Pjesa e Parë
Anita Susuri: Nëse mundeni me u prezantu edhe me na tregu diçka për prejardhjen e juj.
Burhan Kavaja: Quhem Burhan Kavaja, jom i lindun me 9 maj, 1943-shin. Zyrtarisht jom i shkrum me 20 maj, për arsye se baba ish vonu me shku me më lajmru edhe kur ka shku i kanë thonë, “Je vonu shumë. Duhet me të dënu”, thotë, “Atëherë shkrune me 20 maj”. Prej prindëve Hajrullahit dhe Xhevahirës. Hajrullahi ka qenë zejtar, rrobaqepës, i cili plot 65 vjet e ka pasë dyqanin e vet. Bilem, atëhere kur dojshim që ai me nejt në shpi, mos me shku në punë, thojke, “Me më dhonë ari nuk shkoj pa e çelë dyqanin”. Ka qenë nji punëtor shumë i madh, i zellshëm, zejtar, shumë i ndershëm. Nana amvise, e cila na ka rritë katër djel, e tri vazja. Nji vajzë e saj Shivizati, vdes 21 vjeçare. Ne të gjithë tjerët të shkollum, të lamë, të pastrum, prej nanës Xhevahire, ja dijmë të gjithë për nder. Na katër vllazën edhe nji motër jena gjallë.
Osht’ shumë interesante se lëvizjet e familjes Kavaja, kanë qenë prej Kavajës në Prizren, Topxhiu, Qerkaxhiu, mandej kur kanë shku në Gjakovë i kanë thirrë Kovaçi, kur kanë ardh ‘42-shin, ‘43-shin në Prishtinë i kanë thirrë Mustafa, në emër të babgjyshit. Pasi patën insistu që me shkru Mustafiq, baba duke u nis nga prejardhja vendosi që me e shkru Kavaja. Në vitin 1951, në fletën zyrtare të Jugosllavisë u ndërru mbiemri prej Mustafës në Kavaja. Prej atëhershit e mbajmë këtë emër. Unë si inzhinjer i diplomum kom punu në shumë vende, ma vonë e paraqes edhe historinë e punës time. Shkollimin fillor…
Anita Susuri: Më falni pastaj vazhdojmë te shkollimi, deshta edhe pak te prindët me u ndal. Baba juj ku e ka pasë dyqanin?
Burhan Kavaja: Baba jem e ka pasë dyqanin në Mitrovicë, në afërsi të tregut të Mitrovicës, nji kohë shumë të gjatë. Thashë, përmi 65 vjet që ka majt dyqan aty edhe atëherë kur s’mujke me dalë, shkojke. Kohën e fundit nja 15-16 vjet të fundit të jetës tina ka udhëtu prej Prishtinës pasi që gjithë vllaznit u shpërngulëm prej Mitrovicës në Prishtinë edhe ai ka rrnu me vllaun tim të tretin Ramadanin. E ka pasë nji jetë në harmoni, nji jetë e cila pikërisht me vizionet e tina ka qenë ajo që ka kontribu një harmonije. Asnjëherë nuk ka insistu që të jena kojshi, bile përkundrazi ka kërku secili prej neve me qenë në katër qoshet e qytetit, që mos me qenë afër.
Mirëpo, ajo s’ka qenë arsy që çdo të dille mëngjesin e kena hongër bashkë. Pasi kena edhe fenë muslimane, ne asnji Bajram nuk e kena bo ndaras derisa kanë qenë prindërit gjallë, gjithmonë së bashku. Mirëpo, atë ditë ose dilleve kur ishim për mëngjes së bashku u bojke si me qenë darsëm se secili e kish familjen e vet, secili i kish obligimet e veta, e kishim kajherë ka nji burim për përmirësimin e rrogave, nji pastrim kimik në Mitrovicë, me të cilin kishim të hyra edhe ato u ndajshin në katër vena të njejta. Edhe pikërisht ajo na mundësojke që me pasë nji jetë solide, pa pengesa. Mirëpo, shkollimi s’ka qenë bash pa pengesa.
Shkollën fillore edhe të mesme e kom kry në Mitrovicë, atëherë u hap Shkolla e Naltë Teknike vazhdova. Studenti numër nji me indeks në Shkollën e Naltë Teknike, por jo edhe i pari me kry, ma vonë e kom kry. Mirëpo, ajo ma mundësoi që mandej me qenë student i Univerzitetit të Beogradit në Beograd, ku fakulltetin e kryjta gjashtë muj para afatit. Kishte problem me diplomu u dufke leja e veçantë për arsye se unë nuk kisha nevojë me regjistru semestrin e nantë për me diplomu. Mirëpo, të gjitha ato u rregullun edhe me nji sukses të shkëlqyeshëm diplomova në Beograd.
Shkallën e tretë e kom kry në Zagreb, doktoraturën e kom pasë të pregaditne… osht’ interesante du me ju tregu, nuk e mbrojta. Për arsye se e pata përgaditë nji lami të veçantë Teknika e Sigurisë në Institutin e Punës i cili ishte në Nish. Para se me mbrojt diplomën, ata më kushtëzun që t’ju jepi nji projekt dikun afër dymdhetë mijë marka që të jenë pare për Institutin. Unë isha në atë kohë drejtor gjeneral në Han të Elezit, në cementore edhe m’u duke diçka absurde që me ju dhonë dymdhetë mijë euro për nji projekt pasi para saj e patëm themelu Institutin e Punës në Obiliq. E unë isha ndër ata që pata kontribu në themelimin e atij Instituti e tash me ju dhonë atynve dymdhetë mijë euro m’u doke pak diçka absurde edhe ashtu që ata ma anulun doktoraturën edhe prej atëhershit nuk doktorova mo. Mirëpo, kjo nuk ka qenë arsye që veprimtaritë tjera arsimore, shkencore dhe inzhinjerike mos me i vazhdu. Ju kisha tregu pak për historinë e punës.
Anita Susuri: Para se me vazhdu me historinë e punës…
Burhan Kavaja: Po.
Anita Susuri: Po du me ju pyt për nji pjesë është shumë me rëndësi, ju keni lind në vitin ‘43 ka qenë Lufta e Dytë Botërore domethonë, edhe ju a keni kujtime prej fëmijërisë domethonë si ka qenë koha pas prëfundimit të luftës? Si ka qenë ambijenti ku jeni rritë, ku keni lujt ose ku jeni shkollu? Se ka qenë nji luftë kogja e vështirë edhe dërrmuse e çfarë pasoja ka lonë për shembull në rrethin ku ju keni jetu? Edhe në familjen e juj?
Burhan Kavaja: Po, po, pasi që kam qenë praktikisht fëmijë i lindun në luftë, se atëherë ka qenë ende lufta. Më kujtohet shumë mirë se baba në atë kohë… qysh edhe ai më tregojke se unë si nji vjeçar, dy vjeçar nuk i mbaj në mend të gjitha ato, maçinën e vet për qepje e ka bajt në Zhabar, nji fshat afër Mitrovicës edhe aty ka punu deri sa u shliru Mitrovica, me 23 nandor ‘44-shin. Mandej komplet fëmijëria ime ka qenë e lidhun me aktivitete të prindit (buzëqeshë). Si fëmijë i vogël çdo ditë shkojsha në dyqan me i ndihmu babës edhe më kujtohet si sot si pesë-gjashtë vjeçar, kur hypsha me ni sandëk me i ndihmu babës me hekuros të gjitha ato tesha që i kish kep ai. Domethonë, nuk kom pasë fëmijëri me lojna, nuk kom pasë fëmijëri me naj dëfrim të veçantë.
I vetmi dëfrim i veçantë në atë kohë kanë qenë të ashtuquajtura tačkicat kanë qenë kupona të cilat u dhojshin për ushqim, në ato kupona kishte edhe kupona për çokollada. Qajo ka qenë dëfrimi, ushqimi ma i mirë në atë kohën e fëminisë. Jo rrallë ka ndodhë në atë kohë që nuk kishte punë baba që me pasë edhe gjumin pa e konsumu darkën. Mirëpo, meqenëse ishëm shumë fëmijë, disi krejt ato i shifshim me njifarë harmonije, hareje edhe (qeshë) kur s’kish çka me ngronë dishum m’u disponu edhe me kalu natën pa vështirësi.
Jom i regjistrum si pesë vjeçar në shkollë. Atëherë ka qenë shkolla gatimore, si sot më kujtohet e kom pasë mësuse, nji edukatore e cila… kurrë, kurrë nuk e harroj. Ka qenë motra e Enis Preshevës, Presheva, e cila më pat dhonë mësim në klasën e parë. Mas asaj e kam pasë Vilma Shkrelin edhe kështu që shkollën fillore e kalova me do pedagoge jashtëzakonisht të mira. Ato në atë kohë nuk e kishin arsimimin si sot që e kanë pedagoget, mirëpo ishin për neve çdo gjë {tund kokën}. Derisa nuk e msojshim bukurshkrimin, shkrimin me të cilin duhet bukur me shkru nuk na lojshin me kalu klasën (buzëqeshë).
Kështu, e kryva tetëvjeçaren me do pedagogë që kanë qenë me shumë entuziazëm, dëshirë, aspiratë për gjeneratat e reja shqiptare që të shkollohen, sa që ju di për nder. Edhe ato gjenerata krijun nji, kisha thonë rini në Mitrovicë, e cila ma vonë në supet e veta i barti të gjithë të arriturat tekniko-teknologjike, arsimore e kulturore.
Anita Susuri: Qysh e kujtoni ju Mitrovicën në atë kohë, në çfarë gjendje ka qenë Mitrovica?
Burhan Kavaja: (psherëtimë e thellë) Mendoj se Mitrovica ka qenë nji qytet i veçantë. Me nji industri, miniera, shkritore edhe objekte të uzinave, të cilat nuk i kishte asnjë qytet tjetër në Kosovë. Faktikisht ka qenë qytet i minatorëve. Si fëmijë e di, kur u marshin rrogat në “Trepçe”, për arsye se ato dy-tri ditë ishte një rrëmujë e paparë për me u siguru ose me gjana ushqimore, ose me veshmbathje për arsye se shumica prej tyne punojshin në “Trepçe”. “Trepça” ka qenë nji qytet i cili ka përjetu, të gjitha ato gjana nga kolonitë angleze. Ka pasë bazenet, fushat e tenisit, sallat për ballo, ka pasë në të gjitha këto rrethe si në Stari Trg në Zveçan, po edhe në Mitrovicë.
Aty ka qenë rinija kosmopolite dhe kanë qenë të gjithë ata të cilët bilem fillimisht nuk kanë pasë ngarkesa nacionaliste. Ma vonë fillun këto ngarkesa, a është e vërtetë se në atë kohë, bilem prej statistikave që i kom pa ma vonë, 73 përqind në “Trepçe” dhe në organizata tjera prodhuse kanë qenë të kombësisë sërbe. Me ndërrimin e kësaj strukture u krijun xhelozi, u krijun situata të padurushme që e morrën edhe kahjen e nacionalizmit.
Anita Susuri: Për këtë periudhën që po thoni ka pasë salla të ballove e këto, po flasim vitet, deri vitet ‘50-ta, a po?
Burhan Kavaja: Po flasim për vitet ‘47-ta, ‘48, ‘50 edhe ma vonë ‘60-ta. Anglezët i kanë lonë fushat e tenisit edhe bazenin kur kanë ikë prej këtuhit. Domethonë, ‘44-‘45, veç edhe gjermanët që i kanë pasë, i kanë trashëgu ato, kanë ditë me i shfrytëzu. Anglezët kanë punu në “Trepçe” prej vitit ‘48 [‘28] deri në ‘41-shin. Në ‘41-shin patën ardhë gjermanët…
Korab Krasniqi: ‘28 deri ‘41 a po? 1928 deri ‘41.
Burhan Kavaja: Po. T’ju tregoj nji epizodë (buzëqeshë) ndoshta pakëz edhe historike. Pas burgosjes e ato isha në Angli dhe shova në parlamentin anglez kërkova që, “Pse ju mos t’i merrni aksionet e juja që i keni në ‘Trepçe’?” Drejt me thonë ma tepër dojsha që ato t’ju takojnë anglezëve se sërbve. Parlamentarët anglezë thanë, “Zotëri do t’i shiqojmë këto edhe po e lojmë nja dy ditë, mandej takohem”. Mas nja dy dite u takum, po më thojnë, “Ne atje nuk kena kurrfarë të ardhuna. S’kena kurrfarë kapitali tonë, për arsy se ai në vitet ‘50-ta osht’ pagu nga ish-Jugosllavia”.
Ma vonë pata rast me lexu literaturë që Titoja kishte bo pagesën e gjitha atyne obligimeve të anglezëve, kuptohet me presion edhe ata kishin heqë dorë prej aksioneve të veta që i kanë pasë në “Trepçe”, krejt i kish pasë pagu Jugosllavia atëhere. E mu e para herë m’u dha në parlament, megjithëse unë kam qenë në “Trepçe”, e kam qenë në organe, por kurrë s’e kom pa historiatin e mbulimit të shpenzimeve të aksioneve që i ka bo Jugosllavia për “Trepçën”.
Anita Susuri: Deshta edhe njiherë me ju pyt për Mitrovicën çfarë qyteti ka qenë në pamje për shembull, pas Luftës së Dytë Botërore, a u vrejt që ka pasë dëmtime apo si e kujtoni ju?
Burhan Kavaja: Pytje shumë e mirë për arsy se po ma nxit nostallgjinë (buzëqeshë). Mitrovica me dy lumenj të mdhaj Sitnicën edhe Ibrin, përveç që ja ka mundësu me pasë pastërtinë kulminante, ja ka mundësu që rinia, pionierët me mësu edhe notimin. Me i përjetu të gjitha ato të mirat, të cilat i dhojnë lumenjtë të cilët kalojnë nëpër Mitrovicë. Mitrovica e ka pasë Domin [serbisht – Shtëpia] e Kulturës, në vitet e ‘50-ta, ‘60-ta, ka pasë shoqnitë të cilat janë marrë me folklor, me muzikë, po ka pasë edhe klube të cilat kanë organizu për radiolidhje dhe foto klube. Fatbardhësisht, unë ato klube krejt në atë kohë i kom kalu edhe si foto-amater edhe si radio-amater, për arsy se në Mitrovicë krejt ato kanë qenë të organizume, në vitet domethonë ‘50-ta.
Anita Susuri: A kanë qenë si në kuadër të shkollës apo vet jeni angazhu?
Burhan Kavaja: Jo, në kuadër të qytetit kanë qenë. Në kuadër të qytetit kanë qenë të organizume si klube, jonë financu pjesërisht prej komunës, pjesërisht edhe pjesëmarrësit aty që kanë qenë. Ka qenë diçka që besoj si kanë përjetu qytetet tjera në atë kohë nëpër Kosovë. Jo se jo, Prizreni. Prizreni ka qenë një qytet jashtëzakonisht i mirë, i pasur, me kulturë tepër të lartë, mirëpo Mitrovica e ka pasë industrinë, ka pasë të hyra, ka pasë mundësi të zhvillon në çdo aspekt jetën kulturore-artistike.
Anita Susuri: E di që ura e Ibrit disa herë u rrënu, u ndërtu, a ju kujtohet atëherë qysh ka qenë?
Burhan Kavaja: Qysh jo, qysh jo. Ura e Ibrit osht’ njo prej urave të asaj kohe, e veçantë, e metalit. E ndërtume pjesërisht me farkim, e cila ka qenë e ngushtë, po e ka pasë karakteristikën e vet që kur kalonte pajtoni krejt ura u dridhte prej inercionit të kambëve të kuajve (buzëqesh). Ajo ka qenë nji karakteristikë e veçantë që si fëmijë shkojshim në urë me nejt edhe me pa se si po lëvizë ura, si po dridhet ura. Kuptohet nër urë kanë qenë vendet ku jena la si fëmijë, Gjana, ka qenë pjesa Kekiqit, mullini Kekiqit. Për mullinin e Kekiqit du me ju dhonë nji histori shumë të shkurtë.
Ka qenë nji mulli me vlera historike jashtëzakonisht të mdhaja, i ndërtum para Luftës edhe pas Luftës u rrënu krejt pasi që nuk e mirëmbajti kërkush. Kur isha në “Sharr” të Hanit të Elezit, ju pata propozu edhe e pata pru vendimin që me ju ndihmu me material ndërtimor prej “Sharrit” në Mitrovicë për ndërtimin e Mullinit të Kekiqit, ka qenë për neve nji histori e veçantë ai mulli. Dhe nostalgjia për atë kohë kur shkojshim për Shëngjergj me shelne, e i marshum aty edhe hithat, ato janë gjanat që njiherë i përjeton njeriu edhe mo kurrë jo, veç kujt i kujtohen.
Anita Susuri: Shelne a jonë lula, lojë, çka osht’?
Burhan Kavaja: Shelne…
Anita Susuri: Dikush që nuk e dinë (qeshë)
Burhan Kavaja: A p’e sheh që… shelnat jonë… m’doket edhe shqip i thojnë qashtu {ngrit supet}. Si qato aty te {tregon mbrapa vetes me gisht} çeshmja që osht’.
Anita Susuri: Shelgjet ndoshta?
Burhan Kavaja: Shelgjet, shelgjet. Me shelgje u kuptu, shelne jo, shelgje po (qeshë).
Anita Susuri: (qeshë) Që m’u sqaru…
Burhan Kavaja: Po, po.
Anita Susuri: Mirë, deshta tash me ju pyt edhe diçka për dyqanin e babës juj, se m’u duk interesante, sigurisht e mbani mend kush ka ardh aty me qepë tesha, a kanë qenë njerëzit e rangut ma të naltë apo që kanë qenë ma të pasun, apo…?
Burhan Kavaja: Në atë kohë kryesisht tesha qepshin ata që ishin nëpër pozita, ose të punësum në Trepçe. Pas një kohe jo të gjatë, të gjithë ata u orientun që teshat t’i marrin jashtë. Për arsye se ju dokshin që baba ka met i demodum për ato teshat çfare i kanë qepë. Prandej ky ka vazhdu me zejen e vet edhe përmi 80 përqind fshatarët mandej jonë furnizu aty te baba me tesha. Ka qenë nji zejtar i cili… më doket i treti në krejt Mitrovicën në atë kohë edhe ka qenë një burrë thatanak, i gjatë edhe shumë punëtor (buzëqeshë).
Insistoj une nji të dille që të shkojmë te shohum lojën. Ma tepër se nuk dojsha me lonë ato vetëm në dyqan që i nimojsha po edhe kisha nevoj pak nji argëtim në atë kohë. Vendosi edhe erdh me mu, shkum po e shiqojmë lojën kur disa fëmijë jevg {tregon me dorë gjatësinë e fëmijëve} po e mbledhin gjithë atë savatimin që ka ra, që e kanë ndërtu stadionin, po e mbledhin me kofe edhe po e çojnë në shpi. Baba i pa ata, po thotë, “Burhan, këta po kqyrin për idare [mbijetesë] e unë jom ardh këtu me kqyr top! Rri ti këtu, une shkova” (qesh). Edhe më la mu në stadion, ai iki.
Korab Krasniqi: Cila lojë ka qenë?
Burhan Kavaja: Po, në atë kohë, kishte lojë Trepçës, Rudarit, lojë… edhe Trepça ka qenë në ligën e katërt. Ka qenë një ligë e futbollit e cila në atë pjesën e Sërbisë ka nxonë vende jashtëzakonisht të rëndësishme. Pasi që ligën e kishim të përbashkët me Sërbinë, me Kralevë, e Kragujevc, dhe Beograd.
[Këtu ndërpritet intervista]
Burhan Kavaja: Muj me thonë se në atë kohë pa dallime nacionale, ka pasë argëtime të përbashkëta. Fatbardhësisht une e kom pasë shpinë ku kom punu në Mitrovicë, në qendër të qytetit te Domi [Shtëpia] Armatës së vjetër edhe në Domin e Armatës dy herë në javët u organizojshin kurse për vallëzim…
Korab Krasniqi: A është tani muze ky objekt?
Burhan Kavaja: S’ju kupotova?
Korab Krasniqi: Domi Armatës, a shfrytëzohet si muze sot, a po flasim për atë?
Burhan Kavaja: Jo, e kanë shkatërru.
Korab Krasniqi: E kanë shkatërru.
Burhan Kavaja: E kanë rrënu krejt. Në Domin e Armatës dy herë në javë u majshin kurse për vallëzim. Edhe aty si fëmijë na i përcjellshim ato gjana, dikur edhe vet ishim pjesëmarrës të atyre kurseve për vallëzim. Po, dy ditë tjera të javës u majshin kurse për instrumente, instrumentalista. Ata të cilët dijshin, kanë qenë vllaznit Tumbaku, kanë qenë do sërbë, të gjithë ata ushtrojshin edhe ma vonë ishin në elitën e instrumentalistave, të cilët e prezantojshin Mitrovicën si në Kosovë edhe jashtë Kosovës.
Domethonë, ka pasë nji jetë kulturo-zbavitëse, për habi shumë ma të madhe sesa dikur ma vonë. Ndoshta gjendja edhe standardet që kanë qenë të ulëta të jetesës, kanë mundësu disi që të gjithë të shoqërohen edhe të jenë në njifarë mënyre si uniformë {lëviz duart paralelisht} për përcjelljen e të gjitha atyre kurseve. Edhe siç ka qenë rasti për shembull me qytetet tjera, na kem pasë rininë e cila ka ditë me vallëzu, ka ditë m’u argëtu, e kena pasë teatrin. Domethonë, e ka pasë nji jetë kulturo-artistike Mitrovica edhe në vitet ‘50-ta, ‘60-ta e cila ka qenë për shembull për viset tjera.
Anita Susuri: A keni shku ju në teatër si i ri?
Burhan Kavaja: Po, po. Jo që kom shku po kam qenë kajherë edhe pjesë e atij teatri. Kuptohet si statist (buzëqeshë), por kam qenë edhe pjesë e atij teatri. Më kujtohen shumë “Don Kishoti” e do pjesë të cilat në atë kohë u lujshin e ishin qesharake.
Anita Susuri: Si ka qenë atëherë… se po më duket që është dashtë nji veshje e veçantë nëse ke shku në teatër për me pa nji shfaqje ka qenë nji përgaditje ma e veçantë.
Burhan Kavaja: S’e di ajo, për atë kohë mu duke për të gjithë e njejtë, të gjithë merrshim pjesë. Nuk mendoj që ka pasë najfarë dallimi ose ndarje mes atyre ma të pasun ose ma të varfun ose ma të dijshëm ose ma të padijshëm. Për arsye se të gjithë e kishim afërsisht nji arsimim të njejtë. Ose ishum me shkollat tetëvjeçare ose i patëm fillu shkollat e mesme. Na e dijmë që edhe atëherë kur fillum si studenta në Shkollën e Naltë Teknike, patëm organizu “Mbramje të Kaltërta” edhe lloj-lloj temash tjera në Mitroivcë. Mitrovica ka qenë nji qytet i gjallë. Besoni shpesh ata që vishin prej qyteteve të mëdha për me nejt te familjart e tyne, thojshin, “Po ju bre këtu e keni nji jetë jashtëzakonisht të mirë”. Po edhe e kishum, e kishum. Mirëpo, kur erdh periudha e punës edhe lufta për ekzistencë, u harrun të gjitha ato argëtime, ato gjanat që ishin me randësi.
Korab Krasniqi: Zoti Burhan, dashta me të kthy edhe pak mrapa nashta nuk e ki problem. Dashta me të pyt për nanën Xhevahire, qysh e man në men’, çfarë gru ka qenë?
Burhan Kavaja: Fatkeqësisht e maj në mend si nji gru e cila ka qenë jashtëzakonisht punëtore e madhe edhe sot më kujtohen kambët e saja me nallune, të skuquna, në borë, kur e shtrijke kazanin me hi për me na la teshat. Atëherë sapuni ishte i rrallë, për fëmijëni jom t’u fol, mandej krejt ka qenë ndryshe, ajo u dashtë neve, me na la, me na pastru, me qato teshat të cilat i kishum. Po ajo nuk kishte në atë kohë qerapa me vesh, po me nallune, me komb të skuqne nëpër oborr, e ku ishin shpesh edhe nallunet të mbulume me borë.
Domethonë ka qenë nji histori e përjetimit. Mirëpo, nana Xhevahire kurrë në jetë vojin se ka shti në gojë. Kurrë në jetë t’lynin [vajin] e bimëve se ka shti në gojë. Ka ndodh që me qenë e thirrne naj darkë ose naj darsëm, bukën e ka hongër me nji spec. Për arsye se s’ka pas besim që aty nuk e kanë përdor vojin. Ka hongër veq t’lyn kur ka pas, po ka rrnu 96 vjet. Edhe osht’ për çudi baba ka rrnu 76 vjet, ajo 96 vjet. Ka ninu [agjëru] Ramazanin, po karakteristika që është për çudi për të gjithë neve ka qenë kjo që kurrë vojin në gojë se ka shti. A po ju doket edhe juve çudi kjo punë a jo? [I drejtohet intervistuesve] (qeshë)
Anita Susuri: (qeshë) Ajo është shumë mirë, po e paarritshme për neve po më doket.
Korab Krasniqi: Na tregut për vëllezërit edhe për motrat, thatë që jeni vet i katërti vlla në familje.
Burhan Kavaja: Po.
Korab Krasniqi: Edhe dy motra, njona prej motrave…
Burhan Kavaja: Ka vdek. Shivizati ka vdek.
Korab Krasniqi: A munesh me na tregu qysh kanë qenë dinamikat mrena për mrena vllaznive, motrave?
Burhan Kavaja: Shivizati na ka vdek 21 vjeçare, ‘61-shin. Kena met na katër vllazën me gjithë motrën e vogël Shukrinë, e cila tash është në pension, si msuse ka punu krejt kohën, të cilët i nimojshum nanës. Pikërisht edhe këtu po du pakës mu lidh ç’a do të thotë nji harmoni në familje. Kena pasë nji harmoni jashtëzakonisht të madhe, sa që kur u çojshim në mëngjes të gjithë prej neve i nimojshim nanës me i çu dyshekët. Kuptohet në dysheme dyshekët e shtrumë {lëviz dorën sikur prek dyshekët} edhe ne si sardina aty. Motrën e vogël, e kishum shumë të vogël.
Edhe po në qoftëse u dufke diçka mi nimu nanës nuk u thirrshum me emën Ramadan, Rexhep, Orhan, po njishi, dyshi, treshi, “Shko nimo nanës. Shko nimo!” (buzëqeshë) Ka qenë nji harmoni jashtëzakonisht e madhe. Vëllau i dytë Orhani, tash gjindet në Londër me familje, me fëmijë, me krejt, atje ka migru para nja 20 vjetësh. Vëllau i tretë Rasimi ose Ramadani edhe ai i ka dy emna, osht’ këtu, osht’ në pension, inzhinjer i maçinerisë. Ka dy vajza, e dy djel, thuja të gjithë të rahatum, mirë. E kanë nji jetë mesatare.
Anita Susuri: Pse i ka dy emra?
Burhan Kavaja: (Buzëqeshë) Shkon baba e regjistron me emër Rasim, kur kthehet, gjyshja p’i thotë, “More Hajrullah, ti a e din që e kena Rasimin tonë Qerkagjiun. E qysh ja ke vnu emrin?” Thotë, “Ani de s’e kom ditë, që po ja lojmë Ramadan, se ka le në Ramazan” (qeshë). Edhe kështu zyrtarisht e ka gjithkun Rasim, a na e thirrum Ramadan për arsye se e kena pas Rasim Qerkagjiun ilake [kushëri] edhe baba ka harru atëhere që e kena ilake edhe e ka… Rexhepi, inzhinjer i diplomum ka punu në Elektrana, tash është në pension, ka nji djalë e dy çika, të martum, me fëmijë, me nipa. Bilem këtu në mëngjes kanë qenë ata, sot e kena hongër mëngjesin bashkë, nostalgjia atëherë kur e hajshëm me babën e nonën. Edhe motra Shukria si mësuse është pensionu. Ka qenë mësuse, domethonë të gjithë kanë qenë të arsimum prej nji gjilpëre të babës.
Anita Susuri: E ju qysh keni vendos me shku në këtë drejtim, a ju ka tërhjek xehëtaria për shkak se ka qenë qyteti i minierës, a…?
Burhan Kavaja: Une prej shkollës së mesme e kom pasë shumë në qef telekomunikacionin, m’u marrë me tension të ulët. Mirëpo, “Trepça” atëherë jepte bursë, bursi ka qenë ajo që më ka detyru me shku në xehëtari, se nuk kishte mundësi materiale që m’u nda prej familjes e me pasë të ardhuna për studime, pos me bursë. Bursi, kredija ma patën mundësu edhe ajo ka qenë në njëfarë mënyre kushti me të cilën jom ballafaqu si brucosh, si student.