81’deki gösterilerin yıl dönümüydü. Kampüste, Öğrenci Merkezinde yaşadım ve kampüsteyken tabii ki benim haberim olmadan hiçbir şey olmadı. Bir şeylerin olması için hazırlandım, çünkü kardeşim de Hareketin bir parçasıydı ve bir şey olursa ne diyeceğimi biliyordum, nerede olduğumu ve bunun arkasındaki nedenleri çok iyi biliyorum.

[…] Yurdun önündeki bahçede arkadaşlarla dışarı çıktım ve kardeşimle görüştüm. Pek çok arkadaşımla, pek çok üniversite meslektaşımla görüştüm. [Polis tarafından] fotoğraflandığımızı bilmiyordum, her hareket fotoğraflandı, bu kadar ağırdı polis önlemleri. Bunun üzerine bizi takip ettiler ve kısa bir süre sonra kardeşim ve arkadaşlarım tutuklandı. Bir kere de üçümüz birden tutuklandık. İşte o zaman biz soruşturmadayken işkenceler ve hapis cezası üzerine kararlar alınmaya başladı.

Çok, çok korkunç bir dönemdi çünkü ne söylediğinizin farkında olmanız gerekiyordu. Benim endişem başkalarını korumaktı, kendim için endişelenmiyordum. […] Ama benden üç yaş büyük olan ağabeyimin daha cesur olduğunu ve bana ‘Tek kelime etme!’ dediğini hatırlıyorum. Sadece bunu hatırlıyorum.

İlk protesto beyaz kağıtlar üzerinden ikincisi ise Drenica’nın anneleri ve çocukları için ekmekle oldu. Ekmek protestosu, Drenica’nın Kosova’nın geri kalanından tamamen izole olduğu bir zamanda düzenlendi. […] Yürüyüşün amacı sadece oraya ekmek göndermek değildi, daha çok uluslararası medya üzerindeki etkisiyle ilgiliydi, bu yüzden durup oraya geri döndük. […] Ekmeği bizzat ben aldım ve sanırım her biri…yeterince ekmek vardı ve fırınlar ekmek dağıttı ama bir de evden çıkıp gittiğimiz halde satın almış olanlar oldu, alacağımızı biliyorduk… Dayanışma seviyesini tahmin edemezsiniz. Dayanışmanın o zamanki hali tarif edilemez. O zamanlar siyasi angajmanımızın maddi tarafını hiçbir zaman düşünmüyorduk, her zaman bir yol vardı. […] Ayrıca basitçe sembolik olan birçok protesto vardı, bu yüzden insanların ifade etmesi gereken isyanın bir ifadesiydi, insanların yıllardır içlerinde inşa edilen tüm bu isyan için bir çıkış yolu bulması gerekiyordu.

Annem hep meşguldü, iki işi vardı. Öğleden önce tekstil fabrikasında çalıştı, babam hapsedildikten sonra bu işi aldı ve babam arkadaşlarına ihanet etmediği için hepsi özgürdü ve bu yüzden annem için bir iş bulmak için çaba harcadılar. Ve annem bir terzi olmak zorunda kaldı, bir ders aldı ve terzi oldu. Böylece, günün ilk yarısında sekiz saatlik bir vardiyası vardı ve sonrasında da evde çalışırdı. Yani o hayatta kalmamızı sağlamakla meşguldü. Ama onun için minnettar olduğum şey, eğitimimize olan bağlılığı. Çok fazla, yani, çalışmamız gerektiğinde, ev işleri yüzünden bizi asla rahatsız etmezdi. […]

Sürgün şarkılarını her zaman nasıl söylediğini hatırlıyorum (gülümsüyor). İşte, bu benim annemdi. Ayrıca, annem Prizren’in en güçlü kadınlarından biri olarak biliniyordu, çünkü… Bunun farkında olup olmadığınızı bilmiyorum, ama o zaman Sırp-Slav rejimi sadece Arnavut vatanseverleri hapsetmekle kalmadı, eşleri de taciz etme eğilimleri vardı. Bu yüzden, ‘Hapishaneye ne zaman gitsem çantamda bir makas alırım’ dediğini hatırlıyorum. Terzi olarak, onlar onun çalışma araçlarıydı {elinde bir makas tutuyormuş gibi davranıyor}. ‘Birisinin bir şey yapması ihtimaline karşı çantamda makasım var.’ Ve onun bu davranışı ile karakterinde büyük bir ahlaki güç göstermesi onu Prizren ikonuna dönüştürdü. Dolayısıyla, Prizren’in en güçlü kadınları ne zaman konuşulsa, annem onların arasındadır.

…amaç buna politik bir bağlam kazandırmak değildi. Daha fazla insani bir bağlam kazandırmaya yönelikti, çünkü aileler onca gün, onca hafta kuşatma altındaydılar. Serbest hareket edemiyorlardı, yani yiyecek ve diğer şeyleri tedarik edemiyorlardı. İşte bu da vardı. Biz, anneler olarak, o dönemde çocukları için ekmek bulamayan annelere yakınlık duyan kadınlar olarak. […] Ve hatırlıyorum da, şey gibiydi, yani sıra halinde dizili gibiydik ve yan tarafta da emniyet güçleri vardı. Taa ki o noktaya ulaşana dek, daha ilerisine geçmemize izin veriliyordu. [Kadınlar] müzakere etmeye çalıştı ancak hazır değillerdi. Öyle otoriter bir şekilde bize ‘Dönmeniz gerekiyor, çünkü riske atamayız, daha fazla ilerlerseniz başınıza birşey gelebilir, sizi koruyamayabiliriz…’