Dashunia
Shoku im ka qenë drejtor në gazetën “Rilindja”. Ai ka qenë intelektual, i ri. Më thirrë për drekë te Asllan Fazliu. Ai ka qenë shok me Sedatin, shoku jem Sedati. Unë shkova. Në korzo po dali sa çika, po dalin me noj djalë. E une kërkun s’po dal. Hangrëm drekë, mandej po pysin burrin tem “Sedat bre! Hajde bre Sedat, a ki gjetë noj çikë?” “Jo, jo, jo. Ik, ik ik!” ai burri jem. “Fol, fol hajde. A ke ndoj simpati ktu?” Atij po i vjen marre e dikur thotë, “Osht’ bre nji çikë. Po a e dini çka? Unë po eci sa ma larg prej saj se ajo duhet t’jetë noj borgjeze, se vishet shumë pedante”. A unë babë s’kam pas edhe nuk kam qenë borgjeze, po nime kam qenë pedante. “Uhh… “ ata thojnë, “çfarë borgjeze, paske zgedhë nji çikë shumë t’mirë”.
Në shkollë isha msuse. Në nji kartolinë, ato lulet e para që i çelen në pranverë, fotografitë, e ktu {tregon me duar pjesën e pasme të kartolinës}. Aty shkrun, thotë “Ma në fund vendosa me të shkrujtë”. A po m’kuptoni? [i drejtohet të pranishmëve] “Dhe me t’tregu se të due sinqerisht” (qeshin). Me nji zarf të bukur, mbyllun zarfi. Unë e mora, po qysh me e lexu në klasë? Shumë nxansa, plot klasa edhe me çelë unë ate. A kurioze çka po shkrun (qeshin). A keni ba edhe ju në mes…? Eh qashtu, lulet e para t’pranverës, t’bardha. E në anën tjetër, jo “E dashuna”, marre (qeshë).
Ka qenë pak ma i gjatë, tamam normal me gjatësi. Ka qenë pak si bjond kshtu. Kam pas nji shoqe t’klasës, tha “Hajde po dalim!” S’kemi dalë në korzo. Nuk kam pas të drejtë prej nanës une me dalë n’korzo me u shëtitë {lëviz gishtin në shenjë mohuese}. Vendosëm prej shkollës “Elena Gjika” deri në korzo. Veç na dyja. Ky Sedati, po vjen mas nesh. Ma në fund thotë, “A kam të drejtë me marrë pjesë në këtë shoqni tuj, pranë jush?” Shumë marre. Po kjo që ishte me mue, kjo u largu. T’u hecë tha, “Ju kam shkrujtë…”. Ju kam shkrujtë, jo të kam shkrujtë (qeshë) “…një letër, nuk di a ju ka ra në dorë. A e keni marrë?” Thash “Po kam marrë”. Dhe ai tash po vazhdon hecë me mue. E kjo tjetra iku! Metëm na dy. Unë thash, “Unë nuk muj me vendosë”. “Jo,” thotë “du me t’lypë ty”.
I kam ra ziles. “Ku ishe deri tash?” thash “Erdha”. Tha “Jo, tash s’ki ardhë prej shkollës”. E kam pas motrën, s’ka qenë e martume po shumë ma e madhe se une, tha “Mori, a ke noj djalë?” (Qeshë) “Po” thash, “me ju kallxu sinqerisht”.
Ajo motra që ka qenë ma e madhe, ajo ka ba shumë… a qëndisje a krejt. Unë jam gërditë. Unë kam thanë, “Unë nuk du asnjë faculetë” se kanë qu vjehrrit. A e din kush janë vjehrrit? [i drejtohet të pranishmes] Vjehrrit me i’a qu boshqa, vjehrrës, ari, unaza e kshtu…. Unë kam ditë që te Sedati nuk kanë qenë pasanikë, kanë qenë t’varfën. Baba ka qenë rrobaqepës. Thash “Unë nuk du”. Uhh nanës teme e mirëseardhun mos me bo. Ah jo, mos harroni! Duhet me u ba nuse, shminka, me veshë n’ato dimija, kshtu… [I drejtohet nipit të saj] Ben kur t’martohesh, duhesh me u ba nuse. Kam thanë “Sedat, unë me u ba nuse, me ardhë ktu gratë, kurrë jo! Me lypë nana jote…” edhe kto kam thanë “me lypë nana jote unë me u ba nuse…” E nuset renditeshin në fund të dhomës {dëfton nga ana tjetër e dhomës} aty osht’ dera, e kto edhe kshtu {bashkon duart te barku} kush hynte u çohke n’kambë {çohet në këmbë} edhe kshtu {lëvizë duart në formë përshëndetjeje}.
Edhe tash vendosëm, shkum në Shkup. Në Shkup ndejtën në hotel “Bristol”. E maj n’men njo katër ditë kemi ndejtë. E tash s’po vij n’shpi teme, po shkoj n’shpi t’Sedatit (qeshë). “Sedat, me lypë nana jote…” na n’hotel kemi flejtë katër ditë. “Me lypë nana jote, unë me u ba nuse, me puthë dorë, unë natën iki në kambë kthehem n’shpi teme”.
