Priştine’yi çok iyi hatırlıyorum çünkü eskiden Çarshi’de [Çarşı] çalışıyordum, Saraybosna’daki Çarshi veya Üsküp’ün Bit Pazarı bile Çarshi’miz kadar büyük değildi. Ancak, maalesef, o zamanlarda yönetimde işgalciler vardı ve bizi yavaş yavaş çalışma alanımızdan uzaklaştırıp şehrimizin estetiğini kaybettiriyorlardı ve bu şekilde yaparak ta hedeflerine ulaştılar. Fakat çoğunlukla halkımız bu hedefe ulaştı. 14 yaşımdan beri bu zanaatta çalıştım.
Eski 28 Nëntori Lisesini ekonomi lisesinde bitirdim. Bu sokaklar parke taşı ile döşeliydi, parke taşı döşeli, ne anlama geldiğini biliyor musun, demek istediğim taş döşeli. Caddemiz tamamen çamurluydu, sonra da üstüne taş döşendi. Daha sonra taş döşemeden sonra, hayır, tekrar taşlarla döşendi ve sonra betonla döşendi. Şimdi ise betonla döşenmiş durumda, ama hala taşlarla döşenmiş gibi görünüyor, aynı.
Şehir… Şimdi inşa edilmiş bir yer olduğu kabul edilir bir gerçektir, fakat eskiden şimdiye kıyasen çok çok çok daha güzel görünüyordu. Fakat, dürüst olmak gerekirse, insanlar bile şimdi olduklarından daha iyidiler, birbirlerine karşı nefret duymuyorlardı.
Jakup Qeshmexhiu 1950 yılında Priştine’de doğdu. 1964’te 14 yaşında terzi oldu ve on yıl bu zanaatta kaldı. Bay Qeshmexhiu Ekonomi Meslek Yüksek Okulu’nu tamamladı ve daha sonra Kosova Piyangosu ve Dodona Tiyatrosu’ndaki işler arasında geçişler yaptı. 1990’larda Arnavutların kamu kurumlarından atılması üzerine terzilik olan eski zanaatına geri döndü ve hala çalıştığı yer olan çanta üreten bir mağaza açtı. Bugün Qeshmexhiu ailesi ile birlikte Priştine’de yaşıyor.