Kur isha shumë e re, ishte një këngë e Emel Sayın, Sevda sevmessen [Kur nuk dashuron, dashuro]… quhej Rüzgar [Era], isha shumë e re dhe e imitoja shpesh. Kur kusherinjtë e mi vinin, thoja, ‘Dëshironi t’a imitoj Emel Sayın?’ Ulesha, vëja jastëkët në tokë, flokët në një anë {tregon me duar}, thoja, “Merreni tharësen e flokëve që flokët e mija të dukeshin sikur po i fryen era si asaj në video.’ Ata më duartrokisnin. Kur vinte ndonjë musafir, babai im thoshte, ‘Hajde, këndo disa këngë.’ Tani, kur e mendoj, mund të them që ka pasur shenja që do të jem e lidhur me muzikën.

Ne edhe jemi shoqëruar, po, ne jemi shoqëruar me ta, pikërisht me turqit, ashtu, të cilët kanë jetuar në ato shtëpia, të cilët kanë pasur disa nanalle speciale, të cilat unë i kam adhuruar, të drurit (qesh). Dhe me ato nanalle është hyrë në hamamet e tyre, banjot, të tilla nuk ka më. Unë mendoj që nuk ka. Dhe, ata, për shembull nuk kanë pasur parket, por kanë pasur njejtë ashtu nga druri {përshkruan me dorë} por atë dyshemen e drurit brodski pod, po them, të cilin e kanë fërkuar, me furçë. E verdhë, e verdhë si dukati ka qenë. Shumë njerëz të pastër dhe mua ajo Mazllumja ime, e cila edhe sot është aty, njejtë sikur të isha tek ata. Ajo ka mbetur të jetoj në atë banesë, dhe kështu. […] Pas kaq vitesh të takoheni, dhe kaq shumë dashuri dhe përjetime të kujtimeve nga fëmijëria, sepse ajo më njeh si bebe, çka kemi si kemi, çfarë kemi bërë. Mendoj, aventurat tona dhe kështu, e ajo më ka mësuar mua të gatuaj edhe llokuma, dhe katmer piten dhe kollpiten, të gjitha këto m’i ka mësuar ajo mua. Nëna ime i mësonte diçka tjetër kështu që jemi shkëmbyer. Po them, si një familje.

“Ndërtesa e re, kurse në të kanë jetuar serbët e vjetër të Prishtinës, qytetarët e vjetër turk dhe qytetarët e vjetër shqiptarë. Ata kanë pasur shtëpi ku tani është kinemaja, më herët ka qenë Kino Rinija, a e dini ajo lagja tani ato ndërtesat. Dhe kur janë ndërtuar ato ndërtesat ata kanë, pasi që ato ishin shtëpi të vjetra, ata kanë dhënë banesa qytetarëve, pronarëve të shtëpive dhe të gjithë kanë jetuar në atë ndërtesë. Të gjithë janë vendosur në atë ndërtesë. Vetëm unë dhe një gazetar kemi qenë kështu anësor. Të gjithë të tjerët… ata thjesht të gjithë lagjen e kanë vendosur në atë ndërtesë: shqiptarët e vjetër, serbët e vjetër, turqit e vjetër. Kjo ka qenë shumë interesante. Kur unë kam ardhur atje, pasi që ata janë mësuar të qëndrojnë para dyerve, para shtëpive dhe aty të flasin… atë mentalitetin dhe zakonin e kanë bartur edhe në ndërtesë. Ata aty vendosnin banka, pinin kafe, gjithçka… ajo ndërtesa ka qenë ndryshe nga të gjitha. Dhe kështu njerëzit kanë qenë të afërm.

Pasi që unë kam qenë në pozitë të lartë, unë dhe një Stihoviq, unë them… dikush nga Novobërda, një shqiptar ka qenë drejtor i kësaj fidanishtes ‘Vitija’, po. Më kujtohet, ‘Vitija’. Unë atëherë kam qenë funksioner, unë jam marrë me politikë, nuk e di sa e dini këtë… unë kam qenë Sekretar Ekzekutiv në Komitet […] Dhe vjen tek unë, ‘Çka mund të bëj për ty shoku Trajkoviq?’ Kështu ka qenë. Unë them, ‘Dëgjo, shko shiko dhe inçizo te ndërtesa ime dhe shikoj ata njerëz si jetojnë, e di ata njerëz janë shumë të mirë. Shko mbjelli drunjtë’. Dhe ata drunj tani, nuk e di sa e dini, kur shkoni para tunelit poshtë tek ato ndërtesat. Të gjithë ata drunjt unë… ky ka qenë plani im, unë e kam kërkuar, për shkak meje i kanë mbjellur. Këtë nuk e di askush, e dinë ata që kanë jetuar aty. Përndryshe, të tjerët nuk e dinë. Kështu kjo është bërë, ai… mali thjesht para asaj ndërtese”.

Kam qenë pjesë e seksionit dramaturgjik ku kam aktruar në teatrin amator ‘Roma’ në Prishtinë, ku kemi udhëtuar nëpër shtetin e atëhershëm të Jugosllavisë, nëpër festivale, ku jam munduar të kontriboj dhe disi të iki nga ai realitet në botën e teatrit, aktrimit, që ne të shndërrohemi  {tregon për kë} në karaktere tjera. Ajo çfarë më ka pëlqyer atëherë ka qenë mundi ynë që njerëzve të cilët vijnë në teatër nëpërmjet komedisë t’ia kthejmë buzëqeshjen në fytyrë, sepse po kthehem te ajo se atëherë jeta ka qenë e vështirë, sidomos në këtë vend, kemi pasur migrime konstante, kemi pasur njerëz që jetonin me vështirësi ekonomike, kemi pasur konfliktet […]

Ne atëherë shfaqjen e kemi bërë në gjuhën rome. I kemi pasur dy familje {me duar sikur bën përfshirjen} do të thotë e kemi marrë konceptin e tërë të ‘Romeo dhe Zhulietës’, konfliktin e tyre, por gjithë këtë e kemi bërë përmes prizmit të jetës rome. Përmes prizmit rom, përmes atij, nëse mund të them konfliktit të klasave, konfliktit të klasave ekonomike brenda, brenda, brenda shoqerisë rome. Dhe në fund të fundit edhe vetë Shekspiri në veprën e vet ka paraqitur përplasje të klasave, konfliktin e pasurive, fuqisë, forcës, dashurisë.

…e kom përjetu kur i kanë marrë jahuditë atë natë, kur i kanë mledhë, se unë kom qenë n’shpi. Nji axhë i imi çdo t’hane vinte këtu për pazar t’martën, e t’mërkuren n’mëngjes shkonte në Gjakovë. Ishte edhe ai axha atë natë kur papritmas dera, ka qenë një derë me çekiç, vijnë i mshojnë çekiç, dë, dë, dë {onomatope}, s’e harroj edhe sot. Tani, po, bim… bom, bom bom {onomatope} e rrëzojnë derën, edhe hijnë.

Kur hijnë aty në korridor, axha doli përjashta, ata i thanë, “Hin mrena!” Ata ishin SS shqiptarë në të vërtetë, ai regjimenti [Skanderbeg]… E i murrën jahuditë krejt, metë shpija bosh, n’pizhama si kanë qenë njiashtu i kanë marrë. Metëm, ishte trishtim i madh ajo.