…kur unë kom shku në shkollë, kur ia spjegoj dikujt diçka thotë, ‘Çka është kjo?’ I thonim tafte. Tafte. Çka është taftja? Ka qenë një pllakë A4 më një kornizë të drunit, si tabelë e zezë, e hollë. Dhe njënën anë ka qenë pa vija, njënën anë ka qenë me vija të bukurshkrimit. Vija të gjana dhe të ngushta, të gjana dhe të ngushta. Njëra anë ka qenë e zbrazët, krejtësisht e zezë, dhe në të ne i shkrunim detyrat që na i jepte mësuesi në klasë dhe i zhvillonim në shtëpi, dhe ia kthejshim me një shkumës i cili e gërrithte, linte gjurmë të bardha, të hint a linte. Dhe ajo ishte fletorja, ajo ishte si me thanë të gjitha çka kishim, çka posedonim. […] çka ishte ma e keqja, ti duke shku në shkollë me tafte në krahë, ndonjë shok, ndonjë shok, s’mund ti them si shok ai, por dashakeqës, vinte dhe ta fshinte detyrën dhe ti shkojshe në shkollë pa detyrë.
Dita e parë ka qenë… salla ekspozuese ka qenë shumë e madhe. Atëhere, bash te hymja në anën e djathtë më kujtohet nji sallë shumë e madhe, thashë, ‘Çka bohet këtu?’ Për ekspozita kur është bo pranimi i veprave për shembull, u pregaditke materiali për pranim, përmes doganës normal që kanë shku, por ka qenë edhe shpedicioni përpara, me shpediter i bijke veprat deri në Galeri. Domethonë, u konë pak ma e thjeshtë procedura e doganimit. Tani, nejse, u instalojshin punët. Kemi qenë nji ekip shumë i vogël prej gjashtë vetave dhe të gjithë u kyçshim në organizim të ekspozitave. […] Ka qenë drejtori Shyqri Nimani, Engjëll Berisha ka qenë kustos, e kemi pasë kontabilistin, e kemi… kom qenë une, teknik e kemi pasë Rrahmanin edhe nji pastrus. Domethonë, me këtë staf kemi startu. Galeria ka qenë ashtu e pozicionume, gjithëmonë kemi pasë shumë vizitorë, sepse ambienti ka qenë i tillë imponues. Pas ‘Boro dhe Ramizit’ ka qenë pazari edhe njerëzit vijshin me kese e direkt në Galeri. Ne kemi pasë shumë vizitorë prej profileve të ndryshme, jo vetëm artistë. Ka qenë nji kënaqësi, nji përvojë, nji diçka krejt ndryshe për mu. Ishte përvojë shumë e kandshme me u njoftu me artista, une isha e re në moshë, ata ma të vjetër dhe nuk i njifsha. U dufke m’u prezentu kush është kush, derisa për nji periudhë bajagi të gjatë arrita me i njoftë të gjithë.
…te unë ishte nji preokupim, si ta kuptoj natyrën e gjallë, figurën e njeriut, gjymtyrët, fizionominë e kokës të njeriut… me nji strejcë, në krahë me disa fleta maqine, e mjete tjera ndihmëse, filloj të shetis në disa tregje të Pejës. Ma së shpeshti jom dalë në tregun e gjelbërt. Nga fshatrat në ditë pazari i bijshin prodhimet bujqësore me do kosha të mëdha e të vogla përplot me artikuj ushqimor.
Vetë pronarët ishin veshë me ato veshje tradicionale, që ishin aktuale për vitet ‘50-ta, ‘60-ta. Edhe unë, me shpejtësi, me kënaqësi, fillojsha shpejt e shpejt, me realizu me vizatu atë pamje të bukur. Mandej shpesh kom shku edhe në stacionin e autobusave… aty pak ma vështirë e kom pasë me vizatu, pse udhëtartë gjithnjë lëvizshin. Mirëpo, pak simbas kujtesës pak simbas natyrës, ato vizatime që i bojsha ishin si një lloj kroki
Inspirimi jem ma s’shumti osht’ në natyrë. Unë e marrë një fragment nga natyra edhe e përjetoj, e përjetoj me shpirt edhe me zemër, edhe e qes ose në letër ose në material ose në pëlhurë. Ajo për mu osht’ kreyesorja. […] Për shembull, unë i kom ‘Grunajat’. Pse i kom grunajat? Grunajat, populli jonë ka vujt për kafshore goje, ka vujt për kafshore goje. I kom pastaj ‘Trinat’, trinat. Çka jonë trinat? Trinat jonë mjet i cili gjithëherë bujku i ka përdorë, si me rrafshit tokën […]
Pastaj i kom ‘Xixëllonjat’. Çka o xixëllonja? Xixëllonja osht’ lajmëtari i parë që ka dalë, duku i parë në Kosovë në tokë të bukës. Atëherë e kanë ditë që na jena dalë në bukën e re, qajo osht’ xixëllonja. Ajo me atë feniksin kur bon cik cik {onomatope} ajo tregon që osht’ ardhë kona me korrë dikun. E qito. Tani i kom ‘Lulet e kujtimit’, ai vendi i jem ku kom lindë unë aty në Llukar, ma shumë kom nejt në Prishtinë. Në vendlindje aty osht’ krejt me lule, lulebore, lule thishte, lule vjollce. Po çfarë ere ka lule vjollce, po osht’ diçka e pabesueshme, sikurse m’u konë nifarë ere e ni parfimi.
Ky është mjeshtri që ka qenë në kerr me kuaj edhe e kom pa unë e kom nalë, i kom thanë, ‘A munesh me ardhë në atelie me ta bo portretin?’ ‘Po,’ ka thanë. Edhe e kom punu, edhe këto durtë shumë domethanë i lodhun, e ky, plisi, plisi prej ngjyrës nuk është ngjyra e bardhë sikurse e plisit, po unë ia kom punu ashtu që ka punu edhe që është lodhë, edhe që është ngjyra, pluhni. Edhe kur e ka pa në ekspozitën time të parë nji Jusuf Kelmendi ka qenë nji personalitet, edhe ka thanë, ‘Në këtë pikturë taman po shifet, me këto durë, i lodhun, me këto durë…. Shumë, shumë portret i mirë.’
Tajar Zavalani që e ka përkthy atë [‘Nënën’ e Maksim Gorkit], ai e pa se çka është komunizmi dul mandej e majke Radio Londrën. E nana ime u mytke tu e ndigju, ‘Po bjen sot komunizmi, po bjen nesër komunizmi’. Qysh njeriu nga njëri skaj shkon në skajin tjetër. Kur jemi kthy ne në Gjakovë… neve na konfiskun krejt pasuninë edhe baba, baba, baba nuk, baba iki dulë, ai nuk… ai ka mendu që do të pshton në Gjakovë, nuk do të ketë nevojë me lonë familjen. Prej Fadil Hoxhës e deri te Sahit Bakalli, i ka pasë shokë shkolle edhe ka qenë mësus me ta bashkë nëpër Malësi të Gjakovës.
Po u takum me Sahit Bakallin, përpara se me u taku me këta… edhe i thotë Sahit Bakalli, ‘Shihe Shaban, ti sonte nuk guxon me të nxonë nata në Gjakovë. Ne nuk mujmë me të pshtu prej sërbëve edhe prej malazezëve, se je nipi i Jakup Ferrit, i Hasan Ferrit, vëllau i Riza Ferrit, i Shemsi Ferrit që kanë udhëheqë luftën kundër partizanëve edhe vet je konë me ta. Por ti duhet me dalë me shku në Shipri, në Tropojë, ku ke qenë mësus, ku i ki miqtë tu atje se je i martum edhe kalon kjo furtunë dhe pshton disi’. Edhe e përcjellë e qet nga qyteti e shkon baba anej dhe ne mbesim.
[…] njeriu kajhere, kur osht’ i vetmum, vetëm a osht’ nji njeri që i dinë dy fjalë shqip i duket si me pasë vëlla. Ai i thojke motër nanës edhe kjo vëlla, e nuk ishin as të njëjtit katun, as të njëtit qytet po të Malësisë të Gjakovës. Pashkë, daja Peshk i thojsha une. Edhe ka qenë njeri pa shkollë, po e pike duhanin si aristokrat – qashtu më dukej mua atëherë – me nji cigarllëk. Edhe ja çojke nana me ia shitë ato tesha, ato në vek çka bojke nana edhe ai ja lshojke nji grusht rrena nanës, ‘Zoja Hatixhe, kom dëgju prom Radio Londrën thanë qishtu, komunizmit s’ka me i nxonë java tap-rrap’. Dhe nona me atë rrenë e kalojke javën. Atëherë vike e hanja tjetër opet ja lshojke naj rrenë edhe kalun vitet e ne u rritëm.
Është interesant kështu, të them sinqerisht kur keqtrajtoheshin edhe arsimtarët edhe nxanësit edhe faktikisht largoheshin [policia] edhe mendonim se tash të nesërmen asnji nxanës nuk do ta kemi aty. Për qudi të Zotit të gjithë, asnji mungesë. Arsimtarët, nxënësit, tash kuptohet për veten time por edhe për të tjerët mjaftonte veç që janë. Edhe i kemi afër, do të thotë i kemi pranë. Për mësim pastaj kur qetësoheshim dhe vazhdonim kështu punën.
[…] Domethënë të gjithë nxanësit ishim në shkollë. Erdhi koha, ra zili, për çudi në minutin kur ka ra zili, ama për tre minuta osht rrethu krejt shkolla. Edhe për fat jemi munduar ta ruajmë gjakftohtësinë i kemi përcjellë prej dritareve se si po veprojnë dhe çka na pret kuptohet. Edhe ma së pari na kanë çu në katin e tretë atje, a dytë se di veç kryesore kanë kriju dy kordone kështu të policëve. Për fat nxanësit nuk i kanë maltretue. Dhe ne 30 a 40 sa kemi qenë arsimtarë kështu, po ma keq e ka pësu profesori Muharrem Peci që ka pas kështu lëndime shumë të randa.
Ka pas presion vazhdimisht sepse herë pas here kanë ardh për shembull në oborr të shkollës me pyt, ‘Me çfarë plan-programi mësoni? Kush është këtu drejtori?’. Ka qenë patriotizëm i formës vet, me thonë, “Nuk është këtu. Jemi në mësim”. Po shkollat që kanë qenë me nxënës veç shqiptarë e kanë pas pak ma lehtë se sa shkollat që kanë qenë në qytet dhe i kanë pas te dy komunitetet brenda të njejtit objekt.
[…] Organizimin e mësimit kur u mbyllën shkollat filluan mësimdhënësit ta bëjnë nëpër shtëpi. Mësusit e klasëve të ulta i merrnin nxënësit në shtëpi të vet, po mësusët e klasëve të larta, gjashtë – nëntë edhe shkollat e mesme fillun organizimin nëpër shtëpitë-shkolla, që ishte shumë vështirë edhe kjo gjendje diku gjashtë-shtatë muj që ka zgjat.
Klinë të Ulët e kishim shpi të frontit se shkollën e mesme në Skenderaj nuk mujshim me shfrytëzu se ish qendra këtu. Kom shku tani edhe nëpër shkolla kështu si këshilltar se kom pasë u formun tani ato ma vonë. Kemi majt gara, kemi majt kviz e kemi pas nxon vendin e parë në regjion. Do të thotë aktivitete normale, pavarësisht që në fund ni asi manifestimi na merrshin na çojshin në stacion e herë na rrehshin, na malltretojshin, po nalë krejt nuk jemi.
Unë katër vjeçe kam qenë kur më ka vdekë nëna. Edhe kjo osht ni… unë e kam shkru ni libër ‘Rrënjët e familjes’ gjyshi im është kryepersonazh. Edhe une dyshoj që një aktiviste sërbe ajo ma ka myt nonën. Nona mu ka vra. Unë e mbaj mend ashtu veç gjakun {prekë barkun}, ni jastëk, se neve na largojshin prej dhomës. Babai im shkoi me kalë shpejt e shpejt në qytet e mori ni mjek. […] E dyshoj se është vra, i kanë qit bombë në oxhak, te shpia e zjermit, ku kanë gatu. […] Edhe kur paskan ardhë me na marrë grunin e misrin, qekjo sërbja, paska hy në kosh, grunin e kanë marr po tash edhe koshin edhe misrin. E mamaja ime e paska marrë sëpatën edhe te dera e koshit me sëpatëka thonë, ‘Une gjallë e ti me dalë gjallë prej këtuhit kurrë jo, se boll ma morrët millin e grunin e tash edhe misrin do me m’i lonë fëmijët pa bukë’. Ajo [serbja] frigohet shumë edhe i thotë babasë tim, ‘Largoje grunë prej këtuhit se po ta jap fjalën që asni kokërr misër s’ko me marr’. Edhe baba ja bon disi me shejë nonës, se baba mandej mu më ka tregu edhe i thotë ‘Largohu ajt shko te shpia se po qajnë fëmijët a po digjet buka’. Ajo po sa largohet, kjo del edhe ikën. Mirëpo ajo e ka ditë krejt terrenin e shtëpisë sonë. Edhe besoj që… se ‘50-tën nona mu ka vra. Ajo [serbja] e ka gjujt atë bombën, se aty ka qenë nona edhe q’ajo njerka. Ajo pak është plagosë, nona shumë edhe prej asaj ka vdekë.
You know, very, I don’t know what did they do, the things were all over the place. The machine, for example, was ruined, an old stove was taken upstairs, you know, I don’t know how did they carried them, those things. There was a lot of disorder in the building, empty apartments, without anything inside them. They didn’t touch the pictures and some documents because, after all, it was a building.
And one, one resident there, she was Dalmatian, older, she didn’t have anywhere to go, so she stayed there. She told us that they brought the truck at the entry, so we couldn’t see what they took, what are they loading. Cassettes, we had a lot of video cassettes, all with serious music, recorded, different kinds. My husband was fond of classical music, he used to record instrumentals, orchestras, of different kind. We found those in another building. So, unexplained things happened, I don’t know, I don’t know.
But it’s interesting how one remembers everything he had, it happened a few times, people don’t remember everything they have, but if the things are missing… It was a bit funny. I made the list of everything that was missing because I knew what I had in my cabinet. Only notes, notes, my songs and so, I, I threw them behind the cabinet, there was free space but couldn’t go down further, I found them there.
Më kujtohet atëherë më duket në fund të ‘60-tave kur u ndërtua Shtëpia e Kulturës. Dhe e kemi fituar një sallë të kinemasë dhe pastaj ajo ka qenë, ka qenë ideja që ne mund ta shikojmë Din Martinin apo jo dhe disa filma me kauboj dhe kështu. Pastaj e kemi pasur më të lehtë dhe më simpatike. Çdo të diel mblidheshim në atë Shtëpi. Kanë qenë ato ballot kombëtare, vallzimet, muzika e gjallë. Normalisht të cilën e kemi bërë vet, e kemi financuar dhe kështu me radhë.
Më kujtohet rasti kur nuk kishim para për të blerë më shumë kitare, më shumë daulle, më shumë instrumente që do të na lehtësonin dhe përmirësonin kualitetin e atyre ballove. Dhe pastaj nëse mund të shprehem ashtu i mërzisnim ata njerëzit në komunë na jepni investoni pak në rini. ‘Jepni investoni, na nevojiten më shumë para, për atë për këtë’. Kështu që më kujtohet sa herë që kishim momente të tilla e na jepnin pak para dhe pastaj ne mblidhnim dhe më kujtohet se atëherë e kemi formuar orkestrën.
Më shumë është luajtur romanca e lehtë vendore, këngët e vjetra qytetare të bukura. E për besë i pranishëm ka qenë edhe Tom Jones, kanë qenë të pranishëm edhe Beatles. Kështu që kemi luajtur edhe njërën edhe tjetrën. Fatkeqësisht shumë pak kemi… ose nuk i kemi ditur apo ku ta di unë… Këngë popullore kemi pasur shumë pak, më shumë jemi orientuar në atë muzikën e cila ka qenë më moderne në atë kohë. Janë ato, për shembull Misha Kovaç apo ku ta di unë Jevremoviqi. Madje edhe disa këngë tona të vjetra prizrenase, dhe kështu me radhë.
Kur isha shumë e re, ishte një këngë e Emel Sayın, Sevda sevmessen [Kur nuk dashuron, dashuro]… quhej Rüzgar [Era], isha shumë e re dhe e imitoja shpesh. Kur kusherinjtë e mi vinin, thoja, ‘Dëshironi t’a imitoj Emel Sayın?’ Ulesha, vëja jastëkët në tokë, flokët në një anë {tregon me duar}, thoja, “Merreni tharësen e flokëve që flokët e mija të dukeshin sikur po i fryen era si asaj në video.’ Ata më duartrokisnin. Kur vinte ndonjë musafir, babai im thoshte, ‘Hajde, këndo disa këngë.’ Tani, kur e mendoj, mund të them që ka pasur shenja që do të jem e lidhur me muzikën.