Pjesa e Pestë
Ajnishahe Azemi: Nëse s’keni pytje kisha me kalu me… e bot’ ni pytje, si ndodhi që të angazhoheni…
Anita Susuri: Po…
Ajnishahe Azemi: …në Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, ku jam veterane e zonës operative të Drenicës. Dhe ish ajo se me shoqet tona të aktivitetit si Flora Brovinën, Hanumshahe Ilazin, Fatime Berisha, e shumë të tjera që ishin në aktivitet, që më vjen keq se s’po mrri me i përmend. Shokët, Agim Avdyli, Nebih Balaj, Haxhi Prengun, Rifat Bejtën e shumë të tjerë. Tu i pa nevojat e kohës, tu e pa gjendjen edhe presionin sërb ndaj popullit të Kosovës. Tu e pa se poplli Kosovës ndoshta po kërcënohet, përpos represionit edhe forma tjera edhe shfarosja, e pamë të udhës të vazhdojmë e angazhohemi në Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës.
Ishin shumë… tash po ndalem, nëse mendoni se faktikisht në raste të caktuara tu e pasë bindjen se Ushtria Çlirimtare e Kosovës ka për qëllim udhëheqjen me komandantin legjendar Adem Jasharin, po e zhvillon një luftë faktikisht të pastër, një luftë për të mirën e popllit të Kosovës, për lirinë, pavarësinë, na vendosëm që të kyçemi, që të kontribojmë në atë drejtim që edhe aty pra edhe shumë angazhime tjera se ishte fat i mirë që unë e njihsha gjendjen. Ishte aktivitet i gjatë me këto shoqet dhe ajo bëri që ta njihnim mirë. Kishim mundësi edhe e pamë të udhës se mundemi me kontribu edhe ka nevoj me kontribu në atë drejtim dhe u kyçëm.
Po i përmendi disa raste që ishte nevoj vetëm e sakrificës, faktikisht për veti dhe familje, po përgjegjësia për mënyrën e kryerjes faktikisht aktivitetit ishte, duhej të ishte shumë e madhe. Për arsye se ti me angazhimin tond ndoshta mund ta përkrahëshe aktivitetin, e mund ta përkrahëshe popullin, mund të bëje edhe keq se ndoshta të kuptojnë ata prej regjimit serb se kush çka po bon, apo si po vendoset. Këtë po e ndërlidhi me një rast kur ishte plagos nji ushtar dhe ishin rastet e para. Dhe dikun faktikisht më thërret doktoreshë Flora Brovina, thotë… na i kishim edhe do kode tona (buzëqesh), qysh me u kuptu po edhe nji mënyrë tjetër që thotë se, “Ka ardhë ushtari i parë është në gjendje shumë të keqe të lënduar, shëndetësore”.
I kanë çu atëherë në ambullantën “Nëna Terezë” se vepronte aty afër shkollës “Zenel Hajdini”, e kanë dhonë ndihmën që kanë mujt ata edhe e kanë vendos në një shtëpi aty shumë afër. Dhe ai jo që s’ka kushte aty, se aty mrena nuk kanë guxu për shkak, a, të regjimit sërb se mos po e kontrollojnë pastaj rrezikohet puna faktikisht e shoqatës “Nëna Terezë”. Për të cilën punë kishte nevoj, ka pasë edhe kishte nevoj poplli i Kosovës, dhe kontributi madh jepej. Dhe thotë se, “Mrenda gjysmë orë” thotë, “ai të hiqet prej atyhit”. Për arsye se munet me u kuptu, faktikisht ka kërcënime që ka informata policia se shoqata “Nëna Terezë” po e përkrah edhe Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, dhe aty rrezikohej sistemi shëndetësor në atë kohë.
Thotë, “Duhesh me hek prej atyhit”. Unë çfarë të bëj? Kerr, veturë s’kisha dhe tha një diçka, tha se, “Ti në shtëpinë tonde…”, atëherë i kom pasë dy dhoma të vogla, e tjera, tha, “…nuk bon me e marrë”. Se menjëherë ju shkon menja që e marrë aty, ndihma e parë dhe thotë se, “Ti e dinë që je në aktivitet edhe një format munët m’u kontrollu edhe prapë munësh me rreziku. Mundohesh me bo mirë e ban keq”. “Në rregull doktoreshë, po shiqoj çka muj me bo”. E thërras nji shoqe dhe shkon te nji i ndjerë tash, osht’ Smajl Krasniqi, jo shumë larg shtëpisë time dhe i tham, “Baca Smajl…” ka qenë pak ma i vjetër se unë, sa mujsha me thirrë, “kom ardhë për ni arsye”. “Hajde Ajnishah mirë se ardhsh, s’ka problem”.
“Me kërku përkrahjen tonde po kjo osht’ për ni aktivitet, për ni të mirë që po kërkoj prej jush, që unë për veti s’po muj me bërë po që ka nevoj m’u bë se ka rëndësi shumë”. Tha, “Çka osht’ ajo?” i thashë, “Kështu, kështu, kështu, u plagos” këto që mos t’ju marrë kohën, ju tregova. “Dhe mu më duhet atë me e hek prej aty se rrezikohet sistemi shëndetësor i “Nanës Tereza”. Tha, “Po bacit, bjere këtu te na”, “Ani”. Edhe tash unë deshta me u largu, kur më thotë, “E me çka do ta bish ti?” Se ai e dike se na s’ishim larg me shpija. Thotë, “Ti veturë s’ki”, “S’kom, po, nuk e di”. E di që më thotë Zoti ndoshta për momentin më ndihmon, tha, “E di pse e ki këto, ndoshta pak po ndjehesh në siklet se qenka çashtja që mos të rrezikohet”. “Po është edhe ajo”.
Thotë, “Jo, qe unë do t’i them” për djalin e vet, “Dhe veturën e tij do t’ua japi, që bashkë me këta, me djalin me veturë të shkoni ta merrni”. Edhe ata e kishin nji kamion e tjera. Dhe bëmë disi që ndonjeri të shkon me një, në mënyrë që nëse dikush lajmëron diçka me njonin mundemi dika me ikë dhe, “A ki kon tjetër me marr?” Thash, “Jo, bashkëshortin Azemin”. E mora edhe atë dhe bashkë me të edhe shkum atje e morëm. Kur shkum me pa në çfarë gjendje ai, thjesht s’di qysh s’i kishin dalë zorrët krejt. Ata ja kishin dhonë ndihmën e parë, me ato mundësi që i kishin pasë. E morëm atë rast edhe dolëm. Po gjithëherë me frigën {shikon mbrapa}, se tash mos po na zojnë me atë e po kujtojnë që osht’ ushtar edhe po rrezikohet sistemi, e prumë.
Dhe ajo familje i hapi dyert për të, thjesht ushtar që është i plagosur dhe e mbajti me shumë kujdes, me shumë përgjegjësi se ajo osht’ edhe ni rrezikim i familjes vet. Sepse aty u desht edhe në ora të natës të thirrin, “Osht’ ka don me vdekë, osht’ shumë keq! Bon diçka!” “Çka me bo?” Thotë shoku, “Unë po shkoj ndihmën e parë me marrë, me thirrë dikon te ndihma e parë”. Se për ndihmën e parë ti u deshke me gjetë dikon që e njeh, që e din që i beson. Edhe, “Kon?” Thashë, “Shko në shtëpinë, këtu, këtu” edhe kërkum, ku shkon sikur me dasht Zoti me të ndihmu. Edhe del njena prej aktivisteve nji Xheki ka qenë, që na ndihmonte mu e Florën në aktivitetin. E gjejmë aty thotë, “Çka?” “Qishtu, qishtu”, “Po,” thotë, “qe po vi”.
“Po qysh del prej pune?” Se u deshke m’i dhonë ato gjonat që ishim mjekësore, s’di unë çka ishin ato nevoja, që mundte me i përmbush edhe ajo. Edhe thotë, “Po”, “Po, qysh arsyetohësh?” “Jo, be i thom, ‘Erdh djali dajës e pasna nonën smutë, po shkoj’, ku e dinë ata”. Edhe aty ja dhamë ndihmën e parë, po ajo shpi u desht se, ajo zgjati shumë se ai ishte keq, me frekuentu mjek të ndryshëm, në forma të ndryshme edhe shumë herë ka mujt me ra në sy të faktikisht forcave okupuese të asaj kohe. Po ka dashtë Zoti kanë shpëtu mirë, po kanë kontribu shumë dhe është ajo që kanë ndihmu.
Rasti tjetër që ma kërkut atje, kur kemi shku me Florën, Hanumshahen, Fatimen e të tjerë, ajo ishte për neve ni diçka që e kishim përgjegjësi tashmë, që të punojmë në aktivitete psiko-sociale, në përkrahjen e asaj popullate, faktikisht me veshmbathje. Faktikisht edhe përkrahje spitalit ushtarak, pastaj edhe në Likoc me medikamente. Pastaj përkrahje të tjera që duhej që ndoshta nuk kishin mundësi në shtëpi të tyre, për përkrahje shëndetësore apo që thashë psiko-sociale përkrahje e tjera. Vizitonim, vizitonim… mund të quaj ishin pjesë të aktiviteteve dhe detyrë, përgjegjësi të shkojmë t’i përkrahim popullatën si pjesë e angazhimit.
Dhe mes tjerash që ju thashë, shkum në familjen faktikisht Sejdiu kur le baba Sheremeti, po nana Abidja flet për katër djemtë të varrosun, faktikisht të vramë dhe flet në atë mënyrë që të bënte të kuptosh që është ni gru e fortë, ni gru… “I kom dhonë djemtë për liri” thojke. “Fati ka dashtë që këta të shkojnë” qëndronte, ni gru me të vërtetë e fortë. Jo, pse faktikisht po them se ajo me habiste, katër djem, edhe ishte ajo… ose rasti, për shembull në familjen Rexhepi, kur vajzën aty, Shota e ka pasë emrin, edhe e ka, sot është e rritun. Atëherë, na herën e parë kur shkum, ishte dy javëshe. Po çka ka qenë, pse po e theksoj, se ajo e pati fatin që veç kishte lind para dy jave, mirëpo ni ditë përpara kishte ardhë në shtëpinë e vet dhe nji natë i kish ra me babën me qëndru, nesrit baba ju vra, gjyshi.
Edhe ishte ajo që faktikisht ishte disi rondë, si e shihshe atë vajzë. Të shkoje për shembull në familjen Seferi, siç ju thashë edhe ma përpara, shkum atje dhe kur shohim atje që përpos tjera që mos t’i përsëris ato gjëra, kur shkum te vendi, te dhoma ku është vra gruja shtatzanë ishte shumë e fshtirë me e pa ate. Kur e shihshe gjakun nëpër mure e në dysheme, faktikisht tashmë ish tha po kishin mbetë njollat. Dhe fëmitë që ishin mbetë jetim aty rrishin te na dhe nuk qanin. Gjaku i nonës kuhhh {onomatope}, ishte shumë e randë, shumë e fshtirë që thjesht edhe tash po më bon m’u ndi shumë keq, se ndoshta po e bojnë edhe emocionet të veten. Ju kërkoj falje.
Anita Susuri: S’ka problem.
Ajnishahe Azemi: Se nuk po muj me ju tregu krejt atë që e kemi pa, e kemi ba, jemi përkushtu. Se janë ato të pamundshme se 30 vjet punë, sakrificë, kontribut i vetes, familjes, shoqërisë e tjera. Mirëpo… desha ta përmend Ganimete Zelën, kur ajo bashkë me vjerrin e saj, burrin e saj, e tjerë janë gju prej forcave policore. Kjo ka qenë ajo ngjarja, 8 shkurt, 1 mars e tjera, në Likoshan edhe në Çirez, se këto nuk janë shumë larg. Të shohësh aty qysh për shembull fliste, kur thotë se qysh ka mbrri me shpëtu, kur ka qenë me breshëri plumbash, është gjujt shtëpia tyre dhe ka pa që burri ju ka vra edhe vjerri.
Thotë qysh ka mbrri bashkë me fëmitë e saj, tregon që u afru afër banjës, atje për me ikë, se ata gjunin në pjesën e përparme të shtëpisë e tjera dhe “Deshti fati që unë të shpëtoj më fëmijë”. Flisnin në mënyrë që kishte edhe dhimbje për humbjen e bashkëshortit, po edhe ndoshta ni, ni, ni qëndresë për atë se i ka fëmitë dhe i ka shpëtu edhe fëmijët. Ajo vërtetë u shike se është një gru që vërtetë qëndronte mirë në krahasim me vujtjen, dhimbjen që e kishte.
Ose të shkojë në familjen Ahmeti, kur shkum, ishte ajo kur qysh ato gra, ata vëllezër që kishin shpëtu, ata fëmi, flisnin tregonin ngjarjen që ishin zhvillu aty, si qëndronin, si flisnin. Me të vërtetë jemi popull i fortë, kemi edhe fëmi të fortë, rini të fortë. Se m’i përjetu ato gjana edhe m’i tregu, me qëndru ashtu të fortë osht’ shumë e fshtirë, po vërtetë jemi popull i fortë. Prandaj, mund të them se këto e shumë e shumë angazhime të tjera, ose të shkosh për shembull, kur kemi shku në Baks, në një familje ku… kjo osht’ pak edhe e ndjeshme shumë.
Ni plak, ni plakë, tash nuk e di sa vjet, po të moshum mund t’i quaj. Afër e kishin aty nji djal të vajzës, djalin ja u kishin mytë, i cili e kish pasë edhe ni muj m’u martu, vadën e ndame dhe ai ishte ai që do të… ata e kishin pasë gjithmonë si përkrahje se e kanë qat’ djalë dhe i përkrah dhe do të mbushet shtëpia, dhe ata mo veç e kishin humbë. Apo shumë e shumë raste të tjera që vërtetë nuk e di, a kemi mujt me ndihmu sa kemi pasë mundësi, po mendoj se nuk kemi kursy kurgjo, as unë, as shoqet e shokët tanë të angazhuar qoftë në luftën çlirimtare, po edhe të tjerët për me ndihmu. Jo, vetëm këto raste që i përmenda por edhe të gjithë qytetarët që kishin nevoj për përkrahje në forma të ndryshme.
Anita Susuri: Kur ka qenë koha që keni shku ju në UÇK, në cilin muj?
Ajnishahe Azemi: Filimi i janarit ‘8… faktikisht ishte ‘98 dhe deri në përfundim të luftës.
Anita Susuri: Cilat kanë qenë rastet ma të këqija që jeni përballë?
Ajnishahe Azemi: Po, ju thash janë raste të shumta. Janë raste të shumta të cilat faktikisht…
Anita Susuri: Edhe ku keni qëndru gjatë asaj kohe?
Ajnishahe Azemi: Kemi qëndru ku ka qenë nevoja, kemi qëndru ku ka qenë nevoja. Dhe ju thashë që atëherë nuk e kemi ditë se ku e kem faktikisht mundësinë me qëndru, po gjithëherë në gjendje gatishmërie për angazhim, për përkushtim, natë a ditë a, vendi s’është pytë. Ju thashë ka ndodh me ditë të tëra që s’kemi qenë në shpi. Ka ndodh që fëmija s’të ka pa, familja s’të ka pa se s’ke qenë në shtëpi, ke qenë në aktivitet, në angazhim të caktuar. Dhe nëse i ndaj të gjitha ato që kemi qenë janë të shumta, se s’kemi ditë as çka, cilin me vizitu po janë të shumta ato.
Anita Susuri: A keni pasë armë apo?
Ajnishahe Azemi: Jo. Armë jo, po ju thashë se, unë në fillim i prezantova ato që kanë qenë, ato aktivitetet tona psiko-sociale. Përkrahja me veshmbathje, përkrahja me medikamente, me ekipa mjekësore nëpër familje, nëpër terren, qoftë këtu në Prishtinë, qoftë, faktikisht atje në Drenicë, se ishin ata nevojtarë. Kemi vizitu shumë e shumë fshatra, shumë e shumë familje, për aq sa kemi pasë kohë. Po them edhe këtu në Prishtinë kemi organizu ekipe mjekësore të cilat… thashë edhe ma herët Violeta dhe Skender Zatriqi, doktor burrë e gru. Me veturën e tyre, me shpenzimet e tyre, ata vinin aty ku kërkohej që të shkonin, se këtu është nevoja, këtu është ky smutë, kjo e ka këtë nevoj.
Dhe ju thashë edhe ekipe të tjera kemi pasë mjekësore dhe të cilat i organizonim me shku, me i vizitu. Mrenda mundësive ku kemi ditë që ka nevojtar dhe kërkojnë ndihma, faktikisht mjekësore. Më vjen keq që s’po muj me i përmend se vërtetë ka kalu një kohë. Kam shumë sene që i kam të shkruara, po të cilat unë nuk e pata rastin as që t’i shfletoj, faktikisht të ja kthej kësaj. Prandaj, nuk po di a cilat me i cekë se janë të shumta këto angazhime.
Anita Susuri: Deshta me folë për kohën kur kanë fillu bombardimet…
Ajnishahe Azemi: Po…
Anita Susuri: Se në fillim ka qenë nji gëzim.
Ajnishahe Azemi: Po.
Anita Susuri: Por pastaj ka fillu gjendja, domethonë totalisht është shkatërru. Ku keni qenë ju edhe si e keni përjetu atë moment?
Ajnishahe Azemi: E ajo ku kom qenë unë, ka qenë, kemi qenë (kollitet), kërkoj falje, të vendosur te tezja e burrit, në Kodrën e Trimave. Sepse neve aty ku jetoja une në atë kohë, në prag të fillimit të bombardimeve ishim vetëm dy shtëpi aty. Po, dy shtëpi. Jo, kërkoj falje tri shtëpi, në të cilat njerëzit që kishin qëndru, kishin dalë. Ato shtëpi ishin të mbushura plot me njerëz që kishin ardhë. Dhe aty afër në një shtëpi ishte vendosur ushtria sërbe, të cilët në një mënyrë apo në një tjetër faktikisht i kishin lajmëru institucionet tjera që nëse na sulmon, faktikisht, apo diçka tjetër, i kemi ata qytetarët e thjeshtë. Që ndoshta ka pasë shumë, shumë, nuk e di tash sa kemi qenë po të mbushura ato shtëpi.
Edhe në ndërkohë çka u prishën interesat e tyre, apo ku ta di njeri, e tjerë, janë ardhë edhe na kanë dëbu prej shtëpive. Edhe dëbimi prej shtëpive ishte një fakt se na, faktikisht, ishte ajo që e dishim që na çojnë dika. Mirëpo, si rezultat i asaj që na terrenin e njihnim edhe unë edhe bashkëshorti, dhe na faktikisht, deri në momentin kur faktikisht na përcjellën atje me hy në ato kolonat për format e ekzilit, na në një formë me bashkëshortin e kuptum pa e diskutuar se këtu po ndahemi edhe mujm, mujm me kalu që mos me shku. Se s’dojshim me lëshu Kosovën, se ishim betu se s’dojmë me lëshu Kosovën.
Na ishim që dilnim në terren {drejton duart kah vetja} dhe kërkonim mos te lëshonin Kosovën se këtë e ka qëllim Sërbia, dhe tash na vetë të ikim. E shihnim atë si jo vetëm pse po dalim ne, po në një mënyrë edhe popullata që të mos zhvendoset se ata që na njihnin, “Këta po dijnë diçka meqenëse janë në aktivitet, se osht’ rrezik i madh prandaj edhe po dalin”. Duhesh me pasë përgjegjësi se çka aktiviteti yt, faktikisht si po ndikon te popullata. Dhe na kemi dalë atynve rrugëve në forma të ndryshme, që i dishim edhe kalum, shkumë te një shtëpi, faktikisht atje ku ishin vendosur do djem të axhës së tij.
Dhe atë natë faktikisht… Jo, kërkoj falje, domethonë prej aty na kalum dhe shkumë te djali i dajës burrit, afër shkollës “Zenel Hajdini”. Kur shkuam atje, ai… ka qenë edhe qeky rast me e përmend, ka qenë shumë i dhimbshëm. Del zonja thotë, “Ajnishah, hajde”. Dhe e shoh me shami të bardhë në kokë, edhe krejt ishim aty, bashkëshorti, baba i burrit, vjehrra, fëmija, tonë. Thotë, “Ma kanë vra Qëndresën” ishte ky rast në Makovc {tregon me gisht djathtas} kur jonë bo ato vrasjet atje e tjera. “Ma kanë vra Qëndresën” thotë, kështu, kështu, e tjera. Edhe thotë, “Plot e kemi shpinë” njiqind e kusur njerëz.
Anita Susuri: Qendresa, vajza ka qenë e…?
Ajnishahe Azemi: Qendresa vajza, ju thashë në pjesën {tregon me gisht djathtas} e Makovcit, tash ata janë të varrosur në Makovc atje. Edhe na jemi kthy, po aty hymë, plot shpija, nejtëm sa nejtëm. E burri i tezës Xhelili, të shokut, ai tha, “Ejani do të shkojmë te na” dhe na kemi shku atje dhe na aty kemi qenë kur kanë fillu bombardimet. Ka qenë nji gëzim i madh, mirëpo ka qenë faktikisht edhe nji frikë e madhe, nji frikë e madhe se faktikisht simas informatës, tash nuk e di sa ato kanë qenë të sakta e tjerë. Se e kanë rrethu Kodrën e Trimave, meqenëse po e dinë që jane vendosë shumë njerëz dhe kanë maru do gropa të mëdhaja, në të cilat kanë me masakru qata qytetarë që i gjejnë se kanë qendru këtu, se janë ata që s’kanë dashtë me lëshu Kosovën, kanë dashtë me qëndru.
Ajo nuk ndodhi për fat të mirë, faktikisht se hyn forcat e NATO-s, i pritëm shumë mirë. Po qajo gjendje që përfiltej deri sa nuk ishe i sigurtë që faktikisht a osht’ e vërtetë a jo edhe nuk ishin të sigurtë me shku në shtëpinë tonë, apo diçka tjetër. Pritën shumë mirë, po në një mënyrë deri sa fatikisht u sqarua gjithçka ishte jo e lehtë. Se kur i ndishe ato zhurma, ato flake, ata si në një mënyrë festojshin, e festojshin këto faktikisht. Jo, kërkoj falje, bombardimet kanë qenë aty shumë keq kemi qenë, kërkoj falje, po kjo është faktikisht në një mënyrë… Keq jo, kërkoj falje, se m’u ka ngatërru këto, kërkoj falje.
I pritëm shumë mirë se ndërkombëtarët po na përkrahin. Mirëpo, që ju thashë, tash qaty erdha se në anën tjetër, ajo shtëpi është pak si në kodër, anën tjetër fillun faktikisht këto tjerat në forma të ndryshme dhe çka do të bohet me neve tash e tutje. Po prapë ishte ajo e mirë se po e shohim që bota ndërkombëtare po na përkrah, pra sa mundet dhe e pritshim se domethonë, rinia e Kosovës po vjen. Dhe prej atje u deshke që me dalë bashkë me veprimtarët tjerë se ishte detyra që me dalë me vizitu popullatën e mbetur në çfarë gjendje osht’, çka ju nevojitet. Dhe normalisht, nuk ish e lehtë me dalë se tash në atë aktivitet ja rrezikojshe shpinë edhe dikujt tjetër që ishte mbush me neve. Sepse tu i pa nevojtarët u deshke m’i njoftu organet e caktuara të bashkëvepronim çka me ju ndihmu, apo çka ju nevojitet, apo çka bohet.
Edhe faktikisht ishte ajo që në një mënyrë bënin që ndoshta të jem ajo që po mund të bëj diçka, sepse faktikisht kur fillun me hy, faktikisht pastaj këto forcat në Kosovë, qato ishin ato shkëndijat që neve na banën m’u gëzu, se nuk ishte e lehtë. Që ju thashë, kjo që kemi qëndru, shtëpia aty ka qenë gjatë fillimit të bombardimit dhe ata në nji mënyrë i lajmërun qarqet tjera se na i kemi gati dyqind njerëz e tjerë këtu, për t’i marrë si, “Nëse ju gjuni këtu, ata, faktikisht dimë çka bojmë me ta”. Edhe nuk ishte e lehtë ajo aty. Po që ju thashë, pastaj na heqën prej aty, shkumë, ato që ju thash që mos t’i përsëris.
Anita Susuri: E dita e shlirimit?
Ajnishahe Azemi: O si sot më kujtohet (buzëqesh), meqenëse ishim në Kodrën e Trimave, hyrja e forcave. Ato fytyra të gëzuara, ato lule, ata njerëz që hipshin mbi tanke e tjera. Tu i përshëndet ato forca, nuk më hiqen prej mendje. Dhe aty ato forca, dojshin me bisedu me forcat, po mendoj njerëzit e ndryshëm po ishte në pikëpytje nevoja për angazhim për gjuhën angleze. Dhe Iliri dhe Nora, te dytë gjuhën angleze e dinin. Edhe nuk e di une, Ilirin s’e shifsha kërka, kur po ndëgjoj po ma bon njo afër, “O e pash Ilirin me ni tank, ata bisedojshin, bisedojke me ata, folke me ata tjerët”. Se bisedojshin me do tjerë qytetarë edhe tash ai ju përkëthejke.
Në anën tjetër ata po thonë do, “Po kërkojnë përkthyes tjerët aty”. Nora, “Nonë, une po shkoj” dhe shkonin në kohë të caktuar sa ishin aty, faktikisht për t’i ndihmu ata. Po kurrë nuk më hiqet prej mendjes ai gëzim i asaj popullate, ato fytyra të qeshura, ato përpjekje për m’i përshëndet në atë mënyrë qysh donin, qysh dinin edhe qysh mundnin ata. Me lule, me fjalë të mira, me përqafime e tjera, ishte ajo që e bënte që për popullin po vijnë ditë më të mira. Po vjen liria e Kosovës dhe kontributi ynë po shpaguhet, i të gjithë atyre që kontribuan për me ardhë kjo ditë.
[Këtu ndërpritet intervista]
Anita Susuri: Deshtët me folë edhe për angazhimin e pasluftës.
Ajnishahe Azemi: Po.
Anita Susuri: Nëse doni…
Ajnishahe Azemi: Angazhimi pas luftës ka qenë i një natyre tjetër. Prandaj edhe thashë të jetë e veçantë. Një natyre tjetër se nuk e dije, nuk e kishe atë frikën se vritesh, se vrahesh apo diçka tjetër, se duhet me përmend edhe ate. Nuk e kishe faktikisht mundësinë për realizimin e aktiviteteve sepse fillun institucionet të konsolidoheshin me ato shëndetësore apo tjerë që kishin nevojë. Dhe mundësitë thjesht për zhvillim të aktivitetit ishin ma të mira, ma të shumta për me mujt me kontribu. Osht’ ni karakteristik për me tregu këtu që unë në atë kohë, se para luftës faktikisht kishin kërku një organizatë quhej “Medecins Du Monde” në atë kohë, kishin kërku se ku jane gra që përkrahin lëvizjen për me i ndihmu edhe që e kanë gjendjen ma të rënduar ekonomike.
Dhe ata para lufte kanë ardhë, i kom pasë në shtëpi, i drejton dikush te unë, thotë kështu, “Ajo punon me gra edhe osht’ e kyçun në këto rrjedha ma së miri”. Për mos me zgjat ma shumë me e hap faktikisht qendrën për punë psiko-sociale, “Se ka nevoj kjo popullatë e kësaj pjese dhe keni të zhvendosur shumë gjatë luftës”. I fillum ato përgaditjet, i bomë ato përgaditjet edhe ishim tu i kërku lokalet ku me i bo që me punu me atë pjesë të qytetarëve edhe nevojtarëve. Mirëpo, ranë bombardimet e tjera e këto tjera, ata u tërhoqën shkunë. Edhe tash në ndërkohë pas lufte, une isha në shtëpi kur po e shoh që po troket dikush në derë, dal, kur p’e shoh qat’ ekip të asaj organizate.
E thonë, “Hej, Ajnishah ki me ardhë prapë”, “Ani, urdhnoni”, “Me vazhdu aktivitetin për me i bo qato qendra atje”. “Eh” thashë, “për ato unë e kom ni propozim”, “Hajde bre, të ndëgjojmë?” Thashë, “Na tash ato qendra nuk po i bojmë këtu në Prishtinë, por po i bojmë në Drenas”. “Pse?” “Se këtu sado-kudo kishe mundësi” se filloi sistemi shëndetësor në forma të ndryshme të organizohet edhe popullata filloi të zhvendoset. Pavarësisht, në kthimin nëpër shtëpitë e tyre e tjerë, domethonë filloi gjendja a, ata që ishin nevojtar kishin mundësi tjera me institucione apo diçka mrenda mundësive.
[Këtu ndërpritet intervista]
Ajnishahe Azemi: Siç e thashë erdhën ata, qajo shoqata françeze “Medecins Du Mond”, thonë, “Ajnishah, po dojna me vazhdu punën”. Edhe thashë, “Une e kom ni propozim” dhe pastaj e dhashë edhe arysetimin pse po e boj këtë propozim, e ndëgjun me shumë vëmendje. Thashë, “Do të shkojmë në Drenas”. Faktikisht në mënyrë që, sepse atje popullata ka vujt ma shumë, ka përjetu dhunë të formave, masakra të ndryshme, vrasje të mëdhaja. Jo, që s’kanë përjetu këtu. E popullata te ne edhe pse jemi në gjendje më të rënduar ekonomike dhe vështirësitë e tjera që ishin gjatë luftës e këto tjera, na kemi mundësi sado-kudo mrenda mundësive që institucionet e Republikës së Kosovës që po i ofrojnë t’i shfrytëzojmë. Ndërsa, atje t’i vendosim këto qendra.
Dhe shkumë bisedum atje me njerëzit, nuk po më kujtohet se kush kanë qenë ata njerëz në komunë atje dhe ju kërkum që kështu, kështu dhe në një mënyrë ata e pranun me shumë dashamirësi. Dhe atje i vendosëm ato qendra, kanë qenë, meqenëse ata lokacionin nuk kishin mundësi me siguru, ka qenë aty afër qendrës për punë sociale ni hapsinë e madhe e pashfrytëzume, si lloj livadhi e tjera. Dhe në anën tjetër pak ma larg ishte edhe shkolla fillore që e dishin që aty janë të grumbulluar fëmitë të cilët i kanë përjetu këto dhuna. Dhe e pamë të arsyshme dhe ishte e mundshme qendra e Drenasit sepse mund të frekuentohej edhe prej njerëzve nevojtarë që kanë këto probleme, edhe prej fshatrave të tjera.
Dhe aty i vendosën do tenda për me i zhvillu aktivitetet psiko-sociale, të cilat mendoj se kanë kontribuar mjaft. Këtu kisha dashtë me cekë që unë gjatë luftës nuk kom qenë, po pas luftës, në Poklekun e Ri, aty tu i zhvillu ato aktivitete, me shku në familjen e cila pësoi me vrasje të mëdhaja. Faktikisht dikun, nuk e di numrin e të vdekurëve, po shumë kanë qenë. Dhe kishin shpëtu pak njerëz aty. Dhe kur shkojmë me i pa atje, në Poklek të Ri, nuk është larg Drenasit, në vijë ajrore shumë afër, nëse shiqohet prej atij vendit ku ishin ato qendra dhe i vizitum ata. Dhe e dishim aty që ishte dhe nji fëmi, nji vajzë e cila kishte shpëtu falë gjindshmërisë nanës së saj, asaj masakre. Dhe ajo nuk fliste prej atëherë, nuk fliste prej atëherë.
Dhe kur na tregun si ishte bërë ai vend, ajo shtëpi, shkrumb e hi, tu na tregu ata që se si i kanë marrë, si i kanë vra, si i kanë djeg pastaj për me hup gjurmë, çka kanë përjetu në atë vendin ku jetonin. Ishte shumë e randë. Por, meqenëse ishte pjesë e profesionit me veti përpos tjerash morëm edhe ni kukull. Dhe atë kukullën tonë e mbajmë gjithëherë me qëllim në dorë, që në një mënyrë apo një tjetër me mujt me tërhjekë vëmendjen asaj vajzës, mos po na reagon në një formë apo në një tjetër, ajo vajzë e vogël. Ka qenë ndoshta dy-tre vjeçe, ndoshta gaboj, po shumë e vogël. Edhe tu lujt në ndërkohë, nganjiherë e bojsha me shenjë që po ja jap po vazhdojsha me folë, në një formë me pasë ndikim se ndoshta drejtëpërdrejtë me punu se, nuk ishte ajo që donte ndonjë bashkëpunim.
Dhe tash për mos me zgjat, ata na tregun për ato vujtje, të cilat ndikonin shumë edhe në neve edhe ndoshta nevoja për përkrahjen që e tregonin edhe në qat’ gjendje sa ishin gëzu, na e tregun fakturën që kanë ble bimë. Dhe në ndërkohë në një mënyrë ja tërheqi ajo kukulla vërejtjen asaj vajzës dhe veç kur ka thonë, “Ama!” E në atë moment ata janë gëzu shumë, “Po fliska, nuk e paska humb të folurit”, a din? Edhe ai moment shumë më kujtohet, shumë emocionus, shumë i vështirë edhe për familjen edhe për tjerë se përpos atyre vujtjeve të tjera, se edhe nji fëmijë ju ka mbetë në atë gjendje. Po ishte ai momenti kur ata u gëzun shumë.
Na ndërkohë asaj familje ni vajzë ja u… se ata pastaj aty faktikisht me vazhdu me shku nëpër ato qendra sociale se kishte nevoj se çka kishin humb ishin të mëdhaja. Dhe kështu që, edhe ai rast më ka prek shumë, po jom mundu në atë mënyrë me dhonë ni kontribut sado-kudo me i vizitu dhe pastaj me i njoftu. Prej aty shkumë i njoftum institucionet e komunës aty të Dragashit, “E kështu, kështu, ata ishin kët’ gjendje, kët’ gjendje, kët’ gjendje”. Pastaj në një mënyrë që të përkrahet ajo familje në mënyrë institucionale në forma të ndryshme. E kështu që, besoj që ajo ishte një shpresë se çfarë nevojash kishte populli jonë në atë kohë pas lufte, në çfarë gjendje ishte, çfarë përkrahje ka, për çfarë përkrahje faktikisht ka nevoj.
E tjetër që është angazhimi, pra e karakterizon, i pas luftës, angazhimin tim, angazhimin në Lidhjen Demokratike të Kosovës dhe në Forumin e Grusë të Lidhjes Demokratike të Kosovës. Prej atëherë, thashë në të gjitha format e organizimeve qoftë në nivel, qoftë në degë e tjera. Në organizimin e zgjedhjeve, në forma të ndryshme të përkrahjes së popullatës sa kishte nevoj, mrenda mundësive që kemi dhanë. Po këtu desha të theksoj se prej vitit 2002 për çka e falenderoj elektoratin ma besun që tash ti prezentoj interesat e tyre faktikisht para institucioneve. Dhe ku isha kanidate e Lidhjes Demokratike të Kosovës për këshilltare, më zgjodhën që me votat e tyre pastaj edhe në tri mandate tjera, domethonë tri mandate më besun që me votat e tyre… nuk kom hy me kuotë asnjëherë. Por me votën e elektoratit, unë isha aty këshilltare, siç thashë, tre mandate, 15 vite.
Ajo ishte për mu, për angazhimin tim, e tjera, shpërblim se elektorati po më beson që unë të prezentoj interesat e tyre. Dhe jom mundu me shumë përkushtim të bëj atë që ka qenë mendoj se ma e mira. Shpresoj ta kem bërë ma të mirën, por nëse kom bo naj lëshim kërkoj falje, jo që ndoshta e kom vërejtë që është lëshim ajo që e kom bo. Dhe ajo pastaj në strukturat e LDK-së, në arsim siç ju thashë, në gjimnazin “Xhevdet Doda”, meqenëse këto angazhimet tjera. Por edhe ka qenë vazhdimësi te unë edhe kisha dashtë me theksu si nji aktivitet, që e thashë përpos aktiviteteve humanitare, unë isha aktiviste e çështjes së aftësisë së kufizuar, prej vitit ‘94.
Fillimisht në, u angazhova në Handikos, tu e pa gjendjen e rënduar, përpos gjendjes së rënduar e tjera, që e ishte sikurse krejt popullata e Kosovës, kjo kategori dhe familjet e tyre. Tu e pa se janë të lanë pas dore, dhe nevojat e tyre specifike që ata e kanë për me dhonë përkrahje. Dhe faktikisht mas lufte, faktikisht isha e rregullt aty dhe pastaj kohë pas kohe kom ndihmu. Edhe me organizimin faktikisht, me interesimin e udhëheqësit të Handikos, Salit Ferizit, faktiksiht e formum nji shoqatë që i përkrahin prindërit e personave me aftësi të kufizuar. Vetëm qëllimi ishte që të ndihmohet kjo popullatë sepse… Edhe të mundohemi në forma të ndryshme, të lobojmë te institucionet e Kosovës se edhe kjo kategori e popullatës është ajo që e meriton përkrahje.
Pastaj në Sindrom Down Kosova, në dy mandate. Mendoj se kjo kategori e popullatës osht’ e lonë pas dore edhe tash institucionet e Kosovës nuk kanë bërë as para as pas lufte atë që e meritojnë ata. Është karakteristike me përmend se janë aprovu ligje në mënyrë selektive, për disa kategori, persona me aftësi të kufizuar, respekt për ata që e kanë ndihmu këtë kategori. Por ku janë nevojat e kategorive të tjera? Ata e aprovun faktikisht, ligjin për përkrahjen e të verbërëve, ligjin për përkrahjen e paraplegjikëve, të cilët, të gjitha këto i meritojnë këta, unë po flas se pse u lanë të tjerët. Ka pasë, ka fillu është aprovu që është i pazbatueshëm ligji për aftësimin dhe riaftësimin e personave me aftësi të kufizuar për të cilin nuk gjen zbatim.
Sepse aty faktikisht është e kërkuar me rregullore dhe me akte tjera normative atje është e rregulluar ajo se si duhet çdo organizatë ku ka 50 punëtorë ta propozojnë një person me aftësi të kufizume. Kjo nuk zbatohet në raste të caktuara edhe pse osht’ ma mirë gjendja se që ka qenë, po jo ajo qysh respektohet. Osht’ edhe nji tjetër se ligji për personat zyrtarë, për punësimin zyrtar atje e pengon faktikisht mundësinë e realizimit të kësaj, pse? Se këta dihet që janë persona me aftësi të kufizuara dhe aty në ato raste të konkurimit, ata aty nuk kanë asnji rrethanë lehtësuese, personat me aftësi të kufizume që të mund të konkurojnë për nji vend pune.
Kuptohet nuk jam për atë që pa meritë edhe nji vend që nuk e zotnojnë, diçka ni aftësi të caktuar që nuk e zotnojnë, të mos i jipet vendi i punës, po ti jipet aty ku ai mundet me bë. Mundet ndoshta mos me ecë, po mundet me qenë me karrocë ndoshta afër tavolinës, me punu se e ka mendjen e shnosh. Kemi pasë edhe nxansa, kom pasë edhe njerëz të tjerë që kanë qenë shumë të mençur që kanë mujt me kry punë të ndryshme. Atëherë, pse nuk u bo diçka që, ndonji rrethanë ndoshta lehtësuese aty që nuk e damton kryerjen e përgjegjësive të cilat mund. Duhet t’i kryej ai person.
Edhe kjo ka pasë ni përpjekje faktikisht për me bo ni ligj gjithëpërfshirës, i cili do të përfshinte faktikisht përkrahjen e gjithë personave, po ai nuk ka mrri me u aprovu. Osht’ i përkrahur për shembull, është i përkrahur edhe ligji për përkrahjen e familjes me persona me aftësi të kufizuar deri në moshën 18 vjeçare. Po ajo që përkrahet edhe personat që i gëzojnë 75 euro, apo varësisht njiqind euro apo këto tjerat, osht’ diçka që faktikisht nuk i plotësojnë nevojat e tyre për çfarë kanë ata.
Pra, në mënyrë permanente kanë qenë këta persona që mos me thonë barrë e familjes, po të përkrahun vetëm me atë që mund t’ju ofroj familja. Edhe pse ju thashë, ka pasë aprovime të ligjeve e tjera, dhe ka përparime të shumta edhe në shkollimin e tyre edhe në përfshirjen e tyre nëpër shkolla. Ka shkolla që kanë fillu, po jo sa ata kanë nevoj dhe në numrin sa jonë dhe sa kanë nevoj për përkrahje. Sot, për shembull dikush që ka person me aftësi të kufizuar mbetet, ndoshta duhet me lëshu punën, për arsye se s’ka ku me çu për m’u kujdesë dikush dhe i kërkohet me gjetë dikon m’u kujdes për te, e kështu me radhë. Pra, kanë përkrahje ma të madhe se para luftës, po jo përkrahjen e merituar, dhe jo përkrahjen që ju nevojitet.
Anita Susuri: Zonja Azemi, nëse keni edhe diçka me shtu për fund, nëse keni harru diçka me përmend?
Ajnishahe Azemi: Me harru sigurisht që kom harru shumë (buzëqesh), sigurisht se shumë. Se ndoshta në kët’ rast janë 20 vite që kanë kalu ose ma shumë, po mendoj në luftë, po edhe para lufte po mendoj vitet e ‘90-ta, sigurisht se kom harru. Më vjen keq nëse nuk mrrij me përmend atë që e ka meritu edhe me siguri ka meritu se kanë sakrifiku çdo gja. Po në këtë rast nuk munda t’i përmend. Po harrova t’ju them, që ju thashë edhe dy kuvende të Forumit të Grusë, nëse më lejoni, në mënyrë shumë të shkurt?
Anita Susuri: Po.
Ajnishahe Azemi: Në Kuvendin e Parë të Forumit të Gruas dhe faktikisht Kuvendin e Dytë, në Kuvendin e Parë siç ju thashë e kishim parapa me organizu me 24 gusht në Shkollën e Medresës. Mirëpo, morëm informatën në ndërkohë se aty rrezikohemi edhe përkundër asaj se drejtoria e asaj shkolle ka pranu, megjithatë dhe u deshtë me menu shumë shpejt ndrrimin e lokacionit. Se ftesat ishin bo për Kuvend, ishin dërgu edhe grave të Shiprisë, të Maqedonisë, shqiptarë po flasim, Preshevës, Bujanovcit, Malit të Zi, të cilat e kishin lajmëru ardhjen. Dhe, çfarë të bëjmë? Biseduam me shkolla të ndryshme si “Emin Duraku”, pastaj “Zenel Hajdini” dhe “Asim Vokshi”. Tash në një mënyrë me mendu që çdonjërit m’i thonë që, “Na po vijmë këtu, përgadite sallën”.
Po faktikisht vendosëm në fund, në momentin e fundit për me mbajt në “Asim Vokshi”. Për arsye se ishin tri shkolla, në mënyrë që të mendohet ndoshta se po e mbajmë këtu, apo këtu, apo këtu deri sa të vendosin na nashta mujna me kry punë në nji shkollë tjetër. Dhe, siç ju thashë ato ftesat, për atë Kuvend është karakteristike edhe kjo, i kemi bërë për atë Kuvend për gratë dhe delegacionet e ndryshme, i kemi përgaditë në studion të cilën e udhëheq Arsim Shala, fëmijë i të burgosurit politik. Aty siguronte ekzistencën e familjes që edhe aty me gjetë që po përgaditë për nji organizim politik ishte ndoshta edhe ndërprerja e mundësisë për sigurimin e ekzistencës së asaj familje. Por, megjithatë ajo nuk ndodhi dhe ata pa pritesë e bënë.
Pastaj materiali që u përgaditë që u deshke me ju dhonë këtu kësaj, delegacioni dhe pjesëmarrësve aty, i ka përgadit Flora [Brovina] me të tjerët, jo unë. Por, më thirri tha se, “Këto materiale të përgaditura duhet” tha, “m’i shumëzu për m’i shpërnda”. Dhe ato i kom marrë, tash unë veturë kurrë s’kom pasë personale (buzëqesh), tash djali e ka, djali i madh. Po vetëm në kambë, edhe ish ni frikë se ato materiale kur i mora, tash po më nalin, po nuk është në pytje po më nalin, se unë veç isha identifiku me çështjen dhe nuk ishte ajo që po kallxohem trime apo diçka tjetër, po e njihja si përgjegjësi me vazhdu.
Dhe kom shku afër komunës, që është një inxhinjeri, një ndërtesë tash po më duket nuk punohet kurgjo, në katin e dytë aty. Aty e kemi dërgu, se veç ishte biseduar, nuk e di kush kanë qenë ata, nuk e di. Dhe ato që kërkun sa, në çfarë përmasa me i bo, dhe i përgaditën, i morën faktikisht i vendosën aty, faktikisht ku vendosën për shkollën, “Asim Vokshi”. Nejse, na fillum me mbajt Kuvendin, ma përpara faktikisht u lajmërun delegacionet dhe po që jonë ardhë u vendosën diku nëpër fshatra e tjera atje. Se nuk mujshin fort me lajmëru që janë këtu, po megjithatë e dinim. Po edhe delegatet kishin lajmëru që vijnë. Të nesërmen e fillum atë Kuvend dhe unë aty pata besimin e atyre grave që të jem kryetare e komisionit zgjedhor, në mënyrë që aty t’i numërojmë votat.
Ato e kanë organizuar në mënyrë të rregullt që të votohen, pra kanditet e përzgjedhura për kryesi në Forum të Gruas, se ishte Kuvendi i Parë. Dhe ato… bashkë me shoqe të tjera, tri ishim, edhe që na ndoqi Pranvera Rugova dhe unë isha kryetare, ato më thanë që, “Do të jesh, se Ajnishah ndoshta me ndodh diçka ti e din” ma besun atë dhe e mora. Nuk është e lehtë, se e disha që janë lajmru që po mbahen punimet e Kuvendit dhe do t’i udhëheqnim mekanizmat në atë kohë dhe me lajmëru, me lajmëru ato rezultate nuk ishte e lehtë. Por ajo faktikisht nuk ndodhi i lajmërova rezultatet, e tjera. Aty pat fitu Flora Brovina, pastaj tjerat që ajo sigurisht i ka lajmëru pse dhe si. Faktikisht angazhimin e saj e ka vazhdu jashtë Lidhjes Demokratike të Kosovës, po aty ka qenë kjo.
E tjetër që ka qenë, Kuvendi i Dytë, unë i theksova këto dy kuvende se kanë qenë në kohë të pakohë të organizume. Kohë kur ishte gjendja shumë e rënduar politike e tjera. Dhe në Samadraxhë, kryesia e Forumit të Gruas, unë në atë kohë nuk kom qenë në kryesi po kom qenë antare e kryesisë së zgjeruar. Meqenëse, faktikisht u zgjodha si kryetare e Forumit të Gruas të degës së parë, biseduam me kryesinë e Forumit të Gruas të Lidhjes Demorkatike të Kosovës të Suharekës, të cilën e udhëheqte Samie Zeqiraj, dhe kryesinë e LDK-së, të Suharekës. Dhe për përkrahje që ta organizojmë Kuvendin atje. Qëllimi i shkuarjes atje ishte ajo që faktikisht ju ikë pengesave të ndryshme që mund të dalin në Prishtinë.
Pse e theksova këtë? Atje pamë kur shkum, ni pritje shumë të mirë që na banë ata, ajo degë, ai Forum. Që neve na thirrën me dy autobusa, gra dhe vajza shkumë para se të mbahet Kuvendi, qëndrum atë natë, na vendosën nëpër shtëpi të ndryshme. Ata njerëz si na pritën, si na faktikisht ndihmuan që të shkojmë pastaj se ishte nji fshat i largët Samadraxha atje, me veturat e tyre e tjera. Si atje kur shkum, ni përkrahje, shumë njerëz, shumë kishin dalë, shumë vendas aty. Që në një mënyrë ata, dukej kjo, ishte e saktë se këta kanë dalë në një mënyrë apo në një tjetër për përkrahje të punës tonë, por edhe nëse ne pengohemi me na dalë në mbrojtje. Po edhe ni tjetër ishte ajo se si ata ishin organizuar aq mirë për të gjitha neve, me siguru ushqime, nuk e di si quhet ajo gru, tash e kom në mendje, po nuk ka kohë të gjatë që s’e kom pa, po s’po më kujtohet për momentin emri.
Se si ishin organizu me përgaditjen e ushqimit, si na shërbenin, si në një mënyrë na mbanin, si me thonë, “Ja qe këtu ne jemi” dhe “Ju do ta mbani derisa jemi ne këtu”. Edhe atë natë na kanë kthy, na kanë mbajtë, nuk na kanë lëshu me dy autobusa. Jo të gjitha grave, po dy autobusa e di që kemi shku prej këtu, prej Prishtinë, po kemi qenë jo veç të Prishtinës, po edhe pjesëve tjera. Na kanë mbajtë edhe atë natë, na kanë organizu edhe njëfarë ahengu tjetër se na mbajtëm diçka institucionale, mbajtëm diçka se qëllimi ishte edhe me tregu aty se gjithçka organizojmë në mënyrë institucionale, në mënyrë të mirëfilltë ashtu siç duhet, e tjerë.
Anita Susuri: Nëse nuk keni edhe diçka me shtu e kishim përmbyll…
Ajnishahe Azemi: Më vjen keq nëse nuk e kom përmend e theksova që sa herë, kontributin e çdokujt. Respekt për kontributin e çdokujt që ka dhonë për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Faleminderit prej juve që më keni thirrë në intervistë, jom mundu me atë që munda ta përmend, po prapë jam e bindur që nuk i kom përmend të gjithë. As kontributin tim, as kontributin e gjithë bashkëveprimtarëve dhe bashkëveprimtareve, që këto… më lejoni vetëm edhe qeta t’i përmendi, se kemi pasë pas luftës aktiviste të shumta që kanë qenë. Po flas këtu, do të ndalem vetëm në degën e parë, për arsye se aty isha kryetare e ndjej vetën si ma përgjegjëse, deri në 2016, siç ju thashë.
Po i përmendi shumë aktiviste të cilat ishin për shembull që kanë ndihmu, po edhe shumë e shumë, jo vetëm ato që i përmenda, po edhe shumë e shumë tjera na kanë ndihmu se na nuk kishim mujt kurgjo me bo pa përkrahjen e tyre, me përkrahjen e degës. Si Fatushe Dragushën, pastaj ta përmendi Vjollca Beqirin, Afërdita Dumnicën, ta përmendi Naime Osmanin, Bedrijen, Fitoren, e shumë, e shumë të tjera që kontribuan faktikisht në angazhimin e Forumit të Gruas dhe kontribuan me të gjitha ato aktivitete që Forumi i Gruas i bante në forma të ndryshme, si në organizimin e zgjedhjeve dhe përkrahjen e nevojtarëve të ndryshëm në raste të caktuara, por tash kjo një formë ma e lehtësuar.
Anita Susuri: Faleminderit pra edhe juve zonja Azemi, për të gjitha!
Ajnishahe Azemi: Faleminderit edhe për ftesën, respekt!
