‘65-tën, ‘64-tën në fund, ish t’u u dënu Adem Demaçi, unë i mora do shoqe. Unë nuk i mora shoqet me shku me organizu diçka, se s’kisha asi fuqie që muj unë me organizu diçka. Thashë, ‘A po vjen dikush me mue? Po shkoj me ndëgju gjykimin e Ademit’. E di për Elhamën që kom shku.

[…] Edhe Mejremi [Berisha-Shema] ka qenë, po s’di a ka qenë Mejremi atë ditë me mu. Se Mejremi ka qenë aktiviste e madhe. Kur nesrit kah ora 04:00 n’mëngjes, ky kerri i policisë para derës tonë. Bom, bom, bom {onomotope} drejtën me thanë jom frikësu shumë. Se na e kena pasë traum prej vllaut, qat’ kohë e merrshin. Vijshin e bojshin shpijen hallakam. Kur po m’thojnë mue, ‘Vishu hajde me ne’. Meta, s’mu kujtojke. Tash me m’zbulu s’ka mujtë kërkush se s’e kanë ditë, rrallë kush e ka ditë. 

Shkova, m’shtijnë n’burg. Më majtën dy ditë. Më lshun pa kurfar’ dokumenti as kurgjo hiç. S’guxojsha as me pytë pse erdha. Po thashë t’u dalë hajt nashta kurgjo s’më bojnë. Thashë, ‘M’falni, për çfarë arsye kom qenë ktu?’ Tha, ‘Ke dashtë me organizu protestë pse po gjykohet Adem Demaçi’. Ma dha ni letër me nënshkru, çka kom nënshkru kush guxojke me lexu çka po nënshkrun. E kom nënshkru, zoti e ditë çka kom nënshkru (qeshë).

Shazije Gërguri Hasangjekaj u lind në vitin 1945, në Prishtinë. Në vitin 1965 ka studiuar në Fakultetin e Mjekësisë në Beograd. Në vitin 1973 ka përfunduar shkollën e lartë të mjekësisë në Zagreb. Zonja Gërguri Hasangjekaj është burgosur në vitin 1964 për arsye politike. Në vitin 1966 është punësuar në spital në kabinetin e ortoptikës, ku ka punuar deri në pensionim. Ajo jeton me familjen në Prishtinë.