Bisedum, ‘Çka ua merr menja? A jeni për ni demostratë nesër? A na përkrahni?’ Shumica e tyne na përkrahshin po kishte edhe prej tyne që nuk e dishin çka osht’ demostrata. Kështu që ishte ni çashtje për arsye se deri në atë kohë nuk ka pasë demostrata. Atëherë m’u ka dashtë një grupi prej dy-tre vetve t’ju shpjegoj se cila osht demostrata. ‘Kur kemi bo protestë për Vietnam’. Atëherë lufta ishte në Vietnam. Qashtu edhe parolla edhe qashtu kalojmë. ‘E tash p’e dijmë se çka koka demostrata’. Kështu që kah ora 06:00-06:30 në kthinën e Hotel Lubetenit i takuam edhe shoktë tjerë. Do ardhshin ma vonë veç kryesore u tubum na shoktë e celulës së organizimit të demostratës në Ferizaj.

[…] Demostrimi ka vazhdu deri në ora 15:30. Koha… e kishim qëllimin që në ora 15:00 të dalin edhe punëtortë nga uzinat dhe ta shofin, t’i shofin fmitë e vet se çka janë t’u kërku. Nuk kemi dashtë t’i përzijmë punëtortë në demostrata. Me qëllim të rujtjes së tyne se i largojshin nga puna e me largimin e ni punëtori nga puna ishte problem edhe familja. Kështu që tanë kohën me shokë kemi bisedu që mos me pasë të inkuadrun punëtorë por të jenë bartës kryesor studentët e Ferizajit, normalisht edhe me nxanësit që janë në Ferizaj. 

Kështu që në 15:30 në Ferizaj u grumbullu diku ni numër deri pesë mijë demostruesve. Këtë e kanë përcjellën edhe nëpërmjet radio Ferizajit po edhe njiherit gjatë hetuesisë këtë pytje ma kanë shkru disa herë, ‘Si mujt ju t’i grumbulloni mrena dy dite pesë mijë vet? Kur ne tre muj ditë për ni miting duhet me bo propagandë e me menzi që i bijmë pesë mijë vet në ni miting?’

Mu m’kanë lidhë me ni prangë, janë kanë do pranga plastike, jo kështu, zinxhirët që i kanë prangat këta që janë metalike. Me Mirvetin e dy kah dy na kanë lidhë tanave. Na kanë qit’ me ni kombi, janë kanë këta inspektorat me neve. Muj me pasë harru po m’duket që u kanë Dema, Demë Muja dhe Jakup Llonqari. Muj edhe me pasë harru, nuk e di kto çikat nashta e majnë mend edhe ma mirë. Na kanë çu në Mitrovicë. Rrugës, se kombi u kanë kështu me hapësirë t’hapur përmbrapa, janë kanë ata stolat rreth e rreth. […] Jem pa me njana-tjetren po nuk kem pasë asni mundësi me ia dhanë, për shembull, naj informacion njana-tjetrës qysh ka shku procedura e hetimit deri aty. Përveç se Hava niherë, a din, kështu ma boni me shenjë që e kanë rrehë atë durve edhe me m’vetë mu a t’kanë rreh ty me shufër, a din. Qata sa për me kuptu pak qysh ka shku procedura e hetimeve. Po edhe u dike bre se aty i lejshin dyrtë çelë apostafat për me i ni njana tjetren t’u bërtitë. Aty u dike krejt situata qysh ka shku.

Ka qenë dikund rreth orës dhjetë kur Ibrahim Kelmendi më ka telefonuar mua. Më thotë, ‘A osht’ kthyer Kadriu?’ Thashë, ‘Jo, nuk osht’ kthyer’. Normalisht që Kadriu do të kthehej atë natë sepse ishte e diel dhe të hënën do të punonte. Nuk u kthye. […] Ata nuk kishin telefon në shtëpi, vllezërit Gërvalla, kështu që kanë dalur të telefonojnë në ni kabinë në atë kohë. Duke dalur ka ndodhë ajo se kanë qenë në pritë. E kanë pritur. Ata veç kanë dashur që këta tre të bëhen bashkë dhe t’i vrasin. Kjo ka qenë domethanë puna e UDB-së. […] Pastaj, telefonoi prapë Ibrahim Kelmendi e mori Hasan Mala mori telefonin. Tha, ‘Dua të ju lajmëroj’, tha, ‘se ka ndodhur ni atentat në Gjermani. Kadri Zeka’, tha, ‘Kadriu i vdekun’, këtë e dëgjova se ishte, heshtja ishte natë. Këtë e dëgjova. Për ata dy nuk po dihej, sepse [mendohej që] Jusufi ishte i plagosur. […] Kur arritëm aty del shoqja e Jusufit thotë, ‘Hajde nuse’, unë isha nuse, as dy javësh. Thotë, ‘Hajde nuse, tre të vdekur’. Ishte një bombë. Pavarësisht që dhimbja ishte e madhe për Kadriun, por të paktën dikush të shpëtonte, ishte shumë e rëndë. E kjo ishte domethanë. Pastaj, aty njerëzit, bashkëatdhetarët të gjithë u ngritën në kambë sepse këta ishin, si të thuash, krerët, udhëheqësit e tyre. Ishte një, një shok për të gjithë. Më vinin të gjithë aty për ngushëllime, për ndihma materiale. U përpoqën t’i kthenin domethanë në Kosovë, jo në asni mënyrë, ambasada nuk lejonte. Domethanë, osht’ bo varrimi pas tri javësh, si të thuash, në Gjermani se nuk lejuan të ktheheshin dhe kështu.

Burgosja e dytë, ndodhi kështu […] Kjo më duket ka qenë ‘70-ën. U martu ni shok i joni i burgut Hyda Dobruna. Ka qenë anëtar i organizatës tonë, [bashkë] me shoktë e vet. U martue në Gjakovë. Na thirri neve shokve me marrë pjesë në darsëm. E në darsëm u propozue, bile këtu ky Meriman Braha, ai ktu osht’, këtu punon. Unë e di, ai e propozoi me dalë njëni, ishin nja 200 dasmorë e sa, me kërku ni minut heshtje për Fazli Grajçevcin edhe në respekt të të burgosurve që i kishim nëpër burgje. E panë të arsyeshme, më propozunë mu, dola unë. I përshëndeta dasmorët, u bona përhajër dasmën edhe kërkova që të mbahet ni minut heshtje për Fazli Grajçevcin edhe në shenjë të respektit për shoktë që i kem nëpër burgje. U kry ajo punë edhe meniherë u hallakat puna. Atëherë më burgosën, më burgosën… U dënova dy vjet burg. E tash, atë çka që e ka thanë Meriman Braha, janë hetimet e ato të gjitha, të gjitha, unë nuk pranova askush.

Kërkesat kanë qenë kryesisht politike. “Vetëvendosje!” “Lironi të burgosurit politikë, Adem Demaçin, Rexhep Malën!” Gjithë ata të burgosunit i kanë përmenë me emra. “Trepça po punon, Beogradi ndërton!” “Kosova Republikë!” “Ja me hatër, ja me hatër ja me luftë… Kushtetutë, ja me hatër, ja me luftë”. […] Hydajeti ka folë, ka folë si punëtor, me kaçketë, me tesha të thjeshta ka qenë punëtor ne nuk e kemi njoftë fare. Edhe atë ditë, Teuta… vrulli nuk të lejke ty, nuk të lejke rahat ajo situatë. Edhe tash, “Hyp ti Teutë, hyp edhe ti si femën. Pse me hype veç mashkujt? Edhe femnat le të hypin” (qeshë). Edhe, “Jo, hyp ti Remzi” s’di si u ba edhe mu, “Hyp, hyp ti”, pa nisë e me hypë, vëllau i shkrujti ato kërkesat {bën kinse shkruan me dorë} çka me folë, çka me… në shpinë të dikujt, më dokët të vëllaut të Teutës ka qenë. Edhe m’i jep ato, une hypi aty me ni fund me ni, jo bash lehtë nuk e kom pasë, edhe tash më pytë Hidajet Hyseni, “A po më njeh?” […] Edhe i flas ato edhe brohoritja ka qenë edhe ma e madhe se si femën si edhe pak ma ndryshe, edhe zbrita poshtë edhe mo vazhdumë deri në mramje terr u konë, u terru shumë, deri vonë ka qenë. Atje na shpërndajnë me gazlotësjellës, aty shpërndahemi mo asnjëna tjetrën s’e kemi pa. Më dathën këpucat edhe e shoh ni djalë tu vrapu nëpër rrugë, nuk më kujtohën ato rrugë sot se ku kanë qenë ato. Edhe ma jepë ni këpucë të vetën une me njonën këpucë jes, njona më jet rrugës më jet, edhe ma jep ai djali këpucën bile e kom marrë deri sa jom, deri vonë e kom pasë. Nuk e di vonë dikush ma ka largu ato, se kom dashtë me rujt kujtim atë (qeshë). Kujtim edhe të jenë në muze, ajo këpucë që me tregu ku ka ndodhë, çka kanë bo, kemi bo në atë kohë.