Madencilerin iyi bir şeyin başarıldığını ve [politikacıların] istifa taleplerinin karşılandığını ve bunların iyi karşılandığını düşündükleri bir zamandı. Bir sokağa çıkma yasağı getirildi, bu, devlet güvenliğine sahip insanların ortalıkta dolaştığını görebileceğiniz bir durum. Polis insanların toplanmasına izin vermezdi, onlara farklı şekillerde kötü davranarak onları, “Neden böylesin, neden öylesin?” diye sorgulardı. Bu şekilde de sana gerçeği söylemeye başlıyorlardı.
Bir süre sonra hepimiz eve gönderildik ve tek tek bizi aramaya başladılar, özellikle departman başkanları, işe geri çağrılmadık, günlerce çağrılmadık. Daha doğrusu, kendim, eskiden Prodüksiyon Başkanıydım, bana yapacak bir şey verilmedi, kesinlikle vermediler. Ofise geldim ama bana herhangi bir sorumluluk verilmedi. […]
Bundan sonra, işçilere alakalı kararları verdiler, yaklaşık 1400 işçi, işçiler bir ila üç ay [hapis cezası] ile cezalandırıldı. Grevden sonra hatırlıyorum ki dört aydır … Ben, bazı meslektaşlarımla birlikte, Xhafer Nuli ile, Enver Kelmendi ile ve… dört aydır işsiz kaldık. Dört ay sonra işe geri çağrıldık. Ancak üretim azalıyordu, Kosova’da siyasi durum istikrarsızdı, bu yüzden yavaş yavaş bizi işten kovdular. 8 Ağustos 1990’da ilk vardiya işe geldiğinde, polisler ana girişteydi. Üçüncü vardiya çıktı ve ilk vardiyanın içeri girmesine izin verilmedi.
Bekir Maliqi, 1956’da Mitrovica Belediyesi’nin Kutllovc köyünde doğdu. Mitrovica’daki Maden ve Metalurji Bölümü’nden 1980 yılında mezun oldu. Mezun olduktan hemen sonra Stantrg’deki Trepça madeninde işe girdi. 1990 yılında kovuldu ve bunun üzerine aile şirketini yönetmeye başladı. 1999 yılının Aralık ayında Trepça’ya döndü. 2008’den 2014’e kadar endüstriyel bölümün direktörlüğünü yaptı. Şimdi ise teknik direktör. Kendisi halen ailesiyle Doberlluk köyünde yaşamakta.