregull. Faleminderit për intervistën edhe për tregimin e juj.
Avdi Dinaj: Ishalla ka dalë mirë. (buzëqeshë)
