Shaqir Gashi u lind në shtator, 1936 në fshatin Vojnikë. Punonte si infermier, para se të migronte në SHBA në vitin 1969 ku pat sukses si pronar restorantesh. U angazhua në organizimin e komunitetit shqiptar në SHBA me qëllim të lobimit për pavarësinë e Kosovës.
Oda
[Pjesë e shkëputur nga intervista e gjatë me Shaqir Gashin.]
Rrëfimi i odave tona, odave të rinisë kanë randësi, po unë do t’flas për odën e babait tim që e kena pasë aty. Aty vijshin njerëz t’menqëm, rrijshin, bisedojshin për besën për nderin, për luftërat, për herojtë e popullit, për çdo gja bisedojshin. Tregojshin mesela shumë interesante, për shembull na aty ishum si fmi, nuk e ndigjojshum se nuk u përzijshum shumë. Kur m’kujtohet sikur sot kur i tregojshin meselet njani prej tjetrit e ato meselet që u tregojshin u duhke me pas lidhje të bisedës, tani ajo meselja m’u kallxue. Tash une nashta nuk osht’ n’lidhje me çka don me thanë po i tregoj disa mesele që i kom ndigju të asaj kohe.
Për shembull, n’ato odat tona vijke, vijshin ata pleqtë e asaj kohe, vijke Rexhë Lutani, Xhemë Lutani, Haris Aliti, Sokol Binaku – baba i Sandokanit, vijshin ata prej tërgalive, avijshin prej tana anëve shqiptarët e asaj kohe, ata pleqtë e asaj kohe, u tubojshin dhe bisedojshin. Për shembull i zoti i shpisë aty, ai ishte… vetë kur kishte mysafirë për qefi marrke kafen vetë ia bojke. Tani për shembull a vijshin mysafirë të tjerë, e kom nji detal shumë interesant, nashta asht’ me e tregue. Kom pas ndëgjue nëpër odat tona, kur vijke nji mysafir pak i lartë, ai i zoti i shpisë atje e marrke cigaren t’u e pi me qelibar edhe e vetke, “Mirë se ke ardhë me mysafirë,” thojke. “Po, kah t’kemi ty?”, ata tregojshin, na jemi prej ni veni ma t’largët a prej Dukagjinit, a prej Mitrovicës anena. Thojke, “Po shumë mirë, mirë se ke ardhë”. “A je n’parti?” e pytke ai plaku. Ai thojke, “Po valla bre axhë, jom n’parti”. “Po a je fellë, a plitko-a fellë a cekët?” (qeshë) thojke “Jo valla, cekët!”. E thojke, “N’qoftëse je cekët, kena me bisedu”. E tani ia nisshin me mesele.
Për shembull m’kujtohen meselet e njoni-tjetrit që ia tregojshin. Osht’ për shembull, une e kom pas ndigju nji mesele aty të pleqëve të asaj kohe. Njoni prej atyne thojke, “Ka kenë nji njeri fukara shumë, edhe ia ka arri për me u bo i pasun shpejtë. Po masi që u bo i pasun, mas nji kohe t’shkurtë, u ba prapë fukara, edhe pleqtë e asaj kohe shkojnë edhe i thojnë ‘Po si mund me kenë kjo gja kur ti ishe fukara e u bane i pasun? Prej pasurie prapë u bane fukara?’ ‘Eh,’ thotë ‘more burra, për me u bo i pasun e me u bo i nershëm, e me u bo me i fitu’ gjanat me nerë, thjeshtë e morra nji guri t’mullinit, e qita n’gjyks edhe u nisa çakoit përpjetë, por me shumë munim. Kur dola atje, u nala pak me pushu’, përpak m’ka rrshitë ai guri i mullinit e sa çelë e mshelë sytë ka ra e u bona qysh jom kanë”. Kjo ishte nji mesele domethanë, që kur t’e marrsh dikun nji pasuri, ose qoftë ajo ekonomike, luftarake, do të thotë duhet me ru’ se mos me lshu’ gurin me t’rrshitë, se me t’rrshitë guri bahesh prapë qysh ke kenë.