Pjesa e Dytë
Aurela Kadriu: A na tregon, tek sa keni shku si shqiptar në ‘64-tën në Beograd, qysh u trajtojshit si shqiptar atje, në Fakultet të Arteve osht’ interesant, ma specifike?
Adem Mikullovci: Shiko ky nacionalizmi serb, e shovenizmi ka ekzistu edhe përpara. Po unë kom kalu mirë, nuk ka pasë ndonjifarë diferencimi, përveç nji profesori. Nji profesor m’ka thonë, “Kur të marrësh diplomën ka me qenë, n’diplomë ka me shkru, ‘Akademia për Teatër, Beograd’. Nuk m’intereson mu çfarë gjuhe ki me lujtë ti në teatër, duhet ta dish gjuhën serbe mirë”. Mund të them ky ka qenë i vetmi moment, mund ta quaj si acarim, a kërcnim a diçka asi soji. Përndryshe absolutisht nuk ka ekzistu.
Dhe shikoni, ju jeni t’ri, ju nuk e dini, sa ma larg prej Kosovës, sërbët ma nuk iu han palla për Kosovën. Beogradi s’don me ditë, bile pesë pare nuk i jepin. Shokët e mi, mazallah, s’dojnë më ditë, s’iu intereson, aspak. S’jonë t’ngarkumë sikur që jonë kta, sa ma knej. Bile serbisht osht’ nji fjali thotë,“Što južnije, to tužnije” Sa ma në jug, aq ma dhimshëm osht’. A din, e ka dallim shumë t’madh.
Aurela Kadriu: A ka pasë në gjeneratën e juj shqiptarë tjerë?
Adem Mikullovci: As një shqiptar. Në gjeneratën time nuk ka pasë as një shqiptar. Mandej ka ardhë Faruk Begolli, mandej ka ardhë Enver Petrovci edhe kështu me radhë.
Aurela Kadriu: A ekzistojke, ma përpara kur kemi folë diqysh krejt flasin për njifarë solidariteti mes shqiptarëve, studentat e ri kur shkojnë, ata që jonë atje i presin…
Adem Mikullovci: Ka ekzistu, ka ekzistu ai solidariteti ka qenë…
Aurela Kadriu: Mes studentave…
Adem Mikullovci: Mes studentave shqiptar. Ka qenë edhe nji shoqatë, s’di as si u thirrë, për Zotin, e studentëve shqiptar por unë nuk jom kyçë n’to, se nuk kom pasë kohë. Se para dreke i përcjellsha orët e mësimit në interpretim, e mas dreke i përcjellsha orët e mësimit në regji. Mandej kishim, lujshim nëpër shfaqje t’shumta, se Bekimi m’angazhoi nëpër teatra me nxirrë honorar. Lujshim nji rol t’vogël këtu, nji rol t’vogël atje. Nji fjali këtu, nji atje. Nji statist këtu, nji atje. Edhe s’kom pasë kohë t’mirë t’merrem me ta. Po ka ekzistu ajo shoqatë, kanë punu programe edhe ata. M’kanë kritiku mjaft që s’jom angazhu, po nuk kom pasë kohë. Kështu që kom mbetë jashtë saj.
Aurela Kadriu: Çfarë kanë qenë këto teatrot e vogla në të cilat jeni angazhu? A na tregoni pak?
Adem Mikullovci: Po ka qenë teatër, ka qenë Teatri Jugosllav, i ashtuquajturi Teatri Jugosllav i Dramës, ka qenë Ateleu 212, ka qenë Teatri Popullor i Beogradit, eh. Këtu osht’ nji anekdotë e mirë që une kom qenë prezent, po nuk e kom përjetu unë. Në nji shfaqje, “Rikardi i Tretë”, të Shekspirit, nji student, nji kolegë i imi i lunte dy role. Në rolin e parë kishte veç me hi n’skenë, me kalu, faktikisht. A ma vonë, aktin e tretë kishte me tekst. Dhe hynë ai n’aktin e parë, i bërtet regjisori, “Idiot, kreten, qysh po ecë? Qysh po ecë ashtu n’skenë? Dilëm përjashta!” Edhe e përzen.
Vazhdon prova, hyn ai mandej me rolin e vet, që e ka me tekst, edhe e thotë rolin fantazi, e lunë mirë. Thotë profesori, “Ku osht’ ai kreteni i aktit të parë, që s’dike me ecë n’skenë?” Dikush i tha, “Profesor, ky osht’ i njejti kreten, ai i aktit të parë edhe në aktin e tretë”. Ka qenë anekdotë e mirë, që shumë osht’ folë nëpër Beograd asokohe.
Këtu, për shembull, që m’ka lonë mu mbresë ka qenë interesant aso kohe, megjithëse s’ka t’bëjë me mu fare, osht’ koha e xhirimit t’filmit “Mbledhësit e Puplave”, të Bekim Fehmiut. U bo bujë e madhe në Beograd, kundërshtojshin me lujtë shqiptari, se ka qenë solizmi ma i madh, bash në Teatrin Jugosllav, Bata Zhivojinoviqi[1] kundërshtonte. Ka qenë një, ajo këngëtarja Olivera Katarina, nji këngëtare shumë e popullarizume, edhe aktore fortë e mirë… s’dojshin që Bekim Fehmiu ta lunë rolin kryesor. Regjisori ishte kambëngulës edhe e lujti Bekimi rolin. Por osht’ nji skenë kur Bekimi asaj aktorës, Olivera Katarinës ia mëshon nji shuplakë, s’di a iu kujtohet?
Aurela Kadriu: Po, po, po, po…
Adem Mikullovci: Eh. Ajo e ndërpenë xhirimin mas asaj skene, dhe thotë, “Ma ka mëshu privatisht”. Dhe e paditë Bekimin në gjyq. Dhe ditë t’tana, ndoshta tri-katër ditë shkrujnë gazetat, ajo nonstop tu e akuzu, edhe kolegët e saj, që Bekimi me të vërtetë privatisht i ka mëshu shuplakë asaj. Dhe Bikimi veç një here i osht’ përgjegj, kurrë s’e harroj, “E vërtetë, ta kom mëshu me sa kom pasë forcë, por në rolin e Borës, në kuadër t’rolit, se privatisht as s’di kush je”. Dhe ia mbylli gojën, rolin ose luhet ose s’luhet. Ose luhet me krejt qenien tande, me krejt emocionin tond, shpirtin tond, ose s’ke bo kurgjo hiç.
Aurela Kadriu: A keni qenë i afërt me Bekimin?
Adem Mikullovci: Kom qenë i afërt shumë me Bekimin, kom nejtë me to shumë. M’ka ndihmu shumë, m’ka angazhu, tash kur ishim këtu në teatër, deri sa vdiq, për dy vjet, tri vjet, çdo verë vinte rrishim para teatrit, rrishim para teatrit, bisedojshim, shëtitnim bashkë. Po vishin njerëzit, donin të fotografohen me Bekimin. Bekimi nuk lejonte, kurrsesi nuk donte me u fotografu. E çon dreqi një ditë, një burrë me gru, me dy fëmijë m’njifnin mu prej këtyne serialeve të televizionit. Dhe m’afrohet ai burri m’thotë mu, une isha bash veç me Bekimin, m’thotë mu, “Baca Adem, a bon nji fotografi? Na jemi të Zvicrrës, e ty t’dojmë shumë…” E ja nisi po m’i lavdon filmat e mij e qito sende.
Une me i tregu Bekimit që duhet të fotografohemi me adhuruesit thom, “Po more, qysh jo!” Dal e forografohna, nji pozë, poza tjetër, poza tjetër, duke ja u përqafu fëmijët. Dhe tash burri i asaj gruje shtin dorën n’xhep, i nxjerrë dhjetë euro thotë, “Urno, merri”. Thashë, “Shtini paret n’xhep, mos t’sheh dikush!” Bekimi qaty ishte dy metra larg na shikonte, veç shikonte. Tha, “Merri, merri se ju artistat s’keni pare”. Thom, “Hiqi more ato pare mos…” Kur ajo gruja, gruja e ti e kapi n’dorë tha, “Merri, merri baca Adem, se edhe me atë majmunim në pllazhë t’madhe kemi pagu dhjetë euro kur jemi fotografu”. (Buzëqeshë)
Shkova une ngat Bekimit, tha, “A m’thu prapë me u fotografu une?” Thashë, “Nuk t’thom kurrë mo!” Dhe kurrë mo nuk i kom thonë fotografohu me njerëz.
Aurela Kadriu: A folke Bekimi me juve për këtë rastin me Olivera Katarinën?
Adem Mikullovci: Jo, jo. Jo, ajo kanë qenë në çashtjet pak ma t’nalta, aty ku xhirohej filmi, unë shkojsha në Akademi edhe s’kisha kontakt as hiç bile me to, aspak. Po e përcillsha me vëmendje t’madhe. Interesant jemi na, kur vdiq Bekimi, boni vetëvrasje, pat’ disa emisione në studio, i thirrshin njerëzit që s’kanë punu me Bekimin, që s’e kanë njoftë Bekimin, po e kanë pa n’film Bekimin. E lavdëronin, e qitnin në qiell, a në të vërtetë kurrë s’kanë pi kafe me to. Na jemi fort tipa interesant.
E njejta gja pat’ ndodhë, mu nuk m’thirri kërkush edhe kurrë s’e pata rastin me dalë edhe me folë sa kom bashkëpunu, sa kom nejtë me Bekimin, qysh e kom njoftë unë Bekimin. E njejta gja pat’ ndodhë edhe me Shani Pallaskën. Ishte një emision, s’di kush e pat’ bo në KTV, Alban Morina, Fatos Berisha, e s’di kush ka qenë musafir… vdiq Shani Pallaska, folnin për Shani Pallaskën edhe t’gjithe ata flitnin, “Ekom pa bacën Shani n’këtë serial, e kom pa n’këtë shfaqje, kom nejtë me bacën Shani, ka qenë aktor…” Po asnji që ka punu me Shaniun!
A që ka punu me Shaniun ka qenë Lezja, une, Xhevati. Atëherë kemi qenë, Xhevati ka qenë gjallë. Unë kom lujtë disa shfaqje, e kom pasë partner direkt, ditë e ditë, e ditë e netë, me mujë e mujë kom nejtë ka shtatë-tetë orë n’ditje me Shani Pallaskën. Dhe e di qysh ka marrë frymë Shani Pallaska. Ai e thrret musafir aty shkun e vet për me thonë, “E kom pa, ka qenë i mirë baca Shani”. S’dina me bo na vlerësime. Duhet me ditë me i bo vlerësimet, me ditë kënd me thirrë, me kënd me bisedu, kush e ka njoftë, kush ka bashkëpunu, bashkëpunëtori i ngushtë, ai folë për to, si e ka pa ai.
Aurela Kadriu: Deri në cilin vit keni qëndru në Beograd?
Adem Mikullovci: Po, prej ‘64 deri ‘66.
Aurela Kadriu: Kur u kthyet në Kosovë çka…
Adem Mikullovci: E kom pasë une stipendinë, stipendionin, a e dini ju çka osht’ stipendioni?
Aurela Kadriu: Po, po.
Adem Mikullovci: Prej teatrit. Ka qenë i lartë mjaft. Ka qenë sa rroga fillestare e aktorit. Jom kthy në teatër, jom punësu në teatër menjihere. Në vitin e parë. Nji vit ka kalu s’ma kanë dhonë asnji rol. Dhe fillova me hupë besimin në veti, a do të më jep dikush rol, a jo? Deri sa erdh profesori prej Beogradit, i cili m’njifte prej Akademisë dhe më dha një rol t’mirë. Mandej nji javë ditë prita me dalë kritika, se ma lavdunë rolin, kinse bona rol t’mirë, thojshin kolegët… Me dalë kritika me pa çka po shkrunë për mu. Nuk del kritika kursesi. Mas nji jave përmbi, shkrujti “Rilindja”, e lavdonte shfaqjen, e kritikonte shfaqjen, dhe n’fund, “Rolet i interpretunë ky, ky, ky…” Dhe n’fund, fjalia e fundit, “Dhe – Adem Mikullovci”. Kush ma keq s’e ka fillu karrierën në teatër se sa unë.
Aurela Kadriu: Cili ka qenë roli juj në këtë shfaqje?
Adem Mikullovci: Ka qenë shfaqja “Po shkoj për gjah”, Zhosh Fejdo nji shkrimtar i komedive, franqeze, nji tekst që luhej shumë. E lujsha nipin e Lezës, nji vagabond. Qasi ishte roli, njifarë vagabondi. Ishte rol i mirë, me t’vërtetë, ndoshta edhe s’kom qenë i keq me t’vërtetë, tash s’po muj me thonë që kom qenë i mirë, s‘di sa kom qenë i mirë, osht’ shume diskutabile. Por, kështu shkoi puna me atë shfaqjen e parë.
Aurela Kadriu: Qysh ka funksionu teatri në atë kohë?
Adem Mikullovci: Eh qysh ka funksionu teatri n’atë kohë, fatkeqësisht…. Shikoni, ju rinia nuk e dini, ka pasë disa festivale nëpër Jugosllavinë e atëhershme, ku na, shumë shpejtë, posaqërisht në kohën sa ishte drejtor Azem Shkreli, u bëmë ndoshta teatri më i fortë në Jugosllavi. Na kemi shku, kemi lujtë shfaqje në Lublanë, Zagreb nëpër festivale. Ka qenë një disiplinë ne teatër e jashtëzakonshme.
Në Novi Sad, aso kohe mbahej festivali i dramës, ku vetëm pesë shfaqje prej krejt Jugosllavisë kualifikoheshin për atë festival. Sarajeva s’ka mujtë me shku n’atë festival. Zagrebi s’ka mujtë disa herë më shku n’atë festival, na kemi shku, edhe Muharremi ka marrë shpërblimin për regji, Melihati për rol. Po na kemi pasë disiplinë t’hatashme. Te na u ditë, nji orë e gjysë para shfaqjes duhet t’jeshë n’garderobë. Nji orë e gjysë përpara duhet t’jem i veshun.
Se une po i shoh këta t’rijtë, kur e lujsha stand up komedinë time i shifsha, pesë minuta para se me fillu shfaqja vishin me vrapë, tu u deshë koridorit, tu e veshë kostimin, e me dalë në skenë. Ajo te na s’ka mujtë me ndodhë në asnjë mënyrë, në asnjë mënyrë.
Aurela Kadriu: A ka pasë trupë permanente të teatrit?
Adem Mikullovci: Po, qysh nuk ka pase trupë, kemi qenë 40 aktorë, 35-40 aktorë. Na kemi pasë shfaqje për çdo natë, bash për çdo natë. Vetëm t’haneve jo. Dhe ka pasë nji përiudhë, për shembull, kur lujsha katër role kryesore, katër herë n’javët kisha shfaqje me rolin tim. S’mujshe me u angazhu as n’film as kërkund për shkak t’repertorit. Dhe ekziston, iu kena përmbajtë asaj që gjithçka mundet me ndodhë, po shfaqja duhet t’luhet. Dhe ka ndodhë, unë s’kom qenë atëhere në teatër, po para se t’vi unë n’teatër që Masar Kadiut, aktorit tonë t’shquar, t’vjetër, i vdes vajza, e varros vajzën e vogël edhe n’mbramje vjen e lunë shfaqjen.
Shfaqja nuk osht’ anulu në anjë kusht. Çun Lajçi, kemi qenë tu e përgaditë nji shfaqje, “Hamleti në farmerka”, nji shfaqje moderne… Kur erdh lajmi, erdh Azemi i tregoi që i ka vdekë nana në Rugovë. Qajti Çuni, qajtëm edhe na, e ndërpremë provën, shkoi Çuni n’varrim t’nanës. Na tha regjisori, “Hajdeni mas dreke, n’mramje sonte n’provë, pa Çunin. Bojna provë, kështu improvizojmë, përsërisim pak tekstin dej t’na kthehet Çuni prej Rugove, që ka shku me varros nanën”.
Dhe sapo fillumë ne provën, ka ora shtatë e mramjës, kur hyni Çuni. Kishte ra shi, e kishte lagë shiu, i zymtë, i pikëlluar, m’u duk edhe ma i vogël. “Çka u bo Çun?” Tha, “E varrosëm nanën, hyna n’shpi, shpia zbrazët, gjithkah senet e nanës, teshat e nanës. S’ma murrë mendja me nejtë dhe erdha në provë”. Dhe erdh n’provë. Kaq kemi pasë na përkushtim asokohe. Dhe të gjithëve na shtini me qajtë prapë Çuni për dashninë e tij, përkushtimin e tij. Ashtu ka qenë teatri im.
Aurela Kadriu: Çfarë ka qenë audienca e teatrit n’atë kohë?
Adem Mikullovci: Audienca ka qenë që ka qenë çudi nëse nuk shitet krejt salla. Kemi pasë shfaqje që nuk osht’ shitë krejt salla dhe e kemi lu pesë-gjashtë herë dhe e kemi hekë prej repertorit. Salla përherë… dhe kanë qenë 500 vende në sallë. Tash jonë 300 e diçka. 500 ulëse kanë qenë, nonstop ka qenë plotë e përplotë, nonstop. Kështu që, ka ndodhë nji shfaqje u shitë, se e kanë pa, ka dalë ai orari i shfaqjeve u ditë, u shitë gjatë gjithë muajit, ka qenë shfaqja nji mujë pëpara e shitne për krejt mujin. Pesë shafqja këtë muaj, t’pestat jonë shitë. Dhe s’ka biletë, s’ka biletë.
Po edhe nuk i kemi pasë televizionet sikur se i kemi sot, nuk i kena pasë kafet e sotit, nuk i kemi pasë ahengjet që i keni ju sot. Teatri ka qenë ngjarje. Ka qenë ndodhi. Unë e di me siguri që njerëzit kanë qepë rroba për premierë t’shaqjes që po vjen. Kanë ble tesha.
Aurela Kadriu: A iu ka ndodhë ndonjihere në shfaqje me pasë najfarë provokimi, najfarë ndërhyrje për shkak të gjendjës politike që ka qenë?
Adem Mikullovci: Jo, nuk ka pasë. Kemi pasë, ndoshta vlenë ta përmendi, shfaqjen “Halili e Hajria”, po viti, dikun vitet e… Ah vitet, ku me i mbajtë n’mend vitet, kur filloi rilindja jonë kombëtare pak ma tepër, të ngritemi ne, dhe lujshin aktorët. Po ka qenë nji skenë, ku Pashën e lunte Shani Pallaska, Ragip Hoxha dhe Malogami, dhe i dënojshin me vdekje, me iu pre kokën Xhevdet Lilës, Shaban Gashit edhe Isa Qosjës, regjisorit. Dhe tash, shiko me qenë se ishte teksti kur thonte Shaban Gashi, “Se besa e shqiptarit nuk i jepët nji t’hujit”, nuk mujshe mu ulë me kallë cigaren, qaq kishte duartrokitje dhe brohoritje n’sallë.
Bile, bile dikun, nuk e di, në Mitrovicë më duket, del nji tip ulet n’skenë përpara dhe dirigjonte publikun kur me duartrokitë. E n’fund t’shaqjes Shaniu, Ragipi, Mala u frigojshin me dalë, se u frigojshin mos dikush në të vërtetë po i sulmon. Qaq që ishte ngritë ai emocioni, të them, kombëtar.
Aurela Kadriu: E Prishtina çfarë qyteti ishte kur u kthyet prej Beogradit me vazhdu me jetu…
Adem Mikullovci: Prishtina ishte qytet që, mazomokeq çka i kanë bo, e kanë marrë n’qafë. Unë s’jom prishtinali por kanë qenë dy lumenjë nëpër qytet, ka pasë dy lokale, dyqanet e vjetra, ambëltoret e vjetra, terzitë, sahatçitë, këta saraqët e ndryshëm, zanatlitë e shumët. Ka qenë qytezë. Qytezë, taman qytezë gjysëm orientale me shumë ambëltore. Po pak kafe, pak kafiqa. Qytetarët kryesisht kanë qenë t’dhanun mas sportit, jetës kulturore. Qeshtu kemi qenë.
Aurela Kadriu: Cila ka qenë lagjja e parë që keni jetu në Prishtinë?
Adem Mikullovci: S’di qysh thirret, te ky trekandëshi {tregon me dorë nga dritarja}, kjo përmendorja te komuna, qaty kom banu me qera, te nji serbe kom banu ma s’pari me qera. Nja dy vite kom qenë si qiragji, ndërrojsha banesa, herë këtu, herë atje deri sa… se atëhere jepshin kuvendi, jepte banesa. E me qenë se une veç depërtova si aktor, pak fillunë me më çmu si aktor, s’di sa kom vlejtë me të vërtetë, m’erdh radha, ma dhanë banesën. Hyna n’banesë time.
Mandej po atë banesë që e kom marrë prej teatrit, qatë banesë e kom shitë, kom bo shtëpi në Bërnicë. Kom shtu edhe pak t’holla dhe e kom bo shtëpinë në Bërnicë. Nji gja që tash me juve rininë nuk mund të ndodhë. Kush ta jep banesën tri dhomëshe ty? Kërkush hiç. A mu ma kanë dhonë.
Aurela Kadriu: A jom gabim apo e keni pasë edhe në këtë periudhë nji angazhim politik, apo jom gabim?
Adem Mikullovci: Jo, nuk je gabim. Pa shiko, kur thu angazhim politik, kam dëshirë ta sqaroj nji gjë, unë nuk e konsideroj që po mirrem me politikë se s’jom politikan. Unë jom deputet. Deputet që m’ka zgjedhë populli, m’ka besu të jem përfaqsues i popullit me votat e tyne. Me punë t’qeverisë andej, këndej, nuk di me u marrë, as s’mirrem. Unë mirrem vetëm me punën e kuvendit, aty kontribuoj sa t’mundem.
Unë kom qenë, i përkas edhe asaj gjeneratës të kuvendit që në 1990-tën e kemi shpallë deklaratën kushtetuese dhe kushtetutën e Kaçanikut. Po edhe ky osht’ interesant, tregim n’veti. Isha aq shumë i ngarkumë me shfaqje dhe në të njejtën kohë e xhirojshim edhe nji film, dramë televizive në të vërtetë, që unë nuk e kam ditë që unë jom n’listë për votim, që po votohna për deputet. Dhe jom zgjedhë dhe nuk jom shku kurrë n’mbledhje. Dy-tri mbledhjet e para s’kom shku, deri sa kanë ardhë prej kuvendit m’kanë thonë, “Ec more, se ti je deputet”. “Çka jom unë?” “Deputet”. “E çka me bo atje unë?” “Me folë për teatër, për kulturë, për art…” Edhe atëhere mendej kom shku ajte.
Me qenë se ai sistemi komunist kanë qenë, u ditë përpara kush ka m’u zgjedhë. Dhe i kanë qitë ka dy kandidatë. Kom qenë unë dhe nji tjetër për të njejtën pozitë, për deputet, për kulturë. Vetëm dy kemi qenë. E thonë, që m’kanë thonë këta, tash po m’tregojnë n’kuvend, që kanë, i kom pasë diku 600.000 mij vota, alamet shumë vota, e kom shkelë atë tipin tjetër (buzëqeshë) dhe m’kanë zgjedhë mu. Unë as s’e kom ditë që jom zgjedhë deputet.
Aurela Kadriu: Qysh ka qenë kjo pjesë e jetës t’juj? Kjo shkëputje pak prej artit.
Adem Mikullovci: Po me t’thonë t’drejtën, jo e mirë. Asokohe une hyna deputet në të ‘90-tën si thashë, me qëllim që të luftoj me hapë edhe nji teatër, me hapë teatrin e kukuallave, që më vonë edhe e bëmë teatrin “Dodona”. A din, të kultivoj kulturë. Mirëpo kishte demonstrata, vrasje, burgosje. E hongër dreqi krejt shkoi, e pashë që s’osht’ rendi i kulturës, as rendi i teatrit dhe u kyça edhe une në vazhdën e vendimeve që i murrë kuvendi asokohe. Në bashkëpunim me profesorët që na diktojshin, na ndihmojshin, Gazmend Zajmi, e tjerë, e tjerë.
Aurela Kadriu: Ndërkohë, a vazhdojshit me qenë edhe në teatër?
Adem Mikullovci: Absolutisht n’teatër! Se shiko, ka dallim. Une sa kom qenë, nji vit ka zgjatë ai mandati im, as nji cent s’e kom marrë prej kuvendit. Nuk jemi pagu. Kemi marrë rrogat aty ku kemi punu. As nji cent, kurrë, kurrë, as meditje as hiç kurgjo. A tash osht’ rroga shumë e mirë n’kuvend. Gjithkush ka marrë rrogën aty ku ka punu. Kështu ka qenë.
Aurela Kadriu: E qysh ka qenë teatri në të ‘90-tat? A osht’ mbyllë teatri?
Adem Mikullovci: Jo, nuk o… ma vonë u mbyllë, ma vonë. S’e di n’cilin vit u mbyllë teatri. Nuk osht’ mbyllë as njihere teatri në të vërtetë. Ka vazhdu. Po kanë ardhë masat e dhunshme. Ka ardhë drejtori serb, iu ka diktu repertorin, nji rezhim krejt tjetër. A të ‘90-tën jo, jo, kom lujtë shfaqje. Bile ka ndodhë, dy here, a tri here, u anulu shfaqja për shkak që isha i zanun në kuvend, me mledhje në kuvend, po.
Aurela Kadriu: Kur u mbyll teatri, çka keni bo?
Adem Mikullovci: Une mandej s’jom kthy kurrë në teatër. Se si deputet i kuvendit, na kur e shpallëm kushtetutën e Kaçanikut në Kaçanik, na ikëm prej Kosove. Na shkumë në Slloveni, njihere në Kroaci, mandej në Slloveni. Me këtë që të ekziston kuvendi dhe të merr vendime kuvendi. Dhe me vendimet e kuvendit, 2 korrikut që e quajmë ne, ka jetu Kosova deri u paraqitë UÇK-ja, deri në luftë…
Aurela Kadriu: Çka kanë qenë këto vendime?
Adem Mikullovci: Kushtetuta ka qenë… kanë qenë zgjedhjet e lira, referendumi për pavarësi, me majtë shëndetësinë, me majtë arsimin, shkollat private nëpër shpija. U dashtë me i menaxhu krejt këto sene. Krejt këto i ka bo kuvendi i 2 korrikut. Na i kemi bo prej Sllovenie. U zgjedhë qeveria e përkohëshme në ekzil, me Bujar Bukoshin si kryeministër, e tjera, e tjera. Kemi punu.
Aurela Kdriu: A keni pasë najfarë presekutimi për shkak të angazhimit t’juj?
Adem Mikullovci: Kom pasë persekutim se une kom ardhë prej Sllovenie kom ardhë në Prishtinë me pa djalin edhe grunë. Djalin kryesisht. Dhe duke u kthy, m’kanë zonë policia dhe m’kanë çu n’burg. Dhe kom qenë në burg në Valevë, m’kanë majtë pak ditë, tetë ditë, shtatë natë, qashtu e ka rrokë. Dhe m’kanë liru me mbrojtje n’liri, se sikur që thashë n’fillim serbtë sa ma larg prej Kosove, s’iu hanë palla për Kosovën. Gjykatësi dhe prokurori u çuditshin, me m’burgosë me kërkesën e sërbëve të Kosovës, për shkak të diskutimeve t’mia në kuvend, a deputeti ka imunitet.
Bile m’thanë, kur m’lirunë, m’thanë, “Shumë t’kemi majtë”. Metë të më thërrasin prapë me shku n’gjykim mu m’mbrojtë n’liri, m’kanë thirrë dy here, po unë s’kom shku mo, e hongër dreqi nuk shkova kurrë.
Aurela Kadriu: Pse s’u kthytë në teatër?
Adem Mikullovci: Nuk kom dashtë mu kthy në teatër. Iu përvesha punës, fillova me bo filma televiziv, me video kaseta, drama televizive, seriale, dhe serialet masnej i bona pesë-gjashtë seriale. Nuk kom dashtë në teatër m’u kthy mo. Sa ishin serbët, sa ishte drejtor ai serbi, s’di qysh e ka pasë emrin, Zhariq, a s’di qysh e ka pasë emrin, ai m’ka thirrë, mos me rrejt. Kur u lirova prej burgut m’ka thirrë me shku. Kom thonë, “Sa t’jesh ti drejtor unë n’teatër nuk…” Dhe s’kom dashtë me shku. S’kom dashtë me shku. Mandej mas lufte mo veç u plaka edhe…
Aurela Kadriu: Me çfarë projketi keni punu në këtë kohë? Çfarë seriale, cilat? Ndoshta kishte qenë mirë…
Adem Mikullovci: Po serialet i mija jonë… çka di une! Ndoshta ma i popullarizuari osht’ “Mahmutovitët dhe Rexhepovitët”, “Mahalla jonë” serial gjtihashtu. Mandej seriali “Katundarë e Sheherli”, mandej seriali “Burri me tri gra”. Mandej seriali për RTK, “Zogjtë e luftës”, njëzet epizoda për jetimat e luftës. Mandej seriali në 21, “Rrëfimi nga gjyqi”. Qeto jonë serialet e mia. A kom pasë plotë filma televiziv, jonë njëzet e kusur filma televiziv. RTK i kom njo tri apo katër drama, katër drama televizive që i kom realizu, tash prej që u formu RTK, mas lufte, që i kom bo. Qishtu kom punu.
Aurela Kadriu: Çfarë lloj satire, çfarë lloj humori ka qenë sidomos te “Mahmutovitët dhe Rexhepovitët”? Osht’ shume e njoftun, ajo osht’…
Adem Mikullovci: Po…
Aurela Kadriu: Pjesë e kujtesës kolektive noshta.
Adem Mikullovci: Po qashtu osht’ ajo. E vërtetë.
Aurela Kadriu: Çfarë lloj satire ka qenë për juve?
Adem Mikullovci: Po, ai ka qenë, jom mundu me qenë humor popullor, duke ngacmu, si të them, vetitë negative që i kem ne si komb. Për shembull, mos me çu mirë me fqiun, mospërfillja njeni me tjetrin, konfliktet e tilla, martesat e tilla. Aty e kom pasë përqendrimin kryesisht, gjë që osht’ edhe sot e kësaj dite te na. Mjafton sot ta shohësh në kuvend çfarë antagonizmi ka mes partive, unë po çuditem dhe po jes pa mend, dhe po thom, “Vallahin, s’kom qenë larg, s’e kom bash keq ‘Mahmutovitët dhe Rexhepovitët’ tu ju pa juve”. (Buzëqeshë) Se vërtetë jemi të tillë.
Aurela Kadriu: Në cilin vit osht’ xhiru “Mahmutovitët dhe Rexhepovitët”?
Adem Mikullovci: Ah mori vajzë, mu me vite, vitet janë numra, si t’përmenden numrat mu fshimë lirisht. Nuk e di për Zotin n’cilin vit ka qenë.
Aurela Kadriu: Ku keni qenë gjatë luftës?
Adem Mikullovci: Gjatë luftës kom ikë n’Mal të Zi. Në Ulqin kom qenë. I pata… Në banesën time, përballë meje jo, po nji kat ma poshtë meje ka qenë nji malazez, major i UDB-ës, i policisë, edhe i thashë, nja dy-tre mujë para se me, kur u acaru puna i thashë, “Dragan, qysh t’na vjen puna, ose ndihmon ti mu shpëtom ose unë t’shpëtoj ty”. Dhe ma dha fjalën malazezi që qashtu do t’ia bajmë. Nëse vjen puna keq për serb e malazez, unë me i ndihmu atij, me shpëtu. Dhe ai njeri, nuk e di ku osht’, a osht’ gjallë a nuk osht’ gjallë, major i UDB-ës, m’ka marrë me makinë, mu, grunë dhe djalin, nëpër Mitrovicë, nëpër Rashkë, në Mal të Zi, në Ulqin. M’ka qitë atje.
I ndërrum telefonat, po kurrë ma s’mu lajmëru në telefon. Se ai tha, “As unë s’do të kthehna, do të dezertoj prej ushtrisë, policisë…” A e kanë vra, a ku osht’ vra, a s’o vra, a çka u bo me to, nuk e di. U mundova t’ia jepi dy mijë marka asokohe, marka ka qenë me pare, s’i pranoj në asnjë mënyrë. Në asnjë mënyrë nuk i pranoj. I njejti njeri i ka ndihmu me ikë edhe Masar Stavilecit të ndjerë, babës të Blerand Stavilecit. Dhe kur policia e kanë marrë Blerandin, se Blerandi ma i madh se djali jem disa vite… S’di sa i ka pasë Blerandi, dy-trembedhjetë vjet, pesëmbëdhjetë vjet… Qaj malazezi ia ka shpëtu djalin Masarit, e ka marrë prej policie, ia ka çu n’shpi djalin.
Aurela Kadriu: Qysh ka qenë me xhiru filma para luftës? Qysh u xhirojshin filmat para luftës, qysh ka qenë me xhiru filma para luftës?
Adem Mikullovci: Paj, çka t’them bre vajzë. Na para luftës filmat krejt i kanë realizu kompanitë e Beogradit, dhe Zargrebi. Ata jonë ma zanatli se na, domethonë punojnë ma mirë edhe paguajnë shumë ma mirë, me t’thonë t’drejtën. Na tash, dalë ngadalë po mësohemi dhe kanë dalë t’ri, moshatarët e tu, t’cilët po e shof, po depërtojnë aty këtu. M’bon knaqësi, për shembull që filmi i Agim Sopit, “Agnus Dei”, ka marrë një qind shpërblime nëpër festivale t’ndryshme. Po i marrim hapat dalë ngadalë por ende jemi larg. Ende jemi larg.
Tu i pa serialet e mia e filmat televiziv t’mitë, m’kanë ardhë tre djem të Zvicrrës para dy viteve m’thanë, “Baca Adem, kena vendosë me ta financu, me bo film për Adem Jasharin”. Unë menxi iu spjegova atyne djemëve që na nuk jemi në gjendje me bo film për Adem Jasharin. S’kemi forcë. Me u bo bashkë na me Shqipërinë prapë s’mujmë me bo atë film. Osht’ alamet i shtrejtë, alamet kostumi i policisë, alamet teknikë e Serbisë, ku o skenografija… se ma s’pakti roli, roli gjindet dhe e bon dikush.
Dhe qysh m’tha njeni ekziston nji legjendë, sa osht’ e vërtetë nuk e di, që paskan folë shqiptarët me Mel Gibsonin, dhe ai ka tregu interesim të madh me ardhë me bo atë film. Veç Hollivudi mundet me bo atë film, na jo, në asnji mënyrë, në asnji mënyrë. Për me bo film t’mirë po flas, se me llapërqitë…
Aurela Kadriu: A keni punu në regji naj here, naj kohë?
Adem Mikullovci: Krejt qito sende e kom bo regjinë une, që i përmenda serialet. Krejt këto jonë regjia ime. Edhe dramat televizive në televizion. Edhe në teatër kom bo shtatë a tetë shfaqje regjinë. Regjinë e kom pasë dashninë e dytë (buzëqeshë). Se thashë në Akademi në intertpretim i përcjellsha orët para dreke, mas dreke regjinë. Dhe bile gjithë kohën kom qenë në dilemë, mos gabova që s’shkova në regji, e morra interpretimin.
Aurela Kadriu: E përmendët më herët hapjen e televizionit, a keni qenë i ndërlidhur me televizionin naj qysh? A keni punu a diçka?
Adem Mikullovci: Kena bashkëpunu, me televizionin kena bashkëpunu kur u hap televizioni shqip dhe fillunë serialet e para. Ishte ngjarje asokohe, i bënte regji Muharrem Qena, seriali “Qesh e Ngjesh” humoristik, luhej një herë në javë, pritej kur vjen e shtundja me e pa “Qesh e ngjesh”. Mandej mas “Qesh e ngjesh” erdh seriali “Pa pengesa”, edhe aty. Mandej dramat televizive, une muj me thanë sipas mendimit tim, ashtu mendoj, që kom lujtë dramën e parë televizive të prodhimit të Prishtinës, tonën, “Skerco”, në regji të Muharrem Qenës. Drama “Miu në xhep”, komedia “Miu në xhep”, po e ndërroi titullin “Skerco”.
Kena punu edhe atëhere shumë. Aq kena punu shumë, gjenerata e aktorëve asokohe, sa që na ka ndodhë mu, Dibranit, Çunit e tjerëve plot mos të harroj Kumrie Hoxha, Drita Krasniqi e disa të tjerë, që kemi qenë para dreke në provë, mas dreke në provë, në mbramje shfaqje e gjithë natën televizion xhirim. E plus në radio na pritke emisioni “Humoreska”, “Ora Gazmore”, “Radio Drama”, na nuk mbrrijshim. Absolutisht nuk mbrrijshe të gjitha me i bo. Kur filloi edhe Kosovafilmi me na angazhu, atëhere hupëm krejt.
Aurela Kadriu: Çka bojshit te Kosovafilmi?
Adem Mikullovci: Po për te filmi Kosovafilmi, ka bo filma t’mirë Kosovafilmi. Ka bo “Era dhe Lisi” për shembull filimin, e filma shumë tjerë ka bo. “Proka”, po ishte i ri, jo, m’fal, “Proka” osht’ vonë. Kosovafilmi, ka bo filma, kemi xhiru.
Aurela Kadriu: Kur u kthytë prej luftës, qysh e gjetët…
Adem Mikullovci: Kur u ktheva prej luftës, mirë e gjeta, osht’ anekdotë interesant se dashta me e marrë ni libër, e pata lanë afër televizionit, televizorit, dhe në libër i pata lanë 2000 marka. Dhe kur erdh, iu thashë shpejt me dalë, “Merre grunë, dil, qysh jeni qishtu shpejt me hypë në kerr”. U nisëm për Mal të Zi me ikë, thashë, “Veç te marrë librin”, “Le librin mos e merr”, s’më la me marrë librin ai. Edhe shkumë në deti. Shkumë në Mal të Zi. Derën ma ka thy ni kojshi poshtë, ka dashtë me ma zaptu banesën. Kur u ktheva e gjeta derën e thyme, po nejse, hinëm në banesë dhe shkova te libri, libri afër televizorit, 2000 markat ishin në libër, s’ka ditë m’i gjetë, s’ka ditë m’i kapë. Kur jonë tuat, tuat jonë, badihava. S’munet kërkush me t’i marrë.
Aurela Kadriu: Çka keni vazhdu mandej me punu mas luftës? Qysh u ringjallët? Qysh e gjetët vetën?
Adem Mikullovci: Po qashtu, fillumë me kaseta. Fillova me bo humor, xhirojsha humor ma tepër, skeqe, muzikë bojsha, punojsha për tjerët se unë vetë s’kisha mjete. Deri sa një ditë, trokiti dikush në derë. Ky o tregim interesant. Trokiti dum, dum, dum në derë me forcë. Dhe isha duke hangër mëngjes me gruan time, djali ish i vogël, a në shkollë ishte djali. Dal e çeli derën, ni djalë para meje. Thashë, “Pse po troket? Çka po don?” Tha, “Bukë.” Thashë, “Çka?” Tha, “Bukë”. Zakonisht vishin lypsat, na kanë ardhë gjithmonë, jo lypin pare, e kom smut dikënd, s’di çka, ndonji teshë, e ai më lypi bukë.
I thashë grusë time, “Lume bre, kqyr jepja nji, jepi diçka me hangër kti djali”. I jep gruja ime, ia bon nji sendviç, me sallamë a me s’di çka, edhe me djath edhe i jep. Unë vazhdoj me hangër mëngjes, po më thotë gruja, “Eja, eja te dritarja.” Kur shkoj te dritarja, jonë ulë te kantat e bërllogut, kontejnerët, ai me një djalë tjetër, po e hanë ata bukë, me aso shije, p’e gëlltitin, p’e përbijnë. Ish leckan. Ish i mjerë. Dola, shkova te ta, fola kush jonë, çka jonë. Tregunë, më thanë, baba ju ka vra në luftë, e nana u martu, po jetojnë me gjyshën në një podrum. “Eh,” thashë “Adem Mikullovci, po bënë humor, a qy çfarë drama ka.” Më fal veç diçka, nuk osht’ kështu… Osht’ fjala qe babën e kishte në burg, jo të vramë po në burg, babën në burg, nana e ka lanë e u martue. Këta kishin mbetë me gjyshën. Kush po kujdeset për të burgosurit politik? Dhe për tri ditë e kom shkru skenarin për filmin “Një pallto për babain tim në burg”. Për tri ditë e kom shkrue, Shani Pallaska rolin kryesor. Por kisha problem me e gjetë atë djalin. S’di a e keni pa ju këtë film a jo?
Aurela Kadriu: Po, kam ndëgju për to.
Adem Mikullovci: Eh, ka qenë hit filmi. Tonë m’i bijshin do djem të qokolladave, e prek këtu del gjaku këtu. A unë e dojsha një të mirë. A ky që e lujti rolin ky, nonstop tu u sillë para teatrit, “Baca Adem a don cigare, baca Adem a don cigare?” Deri sa m’u çelën sytë e i thom, “Ndal, kush je ti?” E marr, e çoj në banesë, e shti me lexu tekstin, e pashë që mundet. Mandej kom punu me to nja nji javë ditë, a ditë, ditë mirë, deri sa kemi dal në xhirim. Qishtu më ka ndodhë me to.
Kjo kështu, ndodhin këso gjana, ndodhin, duhët me ekzistu një xixë, një inspirim për me angazhu njeriun. Isha në autobus, prej Mitrovicës shkojsha në Pejë. Dhe te Banja e Pejës, hyn një djalë i ri, i zbehtë, i dobtë, si une fizikisht. Ulet pranë meje. Po e shikoj me bisht të synit, pantallonat e vjetra, këpucet e arrnume, njëfarë kmishe e ndrydht, kurrfare. Thom, “Çka punon ti bre djalë?” Tha, “Unë, baca Adem,” se ai më njofti “Jom mësues, jepi mësim. E kom klasën në Boge”, në Rugovë, nalt. Thashë, “Përditë udhëton?” Tha, “Jo valla, bash çdo ditë jo, po në çdo të dytën ditë, tretën ditë, po më bjen me shku se e kom nanën këtu. E prindët s’i kom mirë, po duhet me u kujdese, e po udhëtoj.” Edhe më tha, “Jom liru prej burgut që një mujë ditë. Kom qenë 7 vjet në burg.” “Hej more Zot!” Thashë.
Edhe këtu sikurse për atë djalin për katër-pesë ditë e shkruva dramën, atë filmi, skenarin, për filmin “Mësuesi”. Dhe e bona bash qysh më tha ai; që ka dalë prej burgut, ka hy në shkollë në Boge, por në të vërtetë e kanë liru prej burgut për me vdekë në shtëpi të vet se e kanë mytë në burg. Ai faktikisht ka qenë njeri i vdekur, i mbytur, i vramë. Prishë veshkat, prishë zemrën, prishë krejt, dhe ai vdes. Dhe ai vdes atje.
A e din, po du me thanë, gjithmonë ekziston një xixë, që e nxitë njeriun me i hy një pune si inspirim e mandej, mandej shkon. Kur e xhirojsha serialin “Mahalla jonë”, ty montu diçka, s’di çka, diçka, isha tu e montu diçka ni film dhe montazheri po më thotë, “A pajtohesh me tezën time?” Teorinë time. Diçka ma tha diçka një temë, një përmbajtje, edhe për me lu hajgare më tha, “A pajtohesh me tezën time?” E shikova, fantazi. Tri episoda i kom bo të serialit “Mahalla jonë” me qatë fjali, me tezën time.
Se e lidha skenarin, Xhevat Qena dhe Zenel Tufa, Xhevati i thonte Zenelit, “Martohu, të ka dekë gruja.” Në qatë kohë, deri sa kta bisedojnë për martesë, vjen gazetarja dhe i pyet për sëmundjet ngjitëse. Ju manë një ligjeratë dhe në fund ju thotë, “A pajtoheni me tezën time?” Kta thonë, “Po more, pajtohem, qysh jo?! Veç a e don tezja se gjithqysh pajtohem.” Mandej tri episoda e kom ndrydhë e shtrydhë atë fjali, ni fjali të Zotit, “A pajtohesh me tezën time?” Osht’ inspirim. Mendoj që kush mirret me art duhet ta gjejë dikund, të kapët dikund, një inspirim, të inspiron një pikturë, një muhabet, një tregim, një shikim i një njeriu.
Aurela Kadriu: Qysh vendoset mandej me e shtri angazhimin e juaj në Kuvend?
Adem Mikullovci: Eh, angazhimi im në kuvend është, të themë të drejtën unë gjithmonë shiko e kom pasë banesën te Aleanca, dhe përditë shkojsha te Ramushi me lujt shah, e me pi kafe e me nejt me ta. Po i thojsha në ftyrë Ramushit që une jom me Vetëvendosjen!, adhurues i Vetëvendosjes!. Bile ai më thonte, “Çka po don me ata baraba të Vranjfevcit? A je tranu, hajde te une në parti, unë po të shti po të boj deputet”. S’dojsha me shku.
Po kur dola ktu me shpi në Bërnicë, kom pasë njëfarë njoftësie, njohje, njëfarë jaranie të cekët me Albin Kurtin. Më erdh Albini me këmbëngulje, dy-tri here, me u bo deputet, m’u kandidu. “O nuk më zgjedh mu kërkush…” i thojsha. “O po, po”. “O s’jep kush votë për mu”. Doli që morra 13000 a s’di sa, morra shumë, pranova dhe u angazhova të jem pak më aktiv në Vetëvendosje!.
Aurela Kadriu: Per çka angazhoheni sot? Për çfarë çështje angazhoheni në kuvend?
Adem Mikullovci: Pa shiko, është interesant, diskutimet e mia, kërkesat e mia, asnjëherë nuk i dhanë mediat. Po angazhohem për disa çështje që jonë pak ma vitale për Kosovën. Për shembull, jom anagazhu, pse mos me e paditë Serbinë deri tash me gjyq? Për gjithë atë vrasje, për gjithë ata t’zhdukur, gjithë këto shkatërrime ekonomike, një qind e njëzet mijë shtëpi. Dhe na ende s’kemi ngritë asnjë padi kundër Serbisë. A duhet s’paku dhjetë, pesëdhjetë padi. Veç Reçaku duhet nji padi, Krusha e Madhe nji padi, Prekazi nji padi. Këtë e kom paraqitë.
Tash këto ditë jom angazhu pak ma tepër rreth Fondit të Penzionistëve dhe kursimet e qytetarëve që i kanë pasë bankat e JugoBankës, me i kthy Serbia, se e ka vjedhë Fondin e Penzionistëve të Kosovës krejt. E qeshtu, po mundohna aty ku mendoj pak ma mirë, me kontribu pak ma shumë nëpër komisione, nëpër punë të ndryshme.
Nesër e kemi seancën, i kom dy pytje pak t’kqija me ua u bo. Se dua me dalë me propozim, me i propozu kuvendit që me qenë… se neve Serbia po na thërret në vazhdimësi edhe n’letra, n’akte, kudo që shkrunë Kosova dhe Metohia, unë do të propozoj nesër që na me iu drejtu Serbisë prej tashit Serbia, Vojvodina dhe Sanxhaku. Vojvodina osht’ krahinë autonome e Serbisë, Sanxhaku osht’ një aneks i Serbisë me shumicë të popullatës jo serbe…. Edhe ne atyne me ua ndërru emrin. Ata neve Kosova dhe Metohia, na atyne Serbia, Vojvodina dhe Sanxhaku.
Nuk e besoj që e aprovon kuvendi se do të bëhet skandal. Paramendo Vlora Çitaku në Kombet e Bashkume nëse thotë Serbia, Vojvodina dhe Sanxhaku. Delegacioni serb ka me lëshu mledhjen menjëherë. Bisedimet tash që po i bojna me Serbinë, nëse këta tontë i përmbahen asaj dhe nëse gjithmonë n’shkresa, biseda thonë Serbia, Vojvodina dhe Sanxhaku, po t’garantoj kanë me i ndërpre bisedimet; qe qesi jom une, kom mbetë kavgaxhi. Jom ngucakeq.
Aurela Kadriu: A vazhdoni me u marrë me film dhe teatër?
Adem Mikullovci: Jo. Jam dorëzu.
Aurela Kadriu: Qe sa kohë?
Adem Mikullovci: Qe sa, prej se jom bo deputet. Nuk po muj me mrri. Edhe shfaqjen time në teatër e lashë, s’po muj mo me lu. S’po kom forcë, nji ore e pesëmbedhjetë minuta vet me lu veten në nji shfaqje… E pashë që shfaqjet e fundit i lujsha ma tepër i ulun, se sa n’kambë ose t’u lëvizë. S’bon me zor. Edhe e lashë. Para nja dy-tri ditëve m’thirri nji djalë, “Nji film baca Adem, film t’shkurtë…” Thashë, “Fshije, une e kom kry!” Mirë, keq, kom bo çka kom bo, qajo që osht’.
Aurela Kadriu: Nëse nuk keni diçka me shkru, mujna me përfundu. Faleminderit shumë!
Adem Mikullovci: Po, nuk po di une qysh do t’na del kjo bisedë me t’thonë t’drejtën. Shikuesve a do t’iu pëlqen, a s’do t’iu pëlqejnë këto kujtimet e mija, emocionet e mia. Unë du m’i përmbledhë pak por, pak thamë e kanë mbetë shumë pa thanë. Si çdo njeri, secili prej neve që kemi shumë, e shumë, e shumë me spjegu jetën tonë. Por kryesore, mbajeni n’mend, kjo jetë osht’ veç shuplaka, veç shuplaka dhe shumë pak puthje.
[1] Velimir “Bata” Živojinović (1933–2016) ka qenë aktor dhe politikan serb. Ai ka luajtur në më shumë se 340 filma dhe seriale televizive dhe konsiderohet si një ndër aktorët më të mirë në ish-Jugosllavi.
