Biz beraberdik, evet, bu evlerde yaşayan, o çok sevdiğim ahşaptan nalınlar giyen Türklerle birlikte zaman geçirirdik. (gülüyor) İşte o nalınlarla günümüzde artık olmayan, olmadığını düşündüğüm hamamlara giderdiler. Mesela onlarda parke yoktu fakat ahşap döşeme vardı {elleri ile anlatıyor} ve döşemeyi fırça ile  fırçalıyorlardı. Sarı, altın gibi sarıydı. Çok temiz insanlardı ve bugün hala burada olan benim Mazlumum, bildiğin gibi […] Birbirimizi yıllarca tanıdıktan sonra ve çok fazla sevgi ve çocukluk anıları yaşadıktan sonra, beni bebekliğimden beri tanıdığı için, ne tür insanlar olduğumuzu, nasıl olduğumuzu ve neler yaptığımızı bilirdi. Yani demek istediğim, tüm maceralarımız ve benzeri şeyler yanında bana nasıl lokum yapıldığını öğretti ve hatta katmer böreği ve kol böreğini yapmayı, herşeyi bana o öğretti. Benim annem de onlara başka şeyler öğretti, böylece alışveriş yaptık. Yani tam bir aile gibi.

Yeni binada eski Sırplar, eski Priştine Sırpları, eski Türkler ve eski Arnavutlar yaşıyordu. Şimdiki sinemanın olduğu yerde evleri vardı, eski Omladina Sineması, nerde olduğunu biliyor musunuz? Ve bu binalar inşa edildiklerinde, onlar eski evler oldukları için, eski ev sahiplerine apartmanlar verildi ve hepsi o binada yaşamaya başladı. Herkes o binaya yerleşti. Ben ve benden başka bir gazeteci daha böyleydik, ayrı yani. Diğerleri ise… yaşadıkları alanı olduğu gibi sadece bu binaya aktardılar: eski Arnavutlar, eski Sırplar, eski Türkler. Ve bu çok ilginçti. Oradayken, kapıların önünde oturmaya alışkın olduklarından, evlerinin önünde buluşup konuşmaları… bu zihniyet ve bu gelenek olduğu gibi apartman hayatına aktarılmıştı. İkisi de oraya banklar koymuşlardı, kahve vardı, her şey… bu bina hepsinden farklıydı. Ve böylece insanlar da birbirine yakındı.

Bir pozisyonda olduğum için ben ve Stihović diye biri, diyorum ki… Novobreg’den biri, biri Arnavut olan bu çocuk yuvasının yöneticisi Vitia, evet, hatırlıyorum Vitia. O zamanlar devlet görevlisiydim, siyasetle uğraşıyordum, ne kadar bildiğini bilmiyorum… Komitenin Genel Sekreteriyim […] Ve o bana geliyor, ‘Senin için ne yapabilirim, senin için, yoldaş Trajković?’ İşte bu şekilde. ‘Dinle, hadi, bak şimdi, yaşadığım binanın önüne bak, insanlar öyle, öyle iyi ki. Sen de birkaç ağaç dikebilirsin.’ Ve şimdi ağaçlar, şu tünelin hemen öncesinde, orada aşağıdaki binalar var ya biliyor musun işte bütün o ağaçlar… evet, onlar benim planım sayesinde oldu, rica ettim ve benim için ekildi. Kimse bilmiyor, orada yaşayan insanlar biliyor. Aksi takdirde, diğerleri bilmez. Bu böyle oldu, o… bu binanın hemen önündeki orman.

Priştine’de rol yaptığım ‘Roma’ amatör tiyatrosunda dramaturji bölümündeydim. O zamanki Yugoslavya’yı, festivalleri gezerdik, katkı sağlamaya çalışarak bir taraftan da tiyatronun ve aktörlüğün dünyasında, bazı karakterlere {elle işaret ediyor} bürünerek gerçeklikten biraz olsun kaçmaya çalışıyordum. O zamanlarda bize şevk veren şey tiyatroya gelen insanların yüzlerine mizah ile gülümsemeyi yeniden tanıtmaya çalışmamızdı, çünkü yine aynı yere dönüyorum ama o zamanlarda hayat zordu, özellikle burada, sürekli göç veriyorduk, ekonomik zorluklar çeken bireyler vardı, çatışma vardı […]

O zamanlarda gösterileri Rom dilinde yapıyorduk. İki aile vardı {elle göstererek} yani ‘Romeo ve Jülyet’ konseptinin aynısını almıştık, çatışmaları ama hepsini bunları Rom hayatı prizması üzerinden gösteriyorduk. Roma prizması üzerinden yani onun üzerinden sınıf çatışmasını, ekonomik sınıfların, şey Rom toplumu içinde, içindeki çatışmasını [yansıtıyorduk]. Sonuç olarak Şekspir’in kendisi de sınıf çatışmasını, zenginlik, güç ve aşk çatışmalarını yansımıştır.

…Yahudilerin o gece alıkonulmasına, toplanmasına tanık oldum, çünkü evdeydim. Amcamlardan biri her pazartesi buraya salı pazarı için varır, çarşamba sabahı ise Yakova’ya dönerdi. O gece o amcam da oradaydı, ansızın kapıya, bi kapı vardı, çekiçle, gelip çekiçle vurmaya başladılar, dı,dı,dı {onomatopoetik} gün bugün aklımdadır. Sonra, evet, bim… bom, bom bom {onomatopoetik} kapıyı kırıp içeriye girdiler.

Koridora girdiklerinde amcam dışarı çıktı, onlar “İçeri gir!” dedi. Gerçekten de Arnavut SS’leriydiler, o alay [Skanderberg]… Yahudileri alıp götürdüler, ev boş kaldı, pijamalarıyla oldukları gibi alıp götürdüler. Bız bakakaldık, fazlasıyla korkunç bir olaydı.

Dönüşümleri izlediğimizde doğal olarak toplumun ve şehrin tarihsel gelişiminin bir safhasını da görmüş oluruz. Toplumda yaşanan hem iktisadi, hem kültürel hem de sosyal alanlarda meydana gelen değişimler, yani Osmanlı döneminden modern öncesi döneme doğru geçiş sosyal anlamda hayrete düşürücüdür. […] [Toplum] İslami bir topluluğun kavramlarına dayalı olduğunda farklı bir şekildeydi, oysa diğeri modern Avrupa toplumu tandaslarını taşıyordu, ki bu Kosova’da ağırlıklı olarak yıkım ile zuhur etmiştir. Bir hücrenin yıkımı, toplumsal ve şehirsel bir hücrenin.