Burhan [Kavaja’yı] daha bugünmüş gibi hatırlıyorum, dışarı çıktı, ‘Nereye gidiyorsun?’ diye sordu, ‘Priştine’ye gidiyorum’ dedim, o da ‘Priştine’ye gidiyorsun demek, ben de seninle Priştine’ye gelirim’. Biliyorum, onun bu sözlerini hatırlıyorum. Ve yaya olarak yürüdük, buradan, güvenlikten bize karşı hareketler oldu, burada güvenlikten insanlar vardı, siviller, polisler gelip bizi durdurmaya çalıştı. Ama durduramayacaklarını görünce yürüyerek gittiler.
[…] ‘Geri dönün!’ Dediler. Onları oradan birileri göndermişti. Aynı zamanda iki polis kordonu vardı, biz de tarlalardan geçerek [yürüyüşe] devam ettik. O zaman polis müdahale etmedi, müdahale etmediler, bizi durdurmaya çalıştılar. Fakat bu noktada insanlar bize katılmaya başlamıştı, sayı olarak büyüdük. O zamanlar sistem öyle bir sistemdi ki, yürüyüşte Tito’nun fotoğrafını taşımanız gerekiyordu ve biz Yugolav bayrağını ve bayraklarımızı aldık ve öyle yürüdük. Böylece, bir şekilde kimseye karşı olmadığımızı göstermeye çalıştık. Çünkü o zamanlar protestoya kalkışırsanız, “Ülkeyi devirmek istiyorlar, Yugoslavya’yı devirmek istiyorlar” derlerdi.
[…] Oraya iş aletleriyle, çizmelerle gittik, ayakkabılar bazılarımıza yürürken olmuyorlardı. İşçilerin ayakkabılarını çıkardığını gördüm, botlar ayaklarını incitiyordu çünkü botlar büyüdüğünde, uzun bir süre yürürseniz ayaklarınızı incitiyorlardı, onlar da çıkarıyorlardı. Çıplak ayakla yürüyen işçiler gördüm. Oraya gittiler, bizi bir salona götürdüler. Azem Vllasi, Kaqusha Jashari, kimler… bunlar… onları serbest bırakmak istediklerini duyduk ve haklarını korumalarını istedik, yetkililerimiz ile Rrahman Morina, Hysamedin Azemi ve gücü elinde olanların istifasını istedik.
Gani Osmani, 1962 yılında Mitrovica belediyesinin Dedi köyünde doğdu. 1981 yılında Mitroviça’da Maden Teknisyeni olarak mesleğe hazırladığı Teknik Liseyi bitirdi. Alanında profesyonel biri olarak aynı yıl Trepça’ya katıldı. 90’larda işsiz kaldığı sürede yoksul yaşam koşullarında olan madencilere yardım eden Rahibe Teresa Derneği’nin başkanlarından biriydi. 2004’te Trepça’da çalışmaya geri döndü ve kendisi şu anda Madenciler Bağımsız Sendikası’nın başkanlık görevini yapmakta. Osmani beş çocuk babası ve ailesiyle birlikte Mitroviça’da yaşıyor.