Pjesa e Dytë
Ajet Duli: Po kthehna kur ia kom fillue punës. Në ‘76-‘77 kom qenë arsimtar në shkollën fillore, “Zenel Hajdini”, në Topallë edhe kom punu ni vit, tre muj e 25 ditë kom përvojë pune që kom fillu në Topallë.
Anita Susuri: A keni udhëtu vazhdimisht për Topallë prej Prishtinës apo si?
Ajet Duli: Jo, kom banu te dajtë në Topallë aty si i kom pasë. Kom banu te ni hallë edhe te ni dajë. E ndërkohë më kanë thirrë edhe kom shku ushtar. Në ‘78-ën kom qenë ushtar në Ohër edhe pas gjashtë mujve kom shku në Strumnicë kom qenë me gradë detar. Desetar i thojshin serbisht, shqip detar. E kom qenë në Maqedoni ushtar edhe aty e kom pa çfarë të padrejta edhe çfarë politike anti shqiptare u zhvillojke. Unë atëherë kom qenë 26-27 vjeçar, veç kom qenë i pjekur i kom vrejtë ato dukuri. Por ni gjest sado pak i vogël që bënte ndonjë shqiptar e bojshin, si thonë ni fjalë popullore, mizën bullë.
Në Strumnicë niherë kom qenë ushtar me Astrit Bardhin. Astriti ka qenë magjistër i matematikës. Unë u shoqërojsha atje në Strumnicë. Kom qenë, siç thashë, dhjetar edhe niherë e mora Astritin edhe dola me to në qytet se unë e kom pasë të drejtën me hi edhe me dalë, e kom pasë atë lejen. Po tash kta si gjithmonë dikush e kish lajmërue atë oficerin si unë kom dalë me ni ushtar në qytet. Ma kanë çu policinë ushtarake, më kanë marrë mu edhe Astritin edhe na kanë shti në burg. Për të parën herë në burg kom qenë në Strumnicë si ushtar. Pse? Pse e ke marrë ushtarin e ke dalë në qytet? Ajo s’kish, po qysh me shpreh atë shovinizmin e vet.
Edhe kishte epror ushtarak si me të vërtetë s’kishin bre qef me na pa me sy edhe me konë sen na zhdukshin. Aty në ‘78-ën si me më lind urrejtja ndaj Jugosllavisë, aty si ushtar i kom pa të padrejtat edhe diskriminimi i skajshëm ndaj shqiptarëve. Masi e kom kry ushtrinë jom kthy në Prishtinë, ka qenë vera, s’kisha çka me bo i kom hyp trenit nëpër Beograd e kom shku në Cyrih. Në Cyrih kur kom shkue ka qenë ditë e premte në mramje. Edhe kur dola në qytet i takova do bashkëfshatarë të mi, një Rrahim Doda edhe ma gjetën ni punë. Kom punu me ni kafe në Birmensdorf, nja katër kilometra prej Cyrihut, nja dy muj ditë.
Ndërkohë kom pasë konkuru në shkollën, “Zenel Hajdini”, në Prishtinë. Më lajmërunë se jom pranu edhe me 1 shtator e kom fillue, ‘78-ën, ia kom fillu mësimit në shkollën “Zenel Hajdini”, në Prishtinë. Keq me folë njeri për vetën po është realitet, kom qenë shumë shumë i përkushtum edhe kom punu jashtëzakonisht shumë me nxansa, sidomos në qat’ klasën ku kom qenë kujdestar. U organizojshim, mësim jashtë orarit matematikë, fizikë, kimi me nxansa. Shfaqje, drama të ndryshme organizojshim me qat’ klasën time.
Bile më kujtohet niherë drejtoi më thirri, “Ajet, çka je kah bon?” “Valla qishtu jemi do aktivitete me nxansa t’u i bo”, “More” tha, “ti cilën landë jep?” “Kimi”, se atëherë në “Zenel Hajdin”, dhasha veç kimi. Njëmbëdhjetë klasë kanë qenë, njëmbëdhjetë klasëve u kom dhonë unë kimi. Kah dy orë në javtë i kemi pasë kimi. Tha, “Çka po mirrësh ti me ata? Gjuhtarët e kanë për detyrë me organizue, jo ti”. Thashë, “Çka prishë punë unë me asi?” “Jo, jo, ti kqyre drejtimin”. I kisha ra në sy a din (qeshë). Në shkollën “Zenel Hajdini”, kanë qenë do arsimtarë, do punëtorë e do arsimtarë të cilët kanë qenë të jashtëzakonshëm. Na veç punojshim edhe komunikojshim mes vete edhe këmbejshim edhe literaturë.
U konë Xhevdet Syla i cili edhe ai ka ra në burg. Katër vjet… bile unë e kom zëvendësu në “Zenel Hajdin”. Kur ka ra ai i kom pa marrë ortë e tina me i majt. Punojsha paradite e masdite derisa u pranu ni arsimtar i ri. Mas tina u konë edhe ni Vehbi Bajrami, ka dhanë biologji. Ka pa ra edhe ai në burg. I treti kom qenë unë i shkollës, “Zenel Hajdini”, që jom burgosë, me 18 janar, ‘84.
Anita Susuri: A u konë qikjo koha kur ju keni fillu aktivitetin?
Ajet Duli: Aktivitetin e kom fillu ma herët, organizimin edhe takimet me shokë kanë qenë gjatë viteve ‘80-a e sidomos mas vitit ‘81 u mur përmasa shumë të mdhaja tani kjo lëvizje.
Anita Susuri: Qysh ka fillu për juve për shembull? Kush ka qenë ai që ju ka drejtu apo keni qenë njani prej organizatorëve?
Ajet Duli: Po grupin tonë unë e kom pasë ni Remzi Bunjaku qaty kojshi edhe shok. Ai e ka pasë Kadri, Kadri Manin. Kadri Osmani atëherë u qujke, tani ma vonë Kadri Mani, e ndrroi pak mbiemrin. Ai ka qenë i burgosur politik. Kur vjen te Remziu ky Kadriu, më ka thirrë Remziu edhe jemi shku jemi taku me Kadri Osmanin. Tani me Kadriun ia kemi fillue aktivitetin edhe me Remziun. Kemi pasë literaturë, kemi lexu, e kemi bo nifarë organizimi edhe e kemi marrë për detyrë me bo rekrutimin e idhtarëve të ri në organizatë.
Anita Susuri: Qysh ka qenë… a ka pasë naj vend ku jeni taku të caktum apo e keni ndryshu apo qysh?
Ajet Duli: Jemi taku edhe nëpër shtëpia tona edhe kemi lanë takime në Taukbashçe ose në Gërmi ose atje te shtëpia ime nalt. U takojshim edhe bisedojshim.
Anita Susuri: Po qysh ka qenë organizimi? A keni pasë ndonjë tekst që keni shkru apo rregulla?
Ajet Duli: Po, kemi pasë. Rregullat i kemi pasë edhe tekstin e kemi pasë edhe betimin. M’u betue para flamurit edhe para fotografive, qishtu.
Anita Susuri: Cilat fotografi për shembull? Skënderbeu a?
Ajet Duli: Po, Skënderbeut. Dikush, dikush të Adem Demaçit, dikush qishtu të ktyne…
Anita Susuri: Që kanë qenë aktiv.
Ajet Duli: Po, që kanë qenë, po aktiv edhe ish të burgosur politik.
Anita Susuri: E këto tekstet, për shembull edhe obligimet, çfarë teksti po mendoj çfarë përmbajtje kanë pasë ma konkrete?
Ajet Duli: Po tashi s’po më kujtohet teksti i betimit, a din? Po u konë se betohem se do të punoj, do t’i përkushtona edhe në qoftëse tradhëtoj gjaki jonë i qoftë falë, qishtu. Më kujtohet ni rast, ai Kadri Osmani kur më ka, kur kom pranue si do të jem anëtar i organizatës më ka thanë, “A e din”, tha, “se duhet shtatë herë”, tha, “me vdekë e tetë herë”, tha, “m’u çue për m’u bo anëtarë”, tha, “se po kujton se lehtë është m’u bo”, se ai kish përvojën. Thashë, “More tetë herë, tetë herë do të jem”, thashë, “pjesëtar edhe do të boj me përkushtim në këtë drejtim”.
Anita Susuri: E cilat kanë qenë për shembull kriteret për me qenë pjesë e organizatës? A ju kanë përcjellë?
Ajet Duli: Po, sigurisht. Për shembull, kanë marrë, janë interesue kanë ditë çfarë njeri osht’, çka punon, a osht’ i përkushtum, qishtu ka qenë.
Anita Susuri: Sa kohë për shembull është vëzhgu ni person para se me u bo pjesë?
Ajet Duli: Po nuk e di tash sa kohë, po kryesore nëpër takime qishtu me njerëz kanë pytë, “Qysh osht’? Çfarë sjellje ka? A u konë problematik? A osht’ i moralshëm, a i pa moralshëm?” Sidomos çështjet e moralit i kem pa dhanë shumë rëndësi të madhe. Se e di niherë më ka pat’ vetë për njanin, “Çka osht’ puna e filanit?” Kadriu [më pyti]. Thashë, “Valla, djalë i mirë punëtor e krejt po pak osht’” thashë, “i pamoralshëm”, “A”, tha, “në qoftëse osht’”, tha, “i pamoralshëm s’kemi çka bisedojmë ma shumë”, tha, “se ai”, tha, “kur e tradhëton familjen e vet edhe grunë e vet”, tha, “na tradhëton edhe neve”, qishtu.
Anita Susuri: E këto tekstet, sigurisht kanë pasë përmbajtje për pozitën e shqiptarëve…
Ajet Duli: E kemi pasë gazetën, “Zëri i Kosovës”, “Çlirimi”, edhe njo dy-tri gazeta tjera ilegale të cilat u ardhshin prej jashtit edhe i çkepshim anëtarëve edhe atyne simpatizuesve që i kemi pasë.
Anita Susuri: Prej Shqipnisë kanë ardhë apo prej jashtë diku?
Ajet Duli: Jo prej perëndimit, prej perëndimit.
Anita Susuri: E qysh ka qenë ajo…
Ajet Duli: Prej Zvicrrës.
Anita Susuri: Ai rrjeti, a ka pasë njerëz që janë konë në rrjet?
Ajet Duli: Krejt njerëz në rrjet të cilët i kanë pru, i kanë shpërnda, i kanë lexue, i kanë shpërnda ndërmjet veti.
Anita Susuri: E kush ka qenë për shembull financues që i ka shtypë këto që janë marrë?
Ajet Duli: Nuk e di në perëndim atje kush, po. Amo, këtu për shembull shkrimet kanë shku prej Kosovës ka pasë që kanë çue, i kanë marrë, i kanë botue edhe i kanë shpërnda tani.
Anita Susuri: E në Kosovë kështu shtypja nuk është bo a?
Ajet Duli: Po shtypi në atë kohë ka qenë vetëm “Rilindja” si gazetë.
Anita Susuri: Po mendoj këto tekstet e juja nuk janë shtypë?
Ajet Duli: Ah jo, kanë qenë ilegale ato, se krejt veprimtaria është bo ilegale.
Anita Susuri: A keni pasë ju naj shkrim për shembull? Se më tregutë se me shkrim jeni kështu…
Ajet Duli: Jo s’kom pasë, unë s’kom pasë asni shkrim.
Anita Susuri: E përveç kësaj shpërndarjes së ktyre gazetave, a ka pasë edhe ndonjë aktivitet tjetër?
Ajet Duli: Tregova edhe pare si kjo organizata jonë i ka formue shtabet, shtabet operative edhe na ka caktue secilin. Mue si tregova edhe pare, për të parën herë që ju tregova e kom pasë gradën e kapitenit. Për detyrë e kom pasë me formu grupin e treshit edhe me vazhdue aktivitetin…
Anita Susuri: Juve ju kanë qujtë edhe qysh tregutë si partia e luftës…
Ajet Duli: Po, për qata se i kemi formu qato shtabet operative, shtabet rajonale. Për atë edhe na kanë qujtë si parti e luftës.
Anita Susuri: Ku ishit t’u më tregu për partinë e luftës.
Ajet Duli: Po, parti e luftës është qujtë për shkak se janë formu shtabet për të parën herë edhe është parapa ni organizim ushtarak m’u bo për shkak, kemi qenë të bindur se ndryshe nuk mund të çlirohet Kosova përpos ni organizim ushtarak. E tasht disave na i kanë nda disa grada, kurse Adem Demaçin në atë kohë e kemi pasë shpallë marshall edhe ai në atë kohë ka qenë në burg, po organizata jonë e ka gradu me atë gradën e marshallit.
Anita Susuri: Ju thatë që keni qenë dikund 14 veta në grupe?
Ajet Duli: Po, në grupin tonë në atë kohë mbi njiqind kemi qenë në krejt Prishtinën, po na kanë nda nëpër grupe të ndryshme. Unë në qit’ grupin tonë kemi qenë 14 vetë. Kadri Osmani, Enver Topalli, Ramë Buja, Raif Qelaj, Nexhmedin Gërguri, Abdullah Rrustolli, Remzi Bunjaku, Rrahim Rama, Agim Dishi, Ibush Dishi edhe ni Mahmut, Mahmuti mbiemrin e ka pasë, bile osht’ caktue ambasador ka qenë në Zvicërr pas luftës në Maqedoni. Mahmut Ibrahimi, qe m’u kujtu qitashti, Mahmut Ibrahimi.
Anita Susuri: E ju tashti, qysh ka qenë partia, me i formu qato shtabe? Qysh u bo organizimi me i formu qato shtabe?
Ajet Duli: Unë kur e kom pasë takimin me kit’ Kadri Osmanin, më ka pasë thanë që, “Do ta shtrijmë organizimin në krejtë Kosovën, po edhe jashtë Kosovës”. Meqenëse unë isha me prejardhje prej Medvegjës atje, “Atëherë e kemi nevojë edhe atë pjesë ta përfshijmë, të kemi anëtarë të lëvizjes edhe atje”. Ma kanë pat’ dhanë për detyrë me organizu edhe me gjetë njerëz të komunës së Medvegjës të cilët janë të përkushtum për çështje kombëtare.
Anita Susuri: Ju pyta edhe ma herët, por po ju pys edhe tash për me qenë e dokumentume…
Ajet Duli: Po.
Anita Susuri: Thatë që kanë mbetë ni grup i vogël, se ka qenë shumë njerëz që kanë qenë anëtarë…
Ajet Duli: Në Medvegjë atje a?
Anita Susuri: Po, në Medvegjë, në atë pjesën.
Ajet Duli: Po, qato 12-13 katune që janë shqiptarë atje kanë qenë mbi tetë mijë shqiptarë viteve të ‘80-ta kur kom punu unë aty. Dy klasa kanë qenë të pesta, të gjashta, të shtata, të teta vetëm në Topallë. Po gjithashtu edhe në Banjë të Sijarinës, po në Banjë të Sijarinës ka pasë edhe serbë edhe shqiptarë. Ni klasë ka qenë shqiptare, ni klasë serbe. Po vazhdimisht është rritë numri i nxënësve të shqiptarëve, për arsye se nëpër ato fshatrat atje ku janë konë serbët i kanë shitë [pronat], kryesisht i kanë ble shqiptartë edhe ata [serbët] kanë shku për Nish, për Kragujevc, e për Smederevë poshtë atje.
Po kur lufta në Kosovë ka fillue, janë kthye paramilitarët edhe militarët. Kryesisht janë vendosë rreth kufinit me Kosovë edhe kanë fillu presionin mbi popullatën shqiptare atje. Janë shpërngulë shumica e tyre. Sot gjinden në Fushë Kosovë edhe gjinden në Prishtinë, pak në Kamenicë edhe pak në Gjilan. Vetëm në kohën e fundit, sidomos prej vitit 2015 e knej ka fillue çregjistrimi i, çregjistrimi i popullatës shqiptare. Edhe pse janë aty, ka njerëz që kurrë s’janë dalë, s’janë largu nga fshati, nga Medvegja edhe ata i kanë çlye me ni qëllim të caktum që me zvogëlu numrin e votuesve me rast se Vuçiqi ka thanë, “Nuk ka ma tepër se katër apo pesë përqind shqiptarë në komunën e Medvegjës”. A në realitet mbi 35 përqind janë konë popullatë shqiptare në komunë të Medvegjës.
Në vitin 2015 janë konë zgjedhjet me 13 shtator në Medvegjë të jashtëzakonshme edhe ne përmes klubit “Trojeve”, ku kom qenë edhe unë anëtar i ktij klubi, kemi bo organizimin edhe bile unë kom qenë iniciator për bashkimin e faktorit partiatik në komunën e Medvegjës. I kom thirrë krejt pjesëtarëve e partive politike që kanë qenë në komunën e Medvegjës, kom bisedu me ta edhe kom insistu ta bojmë ni unifikimi të shqiptarëve të Medvegjës. Edhe pse nuk arritëm me bo unifikimin, megjithatë mbetë organizimi edhe mes tyne tani lindi nifarë gare kush po fiton.
Në vitin 2015 i kemi pasë tetë shqiptarë [kandidatë] komunal në Medvegjë, edhe pse në Mutivotë dul policia edhe gjandarmëria edhe i stopoi votuesit edhe nuk i la për me shku me votue. Janë kanë dhjetë autobusë prej Kosovës të organizum me shku në Topallë e në Medvegjë e në Svircë e me votu. Po megjithatë t’u lejojshin me shku kem t’u dalë si parti ma, me numër ma të madh në komunën e Medvegjës.
Anita Susuri: Po kthena pak ma mrapa që thatë që keni pasë si për detyrë edhe në Medvegjë me i organizu anëtarë ose me gjetë njerëz…
Ajet Duli: Po, po.
Anita Susuri: A ka qenë, po mendoj, grup i madh i këtyre aktivistave?
Ajet Duli: Por në formim e sipër kom qenë aty edhe osht’ duftë me qenë shumë i kujdesshëm, se me punu në ilegalitet edhe mos me u zbulue… se ka mjaftu për shembull ni fjalë dikund me rrjedhë ose me… për m’u zbulue. Mandej tani edhe shërbimi u bë, i ka pasë njerëzit të cilët i infiltrojke në mesin e, e ilegalëve dhe kështu që edhe u zbulojshim.
Anita Susuri: E a ka pasë rast kur personalisht e keni, keni ose keni pa ose keni dëgju që gjendet ni person kështu me thanë shpiun në grupin e juj?
Ajet Duli: Po, në qat’ kohë s’e di a ju kujtohet, jo ju jeni të reja. Në ‘84-tën njani, ni Xhevdet s’po më kujtohet tash mbiemri ka pasë depërtue, është dyshu se është infiltruar edhe Bajram Baftiri ka qenë anëtar i qisaj lëvizjes tonë. Ka shku në shtëpi të tina, Bajrami e ka vra ata, ka ikë. Policia e kanë rrethu Kodrën e Trimave e kanë vra edhe Bajram Baftirin…
Anita Susuri: Në cilin vit u konë kjo?
Ajet Duli: Në ‘84-tën. Po.
Anita Susuri: A keni pasë ju rregulla, sigurisht keni pasë, qysh m’u rujtë për shembull? Mos me ra në dorë të policisë ose mos me ra në sy.
Ajet Duli: Po, po. Ato çdonjani si ka qenë ato e ka ditë, si dihet me punue, me veprue, po mos me u ekspozu. E unë jom mundue n’temën mos me u ekspozu. Po tjetërkush, dikush, dikund kanë rrjedhë fjalët. Veç osht’ me randësi se me 16 janar [1984] ka ra Rrahim Rama në burg, me 17 janar ka ra Remzi Bunjaku, me 18 janar kom ra unë. Te unë osht’ ndërpre.
Anita Susuri: A po thoni që kanë folë për shembull ata?
Ajet Duli: Eh po, jaa {onomotope} s’muj thom po qysh anej knej nuk e di. Ama, e di për veti si shumë kanë bo presion tani për me i qit unë…
Anita Susuri: Po ata tjertë.
Ajet Duli: Rregullin e treshit si ka qenë, se në bazë të rregullit në bazë të treshit kemi punu. Secili m’i gjetë dy, tani ai tjetri, ata me i gjetë kah dy edhe kështu m’u rritë numri.
Anita Susuri: E ju për shembull nuk e keni ditë kush ka qenë ai anëtari tjetër?
Ajet Duli: Jo, jo… veç… për shembull me Kadri Osmanin, me Remzi Bunjakun i kemi pasë takimet. Tani me e rritë numrin. Ka pasë edhe shumë, si shumë vetve ju kom thanë se ma së pari ju dhashim qato gazetat për me hi në bisedë, për me bisedue, për me tregue, për me pa qëndrimin edhe ajo ishte si fillim i punës tonë.
Anita Susuri: E pastaj qysh ka vazhdu?
Ajet Duli: Po vazhdoi me zbulimin tonë edhe ramje në burg tani. U zbulum, ramë në burg. Na dënunë.
Anita Susuri: Fillimisht po du te ‘81-ta po du pak m’u nalë…
Ajet Duli: Po.
Anita Susuri: Te demostrata se është me rëndësi…
Ajet Duli: Po.
Anita Susuri: Ju, nuk e di a keni qenë ndoshta në rrjedha që kanë me ndodhë demostratat, a keni dëgju po qysh?
Ajet Duli: Dëgjo, në demostrata kemi marrë pjesë kështu bashkë me vllazërit edhe me motra. Me njanën se njanën jo, veç me motër. Ajo ka qenë në Fakultet Ekonomik edhe krejt kemi marrë pjesë. Më kujtohet ni demostratë, e kanë pasë nxanë vllaun tim Ramizin edhe djalin e vllaut tim Rexhepin. I çojnë në burg ku osht’ 92-shi, ku osht’ policia kryesore aty.
Anita Susuri: Po.
Ajet Duli: I çojnë në burg. Po për atë kohë ka qenë miku jem Bajram Tmava, ka qenë drejtor i Policisë së Kosovës në atë kohë. Gjatë marrjes në pytje atje edhe kur i sheh, i sheh vllaun tem edhe atë djalin e vllaut edhe kadal i përcjellë, “Ikni edhe mos u gjindni në kësi punë”, po. E pjesëmarrës të demostratave gjithmonë kanë qenë këto shumë masive. Pakënaqësia e popullit u konë shumë e madhe. Po edhe kështu kanë qenë dy tabore të them. Disa që kanë qenë të kënaqun me atë pushtet, i kanë pasë do privilegje, kanë fitu do poste, do anej knej. Po masa e gjerë kryesisht ka qenë e pakënaqur. Ju kanë bashkangjitë.
Anita Susuri: A ju kujtohet juve për shembull, sigurisht ju kujtohet edhe detajet ose çka keni pa ju? Çfarë dhune ka qenë?
Ajet Duli: Po qysh s’na kujtohen ato, qysh jo. Po dhuna ka qenë sidomos gazi lotsjellës ka qenë shumë i fortë edhe kur u hudh, kur na hudhshin ata, se masa qaq e madhe saqë u dashke me kcy edhe njani mbi tjetrin kalojshim duke ikë se na u nxike fryma, frymëmarrja.
Anita Susuri: A ka pasë për shembull që dikond e kanë rreh aty ose e kanë vra?
Ajet Duli: Me vra s’kom pa, po me rreh ajo kuptohet. Çdo demostratë u përcjellë me lotsjellës, me rrahje, me, po…
Anita Susuri: E qysh ka qenë atëherë kështu ma atmosfera në qytet po mendoj? Ka qenë e acarume po supozoj.
Ajet Duli: Po.
Anita Susuri: Po qysh kanë qenë rrethanat për shembull? A ka ndodhë edhe ndonji shkatërrim i objekteve në qytet apo ka qenë vetëm policia edhe popullësia në konflikt?
Ajet Duli: Po kryesisht policia edhe popuata gjegjësisht demostruesit, po. Nuk ka pasë fort shkatërrime në… gjatë demostratave. Kryesisht kanë qenë paqësore, po tani ka fundi gjithmonë u shndërrojshin në demostrata të dhunshme. Për arsye se policia ndërhyke edhe i shpërndante demostruesit me dhunë.
Anita Susuri: Pas ktyne demostratave ka ndodhë edhe si me thanë, ni diferencim. Janë largu prej punës shumë njerëz që kanë qenë…
Ajet Duli: A prej ‘81-shit ka fillue diferencimi. Diferencimi u bo në çdo organizatë edhe në çdo shkollë e në çdo… sidomos nishan [në shënjestër] kanë qenë institucionet edukative-arsimore, sidomos Instituti Albanologjik, Instituti i Historisë e njerëz të cilët sado kudo kanë qenë kombëtarisht të përcaktuar. U bo ni presion edhe ni diferencim i pa parë.
Anita Susuri: Juve s’ju ka ndodhë?
Ajet Duli: Mue jo. Po ka pasë edhe në shkollën tonë aty në “Zenel Hajdin”. Janë konë pasë ardhë prej Komiteti për me bo diferencimin, po janë, veç janë cekë disa emra. Kështu që nuk ka pasë…
Anita Susuri: Ju sigurisht edhe nuk jeni mundu që mos m’u shfaqë shumë e mos me ra shumë në sy për shkak të aktivitetit.
Ajet Duli: Është e vërtetë që unë kom qenë ndoshta shumë i mbyllur. Kurrë niherë s’jom ekspozu. Me nxansa kom punu jashtëzakonisht shumë edhe më kujtohet si gjithmonë kom insistu te gjenerata masi ta kryni klasën e tetë me shku m’u regjistru në Armatën Jugosllave. Për arsye se, aty ishin shkollu edhe ata herdo kurdo që kemi pasë raste për shembull se e kanë kry shkollat ushtarake edhe ju kanë bashkangjitë tani UÇK-së.
Anita Susuri: Kanë marrë ekspertizë qaty…
Ajet Duli: Po.
Anita Susuri: Edhe e kanë shfrytëzu.
Ajet Duli: Është një Bilall Syla, vendas i jemi i Gërbacit atje ka qenë nxanës i shkollës, “Zenel Hajdini”, jo që i kom dhanë mësim, po ai Xhevdet Syla i ka pa dhanë mësim, e ka pasë nxanës. Ai u konë pasë shku në shkollën ushtarake, ka kry shkollën ushtarake edhe ka qenë organizator i operacionit “Shigjeta”, edhe ka pasë edhe shumë të tjerë. Zymer Halimi edhe ni vendas i jemi edhe ai ka qenë ushtarak. Ka qenë në zonën operative të Shalës, ku ka qenë komandant i ni brigade a qashtu diçka.
Anita Susuri: Ju më thatë që kur jeni burgosë keni qenë i katërti a i pesti me radhë prej njerëzve, grupit.
Ajet Duli: I treti.
Anita Susuri: I treti.
Ajet Duli: Po. I treti me radhë.
Anita Susuri: A keni naj ide për shembull qysh kanë arritë ata me ju zbulu juve? A keni ndonjë hamendësim?
Ajet Duli: Po, sigurisht i kanë përcjellë këta Kadriun edhe çikën e Kadriut ku po shkojnë edhe me ka po kontaktojnë. Më kujtohet niherë u ardhë çika e Kadriut edhe unë kom dalë prej shtëpisë kom dalë në rrugë. Kur jom dalë qe policia. M’u kanë drejtu, “Ku ke ni ndeshje qitu? Ku ke ni ndeshje?” Nuk ke ni ndeshje hiç. Po edhe njo, dhjetë ditë qashtu pa ra në burg, po domethonë masi janë vra Rexhep Mala e Nuhi Berisha me 11 janar [1984]. Atëherë ka fillu edhe vëzhgimi edhe përcjellja e neve si kanë pasë, sigurisht po mendoj se kanë pasë t’dhana se po kontaktojmë diçka. Aty ‘84-ten ka qenë borë e madhe, ka qenë si acar qato ditë. Vazhdimisht njerëz të maskuar, të mbshtjellur lëvizishin nëpër rrugë aty kah shtëpia ime. Më kujtohet niherë bile baba më tha, “Çka dreqi bre janë qita qishtu të pshtjellun? Çka u bo?” Thashë, “Babë”, thashë, “mos u merr me ta. Mos u merr”, thashë, “se s’bon m’u marrë me ta”.
Anita Susuri: Edhe familja sigurisht e ka ditë se…
Ajet Duli: Jo, s’e ka ditë. Shoqja jeme nuk e ka ditë derisa jom burgosë, se jemi rujtë edhe prej familjes që mos m’i qit’ në pozitë të keqe. Se për shembull të tregova vllavi i shoqes ka qenë në polici i cili ka qenë drejtor i Policisë së Kosovës në atë kohë. Për çashtje të sigurisë ka qenë Rrahman Morina, Bajram Tmava, për çashtje publike të Kosovës.