Kültürel yaşam, o zamanlar sözünü ettiğimiz gibi, tüm milletlerin ve milletlerin kentlerinde bulunan sanat ve kültür topluluklarıyla tamamlanıyordu. Tiyatronun yanı sıra, ben de Agimi Cemiyeti üyesiydim ve onların konserleri çoğu zaman gayet iyiydi, çok sık yapılmazdı ama oldukça iyi ve başarılıydılar. Ayrıca, o toplumda edindiğim deneyim harikaydı. […] 15, 16 yaşında, örneğin Agimi Derneği ile Almanya’ya gittiğim için şanslıydım. Bu harika bir deneyimdi, çünkü Prizren ve Bingen şehri ikizdi ve bu gelenek de halen devam ediyor.

Onların Bingen Fest’i var, bu festival için de Prizren merkezli bir şirket olan Progress ve Rahovec’in şarap üreticileri Krusha e Madhe ile işbirliği yaptılar. Bu sayede, 16 yaşında bir çocuk olarak ilk defa uçakla uçtum, bu o zamanlar nadir ve sıra dışı bir durumdu.  Agimi Cemiyeti ile iki yıl sonra Türkiye’de, İtalya’da ve Yugoslavya’nın birçok yerinde söz konusu festivalde yaptığımız aynı geziyi tekrarlama fırsatımız oldu. Aynı zamanda Saraybosna’daki Olimpiyatlara da katıldık, Cemiyetin bu konserine ben liderlik ettim. 1984’te de Olimpiyatlara davet edildik. […]

Bu hepimiz için çok eşsiz bir deneyimdi, çünkü gençler ve onların ebeveynleri bu etkinlikleri karşılayamazdı, yani tüm ebeveynler çocuklarının başka ülkelere seyahat etmesini karşılayamazdı. Elbette aldığınız memnuniyet ve ödül buydu, fakat bunun yanında ayrıca bir sertifika, oynadığınız rol için bir onay da alıyorduk ve bu bizim için çok tatmin ediciydi.

Ben da çok küçükken işte Emel Sayın şeyi, sevda sevmessen… varimiştır bi Rüzgar şarkisi, çok küçük imişım, onun taklitını çok yapardım. Şimdi gelırdi bazan halam kızlari, yada teyzem kızlari yatiya hemen derdım, ‘Stey misınız ben klibını yapam Emel Sayın’ın?’ otururdum, atardım yere şilteleri yastıklari böyle, saçlarımı bitarafa {elleriyle gösteriyor} bulnuz bişe üflenız bana fenle, uçussun saçlarım güya, hem yapam klibını onun. Yani üle bi merak. Onlar da beni alkışlardi. Misafir gelınce babam, ‘Hadi şarkı söyle’ falan. Demek şimdi deym bunlar onun habercisiydi ki ileride banım var bi şeyım olsun.

Kız kardeşim, İpek’te babamı ziyaret ettiğimizde o kadar küçüktü ki. İpek Hapishanesi Arnavut mahkumlarla doluydu. Bunu neden biliyorum? Çocukken, küçüktüm yani daha okula gitmiyordum. Biliyorum çünkü, bütün aileler hapishanenin önünde toplanırdık, mahkumları ziyaret etmek için ellerimizde böyle torbalarla  {elle torba taşıma hareketi yapıyor}.

[…] Çocukluğumuzdan taşıdığımız bu ızdıraplar bizi hayatımız boyunca takip edecek, çünkü çocukluk iz bırakır. Beni nefret dolu bir insana çevirmediği için şanslıyım aslında, ancak unutulmaya yenik düşmediğim için mutluyum da. Hatırlıyorum, çünkü hiç kişisel olarak almadım, ama hapishanedeki insanları görmek için bekleyen onca insan ile hatıramı paylaştığımı düşünüyorum. Aforoz edilenlerle, siyasi eziyete uğrayan ailelerle, toplumdan men edilmiş ve komşusunun bile korkudan ziyaret edemediği tüm o insanlarla paylaşıyorum.

Kışları genellikle Priştineliler evlerde fincan oynamakle, tura oynamakle kış gecelerini geçirirlerdi. Biz çocuklar, ben kendi hayatımı anlatacam bi bölümde, benim babam yüzden fazla masal bilirdi, annem o kadar türkü ve şarkı bilirdi, öyle ki kızkardeşlerim de mani, bilmeceler devamlı olarak bize söylerlerdi, daha yaşlı ablalarım, ama akşamleyin yattığımız zaman babalarımız çocukları bir araya, biz beş kardeş, dört kardeş, kızkardeş, bir kardeş bir araya gelerek masal anlatırdı babam, annem bir tepsi eline alarak türkü söylerdi, çünkü evimizde tabii ki şey yoktu, darabuka, def yoktu ki, eh işte öyle. Bir kızkardeşim şeylerle, kaşıklarle gene o tempoyi, müzik temposuni tutardi. İşte kış geceleri böyle geçerdi genellikle ama başka tarftan babamın anlattığı masallar, annemin söylediği türküler, kızkardeşlerimizin sık sık birbirine söyledikleri maniler, bilmeceler bütün bu öğeler halk edebiyatımızın incileridir bana göre. Bu incilerin etkisiyle ben de, Türk halk edebiyatına aşık olarak yavaş yavaş ilk okulda şiir yazmaya başladım.

Agimideki aktiviteyi bir…millete bir armağan, ruhani bir şey olarak gördüğüm ve belki de benim ve hepimizin tutulduğu son çınardır. Millete armağan, şehre armağan ama benim için de büyük kazançtı, çünkü o aktiviteden çok sevgi aldım, çok övgü aldım. Eminim insanlar da biliyordur ki ruhumu oraya verdim ve sadece ben değildim. Ben oradaydım çünkü diğer herkes de oradaydı. Hepimiz o aktiviteyi çok seviyorduk. Birinin diğerine ilham olduğunu söyleyemem, ama hiçbirimiz diğeri olmadan çalışamazdı. Agimi insan olarak İndira iken, piyano bir profesyonel olarak İndira’dır her ne kadar…biri ötekinin parçasıdır…ona kalbini vermeden sanat yoktur.