Ben da çok küçükken işte Emel Sayın şeyi, sevda sevmessen… varimiştır bi Rüzgar şarkisi, çok küçük imişım, onun taklitını çok yapardım. Şimdi gelırdi bazan halam kızlari, yada teyzem kızlari yatiya...

Gerçekten de çok sosyalleşirdik, düğünler, vaftizler ve bize özel bir keyif veren her şeye katılırdık. Kendini bir kutlamadan diğer kutlamaya hazırlardın. Sokaklar her zaman temizdi, herkes her Cumartesi günü evlerinin...

Size o zamandan bir hikaye anlatayım. Arka arkaya kamyonlar geçti, oradan, orada kalmaya karar veren güçlü bir Hırvat topluluğunun yakınında bir yerde. Buradan yaklaşık iki yüz metre uzakta postaneye kadar...

O zamanlar sokak ışıkları yanıyordu ve biz öylece kalmıştık, üç ay boyunca öyle kaldığını düşün… Işıkların yandığını görünce komşuma ‘Kuku, kötü bir şeyler olacak’ dedim. Bilirsin, dedim ki ‘Onlar ışıkları...

Onlar en iyileri idi. Patronları, ‘Bunlardan daha iyi işçiler bulamayız.’ diyorlardı. Bilirsin, onlar çok çalışkan Amerikan Arnavutları idiler. Onların bir hedefi vardı, kendileri için daha iyi bir hayat istiyorlardı, aynı...