“Benim dedem çok iyi bir aile direğiydi, iyi bir adam, toplulukta söz sahibi olan, saygı duyulan bir adam ve bir dede. Ona büyük saygı duymanın dışında, o zamanlarda, küçük bir çocuk olarak hatırlıyorum da köydeki evlenmek isteyen her bir genç kız ve her bir oğlan, sadece ailenin [genç kız ve oğlanları] değil herkes, dedemin söz konusu kızın eve uygun olup olmadığı (gülümsüyor) veya oğlanın kızı hakedip haketmediği onayını almadan evlenmezlerdi. Yani… evet, bu işte ailenin gücü, ailenin içindeki inanç yani topluluk, komşular, akrabalar, manevi babalar, kuzenler bunlar bizi güçlü kılan olgular.
Benim dedem [topluluğun] büyüklerindendi, bastona sahip olan çok iyi bir adam, işte böyle, tam bir savaşıydı, son nefesine kadar çalıştı. Tahılı öğüten bir değirmeni vardı… çiftlik hayvanları için, yani… insanlar her zaman onun etrafında onunla sohbet etmek için toplanırlardı ve şarkı söylemeye başlarlardı ve… Bilmiyorum, öyle bir şey ki… Gerçekten tekrar izleyebilmek adına kayıt edilmemiş oluşu çok yazık, bizim gençliğimizin insanların nasıl yaşadıklarını görmeye, hatıraları uyandırmaya, duyguları uyandırmaya, tüm bunları uyandırmaya, çocukların sevgi ile dolduğunu görmeleri gerekirdi.”
Daniela Simonović 1971 yılında Fushë Kosovë Belediyesi Bresje’de doğdu. Bayan Simonović 1990 yılında Priştine Tarım Lisesi’nden mezun oldu. Mezun olduktan sonra, 1999 yılına kadar çalıştığı devlet tarafından işletilen Žitopromet’te çalışmaya başladı. Aynı yılın ilerleyen aylarında, bugün bile çalışmaya devam ettiği Batuse köyündeki sağlık merkezinde iş sahibi oldu. Bayan Simonović ayrıca sivil toplum kuruluşu Ruka-Ruci’nin [Hand to Hand] üyesidir ve aktif olarak farklı organizasyonlara katkı sağlamaktadır. Halen ailesi ve iki oğluyla birlikte Batuse’da yaşıyor.