Pjesa e Dytë
Anita Susuri: Po më intereson qysh ka ndodhë arrestimi? A kanë ardhë n’shpi apo qysh ju kanë gjetë juve?
Enver Dugolli: Po, në shpi kanë ardhë. Në shpi për shkak se unë tanimë veç isha ekspozu në demostratë, isha ekspozu, kisha dalë, kisha hypë mbi veturë, kisha lexu, e kisha lexu apelin për demostratë, thirrjen për demostratë. Nifarë forme demostrata identifikohej me mu si prijës edhe medomos unë e pritsha, e pritsha që kanë me ardhë për me më arrestu. Por, në asnjë variant nuk e shisha të arsyeshme që të largohesha, të iksha, ta lshojsha vendin. Edhe ni arsye tjetër ishte për shkak se menojsha, meqë në demostratë ishte vllau madh, ishte pjesëmarrës thoja, mendoja, që po të iksha unë do ta merrnin atë. Kështu që, unë me vetëdije e pranoja që do t’më arrestonin, por nuk hamendësha a të rri, a të largohem.
Kështu që, mas dy dite, domethonë me 4, me 4 prill 1981 erdhën në shtëpi edhe më arrestun. Edhe me 3-tin kishim, provonim edhe me 3 mars ne provum prapë të organizojmë demostratat po ishte e pamundur për shkak se kishte shtet-rrethim. Me nifarë forme Drenasi, Gllogovci ishte plotësisht i bllokum, nuk kishte mundësi asesi që të futeshim në brendësi të qytetit.
Anita Susuri: Pastaj juve ju kanë sjellë thatë në burgun e Prishtinës?
Enver Dugolli: Po.
Anita Susuri: Qysh ka qenë aty?
Enver Dugolli: Në burgun e Prishtinës kur më dërgojnë prej, se më mbajnë dy ditë më mbajnë në Drenas ka pasë ni keqtrajtim të jashtëzakonshëm edhe pse isha shumë i ri, 18 vjeç isha. Nuk mbahet mend ni sjellje aq arrogante, aq e vrazhdë, aq brutale e policëve edhe pse ishin shqiptarë krejt. Ni pjesë e tyre ishin, solidarizoheshin me ne edhe vuanin me nifarë forme atë sjellje të kolegëve të tyre, por ishin krejt pafuqishëm që ta ndrronin atë situatë. Kështu që, nuk them që ishin të gjithë, ishin ma shumë se gjysa ishin njerëz t’mirë që e donin venin, edhe pse ishin me uniformë të milicisë të asokohe. Por, ni pjesë ishin shumë të vrazhdë, ishin shumë agresivë, brutal edhe kanë… osht’ njollë shumë e keqe për ta, por edhe për Drenasin.
Për shkak se më pastaj kur isha n’burg edhe jam taku edhe me njerëz tjerë që kanë përjetu edhe kanë organizu demostrata. Kur ju tregoja çka ka ndodhë në Drenas që ishte faktikisht etnikisht e pastërt, nuk kishte asni serb në Gllogovc, ata habiteshin. Habiteshin qysh ka mundësi. Për shembull, në Lipjan që gjysma ishin serbë e gjysma shqiptarë, aty nuk ka ndodhë ni trajtim i tillë. E në disa vende tjera që ka pasë… me gjasë nëpër vende tjera t’u qenë të ndamë me etni kanë qenë ma shumë të fokusum që ta rujnë atë unin e vet si shqiptarë e mos t’i bëjnë disa sjellje që faktikisht kanë qenë të panevojshme. Për shkak se ajo shfryrja e tyre brutale ndaj nxënësve, ndaj rinisë, pa kurfarë arsye thjeshtë një shfryrje e mllefit pse kishim demostru, ishte totalisht e papranueshme.
Në gjygj dalim edhe na bëjnë një grup, një grup prej njëmbëdhjetë vetësh. Grupin e bojnë për shkak si duket që me na dënu ma shumë. Unë nuk i njihja gati thuajse asnjo në grup, krejt ishin njerëz që kishin marrë pjesë në demostrata, po nuk kisha lidhje me ta. Edhe pse të gjitha ato veprime që i kisha bo ishin publike edhe unë nuk i fshehja edhe i pranoja, “Thjeshtë kom dalë me demostru për Kosovën Republikë dhe nuk pendohem për këtë”. Bile m’kujtohet ni moment në burg para se t’na dënojnë, erdhi gjyqtari hetues, me të thanë të drejtën unë isha i ri 18 vjeç edhe nuk e kisha fare idenë çka osht’ gjyqtari hetues e çka osht’ gjyqtari apo prokurori tjetër, fare s’më interesonin këto.
U prezantu erdh në burg për me marrë deklaratën. Ndër tjera kur e përfundova deklaratën tha, “A pendohesh për këto që ke bo?” Thashë, “Çka?” Mendja e tij që nuk po e kuptoj pytjen. Tha, “A i bjen pishmon?” Thashë, “Jo, jo, une të kuptoj për çka po folë ti. Por, për çka une me u pendu?” Thashë, “Pse m’i ra pishmon?” Tha, “Po, për çka ke bo”. Thashë, “Po une kom bo mirë”, thashë, thashë, “unë kom kërku Kosova Republikë”, thashë, “Kosova Republikë osht’ mirë edhe për ty. A nuk je ti për Kosovën Republikë?” I shkoj buza në gaz, qeshi edhe m’u kthy, “Unë jam me t’pytë ty, jo ti mu”. Ka qenë ni gjygjtar hetues, Ymer Rosaj e ka pasë emrin. Nuk e di tash ku osht’ e çka bon, por e di që këtë komunikim e kemi pasë.
Pastaj në proces gjyqësor dalim edhe pas gjithë atyre pytjeve, asaj procedurës krejt, të thom, formale, se siç dukej ato dënimet veç ishin caktu. Sjellin shumë dëshmitarë edhe për çka me sjellë ata dëshmitarë për me tregu që kam qenë në ballë të demostratave, kam lexu këtë [apelin]. Edhe ju thashë, “Çka po i mundoni këta dëshmitarë, unë vet po e pranoj. S’keni nevojë ju të t’ma dëshmoni me asgjë, vet po e pranoj që e kam lexu letrën, apelin për demostrata. Kam dalë në demostrata, nuk pendohem”. Edhe në fjalën përfundimtare u kriju nifarë rrethane pak jo e kandshme për mu, për shkak se si duket në atë grupin që na kishin bo prej njëmbëdhjetë vetë i kishin frikësu një pjesë goxha të madhe të tyne edhe fillunë të deklaroheshin që nuk e kanë ditë çka u bo, “Na kanë shti me zor”, e kështu me radhë.
Fillova m’u ndi keq edhe para se me përfundu atë procesin e deklarimit edhe me shpallë dënimin. Unë e ngriti dorën edhe thom, “Po du edhe fjalën përfundimtare”. Tha, “Po, u kry”, ai gjyqtari, Isak Nishevci ka qenë. Thashë, “Jo, s’u krynë se kam të drejtë fjalën përfundimtare”, “Hajt”, tha, “çka ki me thanë?” Thashë, “Veç po du”, thashë, “të evidentohet kjo se të gjitha veprimet që i kam marrë i kam marrë me vetëdije. Askush s’më ka shti me zor, askush s’më ka detyru. Edhe ndihem fort mirë e shumë i kënaqun që qikjo punë e imja, sado pak të ndikon që të realizohet Kosova Republikë, kërkesa për Kosovën Republikë”. Nifarë forme u prenë, nuk e pritën ata atë deklaratë se unë isha ma i riu. “Ulu”, tha edhe nifarë forme, edhe sot e kam parasysh atë farë situatën qysh u kriju. Prokurorja u konë nifarë, Nijazi Burgideva ka qenë edhe do syza të trasha po kqyrë kështu {shpjegon me duar bën sikur i ulë syzet}. U habit zaherë prej përgjigjes që e dhashë edhe moshës time edhe [më tha], “Ulu!” U ula.
Na shqiptun dënimet mas dhetë minutave masi që dolën, [ata] erdhën. Më dënun njëmbëdhjetë vjet, domethonë katër ne të atij grupit u dënum me njëmbëdhjetë vjet. Më pastaj, po nuk më bënte fare përshtypje, të them të drejtën, isha i ri isha me nifarë forme i përgatitun që kanë me më dënu. Por, kur i shihje gjithë ata njerëz nëpër burgje, gjithë ata profesorë, studenta, rini, me nifarë forme nuk kish vend për mërzi aty. Thjeshtë ndihesha shumë krenar që n’atë moshë isha në gjendje që të përballësha me ato pasoja. Më pastaj shkalla e dytë e Gjyqit Suprem, si duket aty edhe prokurori kërkon që të zbutet dënimi për mu, për shkak se isha nifarë forme 18 vjeçar po dënohesh njëmbëdhjet vjet. Edhe ma zbusin dënimin në gjashtë vite. Gjashtë vite. Më pastaj, gjashtë vite i mbaj deri në fund.
Anita Susuri: Të gjitha në burgun e Prishtinës?
Enver Dugolli: Jo, jo, më transferojnë në burg të Pejës. Prej burgut të Pejës në burgun e Nishit, dhe ato i përfundoj pastaj në burgun e Nishit.
Anita Susuri: A mundeni me na tregu qit’ përvojë që e keni pasë nëpër këto burgje? E di që secili burg i ka do rregulla të veta, i ka do… nëse mundeni me na tregu ma shumë për përjetimin.
Enver Dugolli: Po, burgu si burg thujase osht’ në parim i njejtë. Kufizim i lëvizjes edhe privim nga e drejta për të qenë i lirë, por dallojnë më pas burgjet. Ka burgje që i kanë kushtet pak ma t’mira, disa i kishin ma të kqija, e disa shumë ma të kqija. Por dallon pastaj edhe ajo ekipa aty që osht’ e gardianëve, e udhëheqësve. Disa silleshin pak ma butë, për shembull në burgun e Pejës aty sa i përket gardianëve e udhëheqësve të burgut veç e dije që je në burg, për shkak se ata silleshin shumë miqësor me ne. Ka qenë vllau i Ekrem Kryeziut drejtor burgu, Fuad Kryeziu, ni burrë shumë i mirë, drejtor burgu. Dhe ai nuk i lejonte që të ketë sjellje jo të mira ndaj nesh, na respektonte shumë.
Mirëpo, këta nuk mund të them për burg të Prishtinës. Për shembull, në burg të Prishtinës gardianët ishin shumica ishin të egër, silleshin jo mirë. Ata, ishin pak që silleshin mirë, ishin shumë pak që silleshin mirë, sepse këtu kishte edhe gardianë serbë. Kishte ma shumë e si duket edhe ata pak të mirë që ishin nuk guxonin fort të ekspozoheshin, sepse neve na shpallën armik të shtetit. E kështu. Pastaj në burgun e Nishit atje kam qenë shumë kohë i izolum. Katër vite e gjysë kam qenë i izolum. Izolim thirrej ai pavijoni që nënkupton veç 20 minuta në ditë me dalë në oborr në shëtitje edhe mrena tanë kohën.
Mirëpo, në atë kohë, e kam shfrytëzu shumë atë kohë për me lexu. Kam lexu shumë. E kishim ni bibliotekë aty që në dy javtë na jepnin libra, katër vetë ishim në dhomë i merrshim katër libra. Secili nga ni libër dhe kështu them se koha që kam lexu ma së shumti osht’ ajo kohë…
Anita Susuri: E në burgun e Nishit, a keni pasë të lejume me lexu libra në gjuhën shqipe?
Enver Dugolli: Po, për këtë në Nishë po flas, se në burg hetues nuk na lejonin.
Anita Susuri: E në burgun e Prishtinës e di që më doket qelitë kanë qenë të vogla shumë…
Enver Dugolli: Po.
Anita Susuri: Qysh kanë qenë qelitë?
Enver Dugolli: Qelitë kanë qenë të vogla. Kur më kanë sjellë prej Gllogovcit, ka qenë ni qeli në fillim po ka qenë pak ma e madhe edhe di se natën m’kanë sjellë aty. Kur jom futë aty, ka qenë, si me thanë, tmerr. Ka pasë shumë njerëz, të gjithë kanë qenë nifarë forme të shtrimë për gjumë, po krejt dyshemeja ka qenë e nxanme. Nuk kanë pasë thuajse vend as në krah të shtrihen, për shkak se ka qenë e mbushur krejt. Edhe aty diku kam qëndru, diku rreth shtatë-tetë ditë. Sepse i sillnin, s’kishin vende ku t’i lenin të burgosurit që arrestonin përditë. Ajo dhomë ka qenë e mbushur, mbi 30 veta kemi qenë aty, që osht’ abnormale me mendu veç si hapësirë qysh i zenë 30 veta.
Po kushtet kanë qenë shumë të vështira, të kqija, pa WC brenda. Ka qenë ni kantë aty që edhe nevojat fiziologjike osht’ dashtë aty t’i… erë ka qenë, lagështi, gjithçka keq. Më pastaj më patën dërgu në burg të Gjialnit, e kështu me radhë pastaj…
Anita Susuri: Sa kohë iu ka ra me qëndru në Prishtinë? Në burgun e Prishtinës?
Enver Dugolli: Po, në Prishtinë kam qëndru, kam qëndru dikund rreth tre muj – katër. Por, më pastaj, në burgun e dytë, osht’ tjetër, prapë jom rikthy në Prishtinë.
Anita Susuri: A keni pasë të drejtë për vizita? Sigurt keni pasë, po qysh kanë qenë këto edhe sa ka qenë koha që keni mujtë me shfrytëzu për ni vizitë?
Enver Dugolli: Vizitat janë realizu me kërkesë të familjes, domethonë te gjyqtari hetues. E gjyqtari hetues apo i procedurës, qysh quhet tash, i ka dhanë leje se kush me ardhë me vizitu. Vizitat kanë qenë shumë të shkurta, dikund eventualisht dhetë minuta e ndonjëherë ndoshta edhe më pak. Përmes grilave, grilat kanë qenë shumë të shpeshtë që s’ke mujtë domethonë bash mirë me pa personin që ka ardhë, familjarin që ka ardhë me të vizitu. Pa kontakt fizik, veç ndërmjet, domethonë që osht’ dëgju zani edhe osht’ pa. Por, jo mirë, për shkak se grilat kanë qenë të shpeshtë.
Anita Susuri: Po më intereson për dhunën fizike, a ka qenë veç në fillim kjo apo vazhdimisht ka pasë dhunë?
Enver Dugolli: Në burg janë dy periudha. Janë dy periudha që shquhen për, domethonë për dhunë fizike. E para osht’ ajo e hetuesisë, ajo osht’ dhunë e paparashikume edhe në nifarë forme që osht’ dhuna ma e tmerrshme që mund të zhvillohet osht’ ajo dhuna e hetuesisë. Për shkak se ata në atë kohë je në duar, i burgosuri është në duar të një shërbimi sekret, siç ishte UDB-ja e cila e zhvillon komplet hetimin. Edhe pse, zyrtarisht prokuroria osht’ ajo që i zhvillon hetimet. Mirëpo, atëherë nuk, atëherë po edhe ma vonë UDB-ja ka qenë ajo që e ka zhvillu komplet atë proces. Dhe për me nxerrë sa ma shumë informata, sa ma shumë informata akuzuese, ata përdornin dhunë. Aty ku dyshonin edhe aty ku menonin që ka çka të nxirret, hala ma shumë për me dekonspiru kështu, për me pranu vepra, për me pranu veprime që ishin bo që dyshonin. Pastaj që me nifarë forme të lidhnin me ato veprime.
Ajo periudhë osht’, domethonë, osht’ e tmerrshme, osht’ histori në veti, e cila ato… marrja në pytje zakonisht ndodhte në mramje. Në mramje kur gjithçka ishte e qetë e që nuk donin ata që të pengonin ato zyret e UDB-së që ishin në burgun e Prishtinës. Por, faza tjetër osht’ pastaj deri në fund të burgut ajo me shkas, domethonë varësisht prej sjelljes së gardianëve edhe prej atyne momenteve që ata, disponimin kaniherë. Thjeshtë, kishte gardianë apo udhëheqës burgu që veç donin ndonjë ndëshkim me ta dhanë. Por, ato nuk përjashtoheshin edhe krejt kualifikoheshin si thymje e rendit shtëpiak.
Anita Susuri: Po më intereson pas periudhës të burgut, çka keni vazhdu pastaj? Me aktivitetin politik a keni vazhdu ende apo jeni, keni vazhdu me shkollën? Qysh ka vazhdu pastaj?
Enver Dugolli: Po, mas burgut të dytë, pasi që kom dalë prej burgut të Nishit në ni kohë kam pasë nifarë nevoje shumë të madhe që t’i gjindem familjes edhe të kontriboj pak te familja me punën time. Me sjellë të ardhura në familje, për shkak se ish dërmu ekonomikisht familja. Thashë ma herët që babai ka qenë në prag të penzionit, ka pasë edhe katër vite me dalë në penzion. Osht’ detyru që… e kanë detyru që të largohet prej punës. E shoktë e punës janë mbledhë edhe ia kanë grumbullu m’i ble edhe katër vjet shtazh pune që ta ketë penzionin, se edhe pa penzion kanë synu me lanë. Kështu që, të vetmet të ardhura që ka pasë familja ka qenë ai penzion i prindit. Edhe shto këtu se familje shumë e madhe e shpenzime të mëdha. Nuk kishim toka bujqësore, nuk kishim tokë bujqësore. Të vetmen të ardhun e kishim atë penzion.
Harxhimet që shkaktoheshin për vizita që vinin ishin rëndesë shumë e madhe për buxhetin familjar. Kështu që, t’u e pa situatën e familjes edhe t’u qenë i vetëdijshëm që ata kishin vujtë shumë edhe ekonomikisht, obligohem nifarë forme, si moralisht që t’ua kthej familjes dhe të angazhohem edhe vet të punoj diçka. E puna që bëja ishin punë fizike, sepse nuk… ishte e pamundur që të inkuadrohesh diku me ndonjë vend pune. Isha armik i shtetit, isha i izolum, isha i përcjellun gjithkund. Kështu që, të vetmen punë që mund të bëja ishte puna fizike. Edhe aty u deshte që të shkoja larg, shumë larg, në Zagreb, në Slloveni, Ljublanë. Domethonë, ishin këto vendet që u dashke me shku me punu. Për shkak se ishte larg atje edhe t’u qenë vende ma të mëdha ndoshta nuk ishin edhe përcjelljet aq të rrepta.
Kështu që, ni kohë kam vazhdu kështu të punoj fizikisht edhe të sjellsha të ardhura për familjen. Më pastaj kthehem edhe në Kosovë. Fillova të mësoj zanatin e ndërtimtarisë, bëhem mjeshtër pa qenë kurrë mjeshtër edhe merrem edhe me ndërtimtari. Në ndërkohë pastaj e regjistroj edhe vazhdimin e shkollës të mesme kështu me korrespodencë. E përfundoj edhe shkollimin e mesëm, sepse pas viteve të ‘90-ta pastaj lirohet në nifarë forme kjo, ai presioni i madh që kishim prej sistemit. Në atë sistemin paralel të arsimit që u organizu m’u mundësu, sepse më parë as që flitej, nuk flitej se isha i dënum. Isha armik i shtetit edhe kjo gjë veçse erdhi më pastaj kur qytetartë, populli i Kosovës i tha nifarë forme jo masave të Serbisë që ndërmori për suspendimin e autonomisë edhe ka qenë nifarë unifikimi i qytetarëve, i popullit shqiptarë, i shtresave të gjana popullore. Edhe arsimi filloi atëherë që të funksionoj nifarë forme, arsim paralel por që ishte gjithkund nëpër Kosovë.
Anita Susuri: A e regjistrutë edhe fakultetin atëherë?
Enver Dugolli: Jo. Në atë kohë s’e kam regjistru fakultetin për shkak se thashë që ishte nifarë forme vendim i imi kështu që të kontriboja me financa për familjen. Ishim familje e madhe dhe nuk arrija dot që ta përballoja ni situatë të përkeqësume ekonomike, nifarë forme e ndjejsha si obligim. Në atë kohë pastaj njihem edhe me bashkëshorten tash që e kam, Sherifen, fillojmë të kalojmë me të edhe fejohemi.
Anita Susuri: A ka qenë problem për atë ose për familjen e saj ju që keni qenë në burg ose që jeni marrë me këto aktivitete politike?
Enver Dugolli: Shumë problem i madh ka qenë. Në kohën kur jam njoftë me ta ka qenë shumë problem, sepse ka qenë qajo periudha ma e vështirë e asaj kohe kur ende njerëzit shiqoheshin si armiq të shtetit. Dhe bash në atë kohë une takohem me shoqen time edhe ajo ka qenë ni familje e përsekutume. Xhaxhi i saj ka qenë Fazli Grajçevci edhe ata si familje kështu kanë psu nga regjimi edhe i kanë njoftë mirë këto ndëshkime edhe këto izolime që ia ka bo shteti, por edhe shoqnia. Edhe pse kishte kundërshtime, prapë se prapë si duket dominoi, dominoi ajo ndjenja e dashurisë. Edhe kështu që nuk bëhej fjalë që të ktheheshim mrapa edhe të mos vendosnim ta bashkonim jetën edhe të kalojmë.
Kështu që, ishte ai momenti pastaj edhe që i fillimit të krijimit të familjes, u martum por gjithmonë në ato kushte shumë të randa edhe ekonomike, por edhe politike. Une thom kur njihem me shoqen ndër tjera dua që të sigurohem nga ajo që ta njoftoj se rruga ime osht’ goxha sfidë edhe për të do të jetë për shkak se unë nuk hiqsha dorë edhe nga angazhimet politike. Domethonë, të angazhimeve patriotike që i kisha edhe politike. Edhe i them se ma e pakta që mundet me ndodhë është që të burgosem prapë e ndërsa mund edhe të vritem krejt. Por, ajo pranon edhe këto kushtet.
Në vitin 1997 ndodh ajo që i thom shumë vite përpara se edhe mund të burgosem. Kështu që, si rezultat i angazhimit tim pastaj që i vu kontaktet edhe me organizatën LKÇK, Lëvizjen për Çlirimin Kombëtar të Kosovës, si anëtar i saj. Detektohem apo zbulohem, nuk e di ende si. Por, para mëngjesit, me 27 janar 1997 para mëngjesit herët vijnë rrethohet komplet familja. Komplet shtëpitë si duket edhe lagjja…
Anita Susuri: Ju keni qenë në fshat ende?
Enver Dugolli: Po, në fshat. Në fshat kam qenë. Edhe më arrestojnë.
Anita Susuri: Po më intereson paraprakisht, cilat kanë qenë aktivitetet që i keni zhvillu në atë organizatë?
Enver Dugolli: Në atë organizatë kanë qenë aktivitetet, kanë qenë vetëdijësimi i qytetarëve, i popullit për organizim luftarak, për organizimin e luftës çlirimtare, që nënkupton ishte me agjitu. Me folë me njerëz, me i pregatitë njerëzit se e vetmja rrugë që ka mbetë për m’u çliru osht’ rruga e armatosur e luftës çlirimtare. Sepse une e pata nda bukur herët mendimin se nuk çlirohet vendi me metoda pacifiste. M’u dokshin në fillim ishte nifarë forme eufori ajo edhe krejt populli u bashku rreth ni opsioni për shtetin e Kosovës, për Republikën e Kosovës. Por, me kalimin e kohës u pa se nuk jepte rezultat, domethonë metodat pecisifte nuk jepshin rezultat. Ishte, ishte nevoja që të ketë ni rezistencë aktive. E mbi të gjitha unë mendoja që rruga e vetme që kishte mbetë, ishte rruga e luftës çlirimtare.
Krejt angazhimi im, fokusi im edhe i organizatës ishte që të mobilizonim njerëz, të kontaktonim njerëz, të vetëdijësonim njerëz se duhet të përgatiteshim për të luftu për vendin, për shkak se nuk kishte rrugë tjetër. Në kuadër të aktiviteteve shpërndanim edhe parulla, shpërndanim edhe afishe, shpërndanim edhe gazeta që ishin n’atë kohë edhe interesoheshim për vija të furnizimit për armatim, për grumbullim të mjeteve që do t’na duheshin gjatë luftës. Mirëpo, mua më zuri, më zuri ende pa e bo atë hapin konkret që të organizoheshim në formacione luftarake dhe burgosem në… me 27 janar 1997.
Anita Susuri: Ku ju kanë burgosë? Në shtëpi?
Enver Dugolli: Në shtëpi, në shtëpi.
Anita Susuri: Edhe ju kanë dërgu…?
Enver Dugolli: Po fillimisht në Drenas edhe më pastaj në burg të Prishtinës. Në burg të Prishtinës janë kry hetimet, pastaj më kanë dërgu në burg të Lipjanit edhe aty hetime. Derisa më kthejnë prapë në burg të Prishtinës e këtu kryhet gjykimi e prej Prishtine më dërgojnë në burgun e Dubravës edhe aty qëndroj diku dy-tre muaj, ‘98-tën. Pas epopesë së UÇK-së, pas vrasjes së Adem Jasharit, pas rënies së tij, familjes së tij edhe ngjarjeve që ndodhën në Drenicë diku kah prilli na transferojnë për burgun e Mitrovicës së Sremit. Atje më mbajnë s’bashku me ni grup shokësh që na kanë dërgu atje përafërsisht ni vit. Edhe kur fillojnë bombardimet na sjellin prapë prej burgut të Sremit, Mitrovicës së Sremit, në burg të Nishit. E tri ditë në burg të Nishit, prej burgut të Nishit në burgun e Dubravës. Domethonë, aty ndodhë ajo masakra e Dubravës në burgun e Dubravës.